…Κι όμως είναι αλήθεια πως σ’ όλη μου τη ζωή βασίστηκα στην καλοσύνη κάποιων τυχαίων ανθρώπων που πέρασαν απ’ τη ζωή μου…! Στάθηκα τυχερή να τους συναντήσω στο μονοπάτι της ζωής μου, σ’ εκείνο το δύσκολο σταυροδρόμι που δεν ήξερα ποιο δρόμο να επιλέξω, σ’ εκείνη τη στιγμή που δεν ήξερα τι απάντηση να δώσω. Εκείνοι ήταν εκεί… καραδοκούσαν από κάποιο αόρατο νήμα που φαίνεται να ένωνε τις ζωές μας! Νιώθω ευγνώμων! Είναι αδιαμφισβήτητο πια ότι η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές με το παραπάνω! Είναι αλήθεια πως από ένα τίποτα γίνεται ο Παράδεισος όπως έχει πει και ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης. Άλλοι το λένε Κάρμα!
Φτάνει να έχεις υπομονή και πίστη πως εκείνο το Άπλετο Φως θα νικήσει τη Μαυρίλα…θα νικήσει το Σκοτάδι…Θα νικήσει το θάνατο και τελικά θ’ αναστηθούν οι συνειδήσεις, θ’ αναστηθούν οι Αληθινές ζωές των ανθρώπων. Είναι πια πραγματικότητα πως έχουμε φτάσει σ’ ένα οδυνηρό τέλμα σαν κοινωνία, πως η ανθρωπότητα έχει αποτύχει τη στιγμή που χιλιάδες μικρά παιδιά σκοτώνονται σε πολέμους ή δεν έχουν να φάνε!
Αγωνιώ για το Μέλλον των παιδιών, των παιδιών μας! Ποιος προβολέας τάχα μου; Ποιος ήλιος; Είναι ικανός να φωτίσει αυτόν τον Σκοταδισμό; Προς τα που βαδίζουμε; Που στ’ αλήθεια πήγαν όλα εκείνα τα λαμπερά πρότυπα ανθρώπων, πολιτικών αρχηγών, ανθρωπιστών επιστημόνων, ταπεινών, καθημερινών ανθρώπων; Ζούμε στην Ελλάδα κάτω απ’ αυτό τον αστείρευτο λαμπερό ήλιο… Αλήθεια με τόσο Φως , γιατί δε φεύγει η Μαυρίλα; Θ’ αναρωτιέμαι ακόμα…!
~ Ευφροσύνη Λούζη~
