Γεννήθηκα στην Αίγινα και ζούσα εκεί, μέχρι τη Δευτέρα Δημοτικού. Θυμάμαι τις βόλτες στην παραλία με αγκαλιά το τίποτα. Έβλεπα πως κάτι απροσδιόριστο με πίεζε.
Είχα μια ανεπαίσθητη κατάθλιψη. Δεν έβρισκα κάτι που να με γεμίζει. Μετά από διάφορες συνθήκες και αναιρέσεις, κατάλαβα πού έπρεπε να κινηθώ.
Έδωσα εξετάσεις σε δραματικές σχολές. Πέρασα σε όλες, προτίμησα όμως το Εθνικό Θέατρο για οικονομικούς λόγους.
Ήταν μια ακαδημαική μεν, αλλά συντεταγμένη σχολή. Κι εκεί πήγα.
Ξεκίνησα να δουλεύω ηθοποιός, αν και πάντα το όνειρό μου ήταν η σκηνοθεσία. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Αγαπώ περισσότερο τον Κινηματογράφο σαν τέχνη.
Είχα την τύχη να συνεργαστώ με τους καλύτερους. Με τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη και τον διευθυντή φωτογραφίας Ντίνο Κατσουρίδη.
Η ''Γλυκιά Συμμορία'' και η ''Πρωινή Περίπολος'' του Νικολαΐδη, η ''Λούφα και Παραλλαγή'' του σκηνοθέτη Νίκου Περάκη, είναι οι αγαπημένες μου ταινίες, όπως επίσης και ο ''Κήπος του Θεού'' που είναι δική μου ταινία.
Προτίμησα να δουλεύω ως μπάρμαν, απ' το να πάρω μια σακούλα με λεφτά και να παίξω σε μια βλακεία.
Αυτό που κάνω το αγαπάω πολύ και αφού έβγαζα όσα χρειαζόμουν για να διατηρώ την αξιοπρέπειά μου,
σκεφτόμουν: ''Ας κάνω αυτό που γουστάρω, κι ας μη χαλάσω τη ζωή μου.''
Ζούσα δύσκολα γιατί δεν είχα ούτε κομπόδεμα, ούτε άκρες, αλλά κοίταζα να ζω όσο γινόταν πιο όμορφα.
Πάντα θεωρούσα τέχνη ό,τι μπορούσε να δημιουργήσει όμορφες και καλύτερες συνθήκες ζωής για τους ανθρώπους, και εξωτερικά και εσωτερικά.
Και αυτό προσπάθησα να το μεταφέρω στα παιδιά μου, όχι διά της φιλοσοφίας ή του λόγου αλλά διά της πράξης.
Ο κύριος πρόεδρος της διαφήμισης μου έκανε μεγάλο καλό. Με βοήθησε, για ένα διάστημα τουλάχιστον,
να μην προβληματίζομαι πώς θα πληρώσω το νοίκι.
Και στο καλλιτεχνικό μέρος ήταν ένα come back πολύ δυνατό, που δεν το περίμενα.
Βέβαια, επειδή έχω αγοραφοβία ήταν λίγο ζόρι, γιατί με αναγνώριζαν όλοι.
Πήγα σ' ένα γιατρό που μου ανακοίνωσε πως κάτι σοβαρό συμβαίνει.
Του είπα να μη μιλάμε με μισόλογα και να μου πει ό,τι είναι, για να ξέρω κι εγώ τί να κάνω και να πάρω τις αποφάσεις μου.
Πήρα τη γυναίκα μου και πήγαμε σ' ένα μπαράκι, χτύπησα τέσσερα ουίσκι απανωτά, κάπνισα κι ένα πακέτο τσιγάρα, και είπα από μέσα μου μερικά πράματα, που δεν τα εξομολογήθηκα σε κανέναν.
Όταν πήγα σπίτι ζήτησα να δω τα παιδιά μου, να κάνουμε μια κουβέντα, για να μην τους έρθει απότομα.
52 μέρες στο νοσοκομείο τα είδα όλα. Γινόταν Ο χαμός. Ήμουν με τα σωληνάκια από τους ορούς,
και ερχόταν ο άλλος και μου έλεγε:
''Μπορούμε να βγούμε μαζί μια φωτογραφία;''
Εκείνο που με έκανε πολλές φορές να δακρύσω, ήταν οι συνάδελφοι που ήταν
δίπλα μου.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν συνέχεια εκεί, καθόταν σε μια καρέκλα, ο άνθρωπος, και ξενυχτούσε,
που μέχρι τότε είχαμε πει μόνο ένα γεια. Ήταν συγκινητικό.
Κινηματογραφικά ετοιμάζω τη νέα μου ταινία ''I have a dream''. Είμαι σε καλό δρόμο, γιατί βρέθηκε η χρηματοδότηση που μου επιτρέπει να την ονειρεύομαι.
Δύναμη μου δίνει το πολύτιμο δώρο, η ζωή. Είναι όμορφη η ζωή. Αργά το κατάλαβα...
Τάκης Σπυριδάκης
Σαν σήμερα, πριν πέντε χρόνια, έφυγε από τη ζωή.
.....................................................................
Πηγές:
lifo. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στον M. Hulot.
athensvoice. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στον Δημήτρη Μαστρογιαννίτη.
3pointmagazine. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στην Ντίμη Θεοδωράκη.
mic. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στον Κώστα Καρδερίνη.
