Γράφει η Βένια Δημητρακοπούλου στο Summer 24, το καλοκαιρινό τεύχος του Saronic Magazine
Η σχέση μου με την Αίγινα είναι αυτό που αποκαλούμε κεραυνοβόλος έρως! Ήταν το 1998. Μία εντελώς απρόσμενη συνάντηση που άλλαξε τη ζωή μου. Προχωράς χωρίς να ψάχνεις κάτι, και ξαφνικά έρχεται και σε βρίσκει. Σε αρπάζει και παραδίνεσαι. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Κάπως έτσι έγινε.
Μία συνάντηση από την οποία προέκυψαν μία ωραία οικογένεια, ένα παιδί, μία ζωή στο νησί γεμάτη από αξέχαστες αναμνήσεις, αλλά και η πρώτη ενότητα της δουλειάς μου, με την οποία έκανα, το 2009, την πρώτη ατομική μου έκθεση στην Αθήνα. Έργα που προέκυψαν από τα ηφαιστειακά πετρώματα του νότιου τμήματος της Αίγινας, όπου βρίσκονται το εργαστήριο και η κατοικία μου. Στην Αίγινα περνώ μεγάλο μέρος του χρόνου μου. Εδώ πέρασα επίσης και όλο το διάστημα του εγκλεισμού τον καιρό της πανδημίας. Μέσα σε εκείνο το πρωτόγνωρο για όλους κλίμα, με όσα συνέβαιναν και με την ανασφάλεια όσων δεν φανταζόμασταν πως θα συμβούν, δέθηκα με το νησί ακόμα περισσότερο.
Έγινε στην κυριολεξία το καταφύγιό μου. Ό,τι και να γίνει, ξέρω πως το μέρος αυτό είναι εδώ για μένα. Μπορώ να φεύγω όταν χρειάζεται και να επιστρέφω, στη συνέχεια, με μεγαλύτερη λαχτάρα. Όπως και σε έναν μεγάλο έρωτα, που η δύναμή του επιβεβαιώνεται όχι όταν απομακρύνεσαι, αλλά όταν επιστρέφεις σε αυτόν.
