Σπέτσες: Το καλοκαίρι της ολιγάρκειας - Από τον Κώστα Αργυρό

(φωτογραφίες του Κώστα Αργυρού)

Αν κρίνεις από την κίνηση στην Κόστα θα μπορούσε να είναι ένα συνηθισμένο απόγευμα στα τέλη Σεπτεμβρίου. Αν η θερμοκρασία δεν επέμενε να παραμένει σκαρφαλωμένη πάνω από τους 33 βαθμούς Κελσίου. Και αν όλοι οι επιβάτες στο Φέρυ Μπότ για τις Σπέτσες δεν ήταν μασκοφορεμένοι. Είναι όμως τέλος Αυγούστου και φτάνοντας στο λιμάνι καταλαβαίνεις ότι αυτό το καλοκαίρι είναι διαφορετικό.

Δεν είναι μόνο η κίνηση που μοιάζει πιο αραιή. Είναι κάτι το αδιόρατο στην ατμόσφαιρα. Είναι το καλοκαίρι της πανδημίας, μπροστά σε ένα φθινόπωρο, που όλοι αναρωτιούνται τι εκπλήξεις μπορεί να μας κρύβει.

Μιλώντας με τους κατοίκους του νησιού καταλαβαίνεις πολύ γρήγορα ότι αυτό που έμαθαν τους τελευταίους μήνες είναι να εκτιμούν την αξία της ολιγάρκειας. Δεν θα ακούσεις πολλές γκρίνιες. Οι περισσότεροι θα σου πουν ότι έστω και με αυτή την «κολοβή» σεζόν, του ενάμιση μήνα στην ουσία - γιατί μέχρι τις 15 Ιουλίου «δεν κουνιόταν τίποτα» - ελπίζουν να καταφέρουν να αντέξουν τις δοκιμασίες που έρχονται. Γιατί όλοι μοιάζουν βέβαιοι ότι από το Σεπτέμβρη αρχίζουν τα δύσκολα. Και όλοι είναι απόλυτοι στο ότι δεν πρέπει να περιμένουν βοήθεια από πουθενά.

Η ακύρωση των εκδηλώσεων της Αρμάτας, που χάριζαν κάθε χρόνο ένα «γεμάτο» Σαββατοκύριακο στο βουλιαγμένο από κόσμο νησί έδωσε σε όλους να καταλάβουν ότι αυτό το καλοκαίρι θα τελειώσει μάλλον πρόωρα. Οπως και οι ακυρώσεις άλλων εκδηλώσεων, που «μάκραιναν» τα προηγούμενα χρόνια τη σεζόν μέχρι τον Οκτώβριο. Ο φίλος που νοικιάζει δωμάτια μετράει κάθε μέρα ακυρώσεις. Και αυτοί που δεν ακύρωσαν αρνούνται να στείλουν προκαταβολή. Περιμένουν να δουν αν και ποιά πρόσθετα περιοριστικά μέτρα θα ανακοινωθούν από την ερχόμενη εβδομάδα.

Ενα παλιό και έμπειρο γκαρσόνι στη Ντάπια χαμογελάει, όταν τον ρωτώ τι θα γίνει από εδώ και πέρα. «Κάτι θα βρούμε να κάνουμε» μου λέει, για να προσθέσει ότι τουλάχιστον φέτος ήταν η χρονιά, που μπόρεσε να «καταλάβει» Πάσχα με την οικογένεια. Και να ζήσει ως «αργίες» όλες τις αργίες που «γιορτάστηκαν» εν μέσω καραντίνας.

Παντού ακούς λόγια συμπάθειας για το κακό, που βρήκε τον Πόρο. Οι Σπέτσες ήταν τυχερές λένε. Και ελπίζουν ότι η τύχη δεν θα τις εγκαταλείψει ούτε και τώρα.

Η αλήθεια είναι ότι ο Αύγουστος κύλησε σχετικά καλά. Οι Σπέτσες έχουν πιστούς, έχουν τους «μόνιμους», είναι προσιτές και με το αυτοκίνητο. Υπήρξε κίνηση αν και τώρα αρχίζει σταδιακά η αποχώρηση. Κι όμως κάποιες στιγμές μπορεί και να ξεχάσεις ότι φέτος όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Ισως τη στιγμή που θα δεις τους ψαράδες να καθαρίζουν τα δίχτυα τους, όπως πάντα. Οταν με το σούρουπο τα παιδιά θα αρχίσουν να μαζεύονται μπροστά στο Ποσειδώνιο, όπως πάντα. Οταν βραδιάζει διαπιστώνεις ότι τα μαγαζιά δουλεύουν ακόμα σχετικά καλά. Αν και θα δεις και κανα δυο κλειστά.

Στη Ντάπια θα βρεις τραπέζι χωρίς να χρειαστεί να περιμένεις. Απολαμβάνεις μια σχετική ησυχία, που δεν είναι όμως «ερημιά». Οπως και στη βόλτα προς το Παλιό Λιμάνι, όπου οι συναντήσεις είναι λιγότερες από άλλοτε. Ισως τελικά είναι η καλύτερη εποχή για να απολαύσεις το νησί. Χωρίς άγχος και φασαρία. Να το νοιώσεις πιο «κοντινό» σε αυτό που ήταν κάποτε.

Είναι λίγο αλλόκοτο βέβαια να βλέπεις τα μαγαζιά να κλείνουν ακριβώς τα μεσάνυχτα, την ώρα που κανονικά οι Σπέτσες φορούσαν τα καλά τους και άρχιζαν να ρουφούν λαίμαργα τις ώρες της νύχτας. Ολα αυτά μοιάζουν τώρα μακρινά, λες και έχουν συμβεί δεκαετίες πριν. Ο κόσμος κάθεται στα πεζούλια, απολαμβάνει ένα κουτάκι μπίρας ή ένα παγωτό στο χέρι. Νεολαίοι πηγαινοέρχονται. Παρέες αγοριών συναντούν παρέες κοριτσιών. Κάποιες τελευταίες άμαξες γυρίζουν από το Παλιό Λιμάνι.

Ολα μοιάζουν φυσιολογικά και ας είναι τόσο διαφορετικά. Είναι το καλοκαίρι, που θα θυμούνται όλοι. Το καλοκαίρι της ολιγάρκειας. Αυτό που μπορεί να τους βοηθήσει να εκτιμήσουν καλύτερα τα καλοκαίρια που έρχονται.