Στρίβειν διά της …σάτυρας - Άρθρο της Σίλας Αλεξίου

Της Σίλας Αλεξίου

Ακολούθησε το χρήμα! Για να διαλευκάνεις το κρίμα. Λένε οι διώκτες του εγκλήματος. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, ο δρόμος προς την απόδοση δικαιοσύνης είναι δύσβατος.

Πρόκειται για μια διακλάδωση πολιτικής σκοπιμότητας, κακής αντιπολίτευσης και διασυρμού. Ξεκινώντας από το πρώτο, πράγματι η επιλεκτική καταχώριση της διαφημιστικής καμπάνιας «Μένουμε σπίτι» σε ορισμένα μόνο μέσα χωρίς καμιά διαφάνεια, προκαλεί υποψίες και δικαιολογημένες αντιδράσεις. Κι ενώ η αντιπολιτευτική τακτική θα έπρεπε να περιοριστεί στην απαίτηση δημοσιοποίησης των ΜΜΕ και των ποσών που έλαβαν, κατέφυγε στον διασυρμό ενός ολόκληρου κλάδου επαγγελματιών, αλλάζοντας (σκόπιμα;) την ατζέντα.

Αν το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ με την δημοσιογράφο που βρέχεται από χαρτονομίσματα την ώρα που κάνει τη δουλειά της και αυτομάτως αρχίζει να «λιβανίζει» τον πρωθυπουργό, δόθηκε στη δημοσιότητα για να μετατεθεί η αντιπαράθεση σε άλλο πεδίο, η κίνηση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευφυής. Αντί του κυβερνητικού στρατοπέδου δηλαδή, η αξιωματική αντιπολίτευση έστρεψε τα πυρά της στους δημοσιογράφους, χαρακτηρίζοντάς τους συλλήβδην αργυρώνητους.

Γιατί; Είναι δυνατόν οι εμπνευστές της καμπάνιας να μην γνωρίζουν ότι τα όποια ποσά των διαφημιστικών καταχωρήσεων δεν μπαίνουν στην τσέπη των δημοσιογράφων; Ή πιστεύουν ότι όλοι οι δημοσιογράφοι είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτες κάποιου μέσου; Όσο για την εξήγηση που δόθηκε μετά τον σάλο, ότι το σποτ είναι σατυρικό, μετά λύπης μας τους απαντάμε ότι η σάτυρα είναι μια πολύ υψηλή τέχνη και είναι κρίμα να την ευτελίζουν μ’ αυτό τον τρόπο.

Δεδομένου ότι οι δημοσιογράφοι είναι ένας κλάδος που σχεδόν διαλύθηκε από την οικονομική κρίση, που δουλεύουν (όσοι δουλεύουν) για ένα κομμάτι ψωμί ώρες ατελείωτες (καθώς οι εκδότες που εκτιμούσαν τη δουλειά τους δεν υπάρχουν πια), συνιστά έγκλημα βαρύ αυτός ο διασυρμός. Και το επίμαχο σποτ σε καμιά περίπτωση δεν θυμίζει χιούμορ.

Αστεία ίσως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η οργή ιδιοκτήτη μέσων που δεν εντάχθηκαν στην καμπάνια κι αυτό γιατί προσωποποίησε τόσο πολύ το ζήτημα, ώστε εύλογα σκέπτεται κάποιος ότι αν δεν είχε εξαιρεθεί ο ίδιος, δεν θα είχε κανένα λόγο να διαμαρτυρηθεί. Μοιραίο …λάθος του συντάκτη της λίστας!

Επί της ουσίας (αν η ουσία άπτεται της κρυφής λίστας των ΜΜΕ που έτυχαν αυτής της ευνοϊκής μεταχείρισης), ήταν αναμενόμενο να προκληθεί θόρυβος. Οι διακρίσεις άλλωστε –σε κάθε επίπεδο- δημιουργούν εντάσεις. Πολύ περισσότερο όταν έχουν ως αντικείμενο το χρήμα και μάλιστα εν μέσω μιας βαριάς οικονομικής κρίσης.

Γιατί όμως ο ΣΥΡΙΖΑ έστρεψε ξαφνικά τα βέλη του αλλού;
Γιατί δεν επέμεινε στην αντιπαράθεσή του με την κυβέρνηση;

Μήπως επικράτησε το δόγμα «μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια»; Αποτελεί κοινό τόπο άλλωστε για κάθε κυβέρνηση η έμπρακτη αγάπη για τα …δικά της παιδιά. Και ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε κυβέρνηση…

Όσο για τον πόλεμο που άνοιξε κατά των δημοσιογράφων λοξοδρομώντας, για να μην τον χαρακτηρίσουμε ανήθικο, είναι ασυγχώρητο ατόπημα, που δεν αρμόζει σε ένα κόμμα που παίζει με την εξουσία…