Το... πέταγµα του Μιχάλη
Ήταν Σεπτέµβρης του 2012, όταν ήρθε στο Γυµνάσιο ο Μιχάλης. Μπήκε στην καινούργια του τάξη. Πάντα στο πρώτο θρανίο, πάντα πρώτος στην καρδιά µας, στην έγνοια µας, στη σκέψη µας. Αξιοπρεπής και σιωπηλός, χωρίς ποτέ να ενοχλήσει ή να απασχολήσει κάποιους. Και οι φίλοι του, οι συµµαθητές του, από τα πρώτα βήµατά του στην αυλή του ?ηµοτικού, πάντα δίπλα του, πάντα κοντά του, οι φύλακες άγγελοί του, τα αδέλφια του. Κι ο Μιχάλης µε ένα σιωπηλό χαµόγελο τους ευχαριστούσε. ταν ένας άγγελος που, µε το ήθος του, το παράδειγµά του, την αξιοθαύµαστη και σπάνια αξιοπρέπεια, και το βαθύ και γεµάτο υποµονή βλέµµα του, µας οδηγούσε πιο ψηλά. µως, οι άγγελοι δεν µένουν για πολύ στη γη. Πετούν στους ουρανούς. Φεύγουν... Ο Μιχάλης, µε την έξοδό του από αυτόν τον κόσµο, έσπασε τα δεσµά του, ξεπέρασε τα όριά του και πέταξε ψηλά. Καλό ταξίδι, Μιχάλη. Καλό πέταγµα. Κοίτα να ανέβεις όσο πιο ψηλά µπορείς, γιατί το αξίζεις. Σε ευχαριστούµε που µπήκες στη ζωή µας και την οµόρφυνες, που µας βοήθησες να γίνουµε καλύτεροι.
Γ.Μπ.
