Από το Μονπαρνάς στην Αίγινα μέσω Ιαπωνίας

Μια πρωτοποριακή και ιδιαιτέρως αξιόλογη χοροθεατρική παράσταση παρουσιάζεται την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Μαρτίου στο “Μικρό στούντιο”, στην Αίγινα. Πρόκειται για την παράσταση με τίτλο Butoh series: «Kiki & Colette | The Age of Time».

Πρόκειται για το πρώτο μέρος μιας τριλογίας, το πρώτο επεισόδιο, όπως το αποκαλούν οι δημιουργοί του που έχει τον τίτλο «Η Αυταπάτη». Μέσα από την τέχνη του χορού η Αλίκη Γεωργουλοπούλου (Kiki) και η Νικολέτα Ξεναρίου (Colette) φέρνουν, ίσως για πρώτη φορά σε επαφή, δύο εμβληματικές γυναίκες που άφησαν το δικό τους προσωπικό αποτύπωμα στην ιστορία της Τέχνης: την Κική του Μονπαρνάς (μούσα διάσημων ζωγράφων του περασμένου αιώνα) και την Κολέτ (Γαλλίδα συγγραφέα, υποψήφια για το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1948, ηθοποιό και δημοσιογράφο, γνωστή και για το έργο της Gigi (Ζιζί) πάνω στο οποίο βασίστηκε το ομώνυμο μιούζικαλ).

Η Kiki και η Colette έζησαν στις αρχές του 20ου αιώνα στο Παρίσι. Υπήρξαν καλλιτέχνιδες και πρωτοποριακές προσωπικότητες που άφησαν τα ίχνη τους στα λεγόμενα «τρελά χρόνια», (les annees folles) τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Χρόνια στα οποία η καλλιτεχνική δημιουργία, ειδικά στο Παρίσι, προκάλεσε εκρήξεις το ωστικό κύμα των οποίων ανιχνεύεται και στις μέρες μας.

«Με τον μεγάλο πόλεμο πίσω τους και με τις ζωές τους φορτισμένες με πάθη, δημιουργία, αυταπάτες, όνειρα και τόλμη», όπως αναφέρουν οι συντελεστές της παράστασης, η Kiki και η Colette, για τις οποίες δεν ξέρουμε, ιστορικά, αν συναντήθηκαν ποτέ, «δίνουν το πρώτο τους ραντεβού, εδώ και τώρα». Το ραντεβού αυτό λαμβάνει χώρα στην παράσταση, «σε ένα ιδιόμορφο πάλκο – σπίτι, παρέα με προγόνους, φαντάσματα και αλήθειες». Σε αυτόν τον χώρο, μέσα από την παράσταση «παρελθόν, παρόν και μέλλον συμπυκνώνονται σε μια στιγμή. Η στιγμή διαστέλλεται και πλημμυρίζει τον χώρο δημιουργώντας μια παράδοξη αφήγηση».

Στην παράσταση «η Kiki και η Colette δεν είναι ένα δίπολο», όπως είπε στο Saronicmagazine η Αλίκη Γεωργουλοπούλου. Είναι δυο παράλληλες υπάρξεις που έχουν προκαλέσει τις δικές τους εκρήξεις, «δύο περιβάλλοντα που συναντιούνται και κάτι προκύπτει» και μέσα από την συνάντησή τους «καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε υπαρξιακά ζητήματα».

Όχημα για αυτό είναι το Butoh (Μπούτο), το είδος χοροθεατρικής τέχνης που γεννήθηκε στην Ιαπωνία, στο τέλος της δεκαετίας του ’50, στον απόηχο της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι. Πρόκειται για ένα είδος χοροθεατρικής Τέχνης που «συνδυάζει το παραδοσιακό με το πρωτοποριακό και θεωρήθηκε χορός παραβατικός και περιθωριακός».

Το Butoh, όπως αναφέρει το σχετικό Δελτίο Τύπου, στην πορεία του θεώρησε τη Φύση ως τον Μέγα Δάσκαλο, μελέτησε τις αντιθέσεις της και σεβάστηκε την ισορροπία που προκύπτει μέσα από αυτές. Επηρεάστηκε βαθιά από τον Γερμανικό εξπρεσιονισμό και από το κίνημα τού Νταντά, και διαδόθηκε σε Ευρώπη και Αμερική από τη δεκαετία του '60 έως σήμερα. Έχει μια μεγάλη ελευθερία ως προς τους κανόνες και αυτό το καθιστά ενδιαφέρον, διότι ακριβώς ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει έναν δικό του, μοναδικό χορό. Ο χορευτής Butoh είναι ένα "δοχείο χρόνου" που εμπεριέχει όλη τη βιωμένη ζωή από τη γέννηση μέχρι το τώρα, ενώ η διαίσθηση και η πνευματικότητα παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Πρωτίστως, ο χορευτής αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινο πλάσμα και όχι ως πολίτης ενταγμένος σε οποιοδήποτε θεσμικό ή άλλο πλαίσιο.