Η Παναγιά της Αίγινας
Παραμονή της Παναγίας, με φορτωμένη πλάτη και γεμάτα χέρια, στον ανηφορικό χωματόδρομο για το μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσολεόντισσας, μπουλούκια ανέβαιναν οι Αιγινήτες – πιστοί στο έθιμο που κρατάει χρόνια και συνδυάζει τη μυσταγωγία με τη διασκέδαση. Οικογένειες, παιδιά, νέοι, νέες, παππούδες και γιαγιάδες ανέβαιναν για την ολονυχτία, τη διανυκτέρευση στον περίβολο του μοναστηριού και την πρωινή λειτουργία, στο αντρικό (κάποτε) μοναστήρι-κάστρο, όπως ήταν όταν χτίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα, στο κέντρο της Αίγινας, για να προστατευτεί από τους πειρατές. Στο παρελθόν η πρόσβαση στη Μονή της Χρυσολεόντισσας γινόταν μόνο με τα πόδια ή με γαϊδουράκια που διέθετε το μοναστήρι.
Σήμερα ο δρόμος επιτρέπει και στα τροχοφόρα να φτάσουν έως εκεί, αλλά πολλοί πιστοί εξακολουθούν να ανεβαίνουν περπατώντας για να προσκυνήσουν την εικόνα της Μεγαλόχαρης, που θεωρείται θαυματουργή και προστατεύει την Αίγινα περισσότερο από 400 χρόνια.
Ο Άγιος Νεκτάριος, όντας ακόμη ιερέας, επισκεπτόταν το μοναστήρι και μέχρι σήμερα υπάρχει το σημείο όπου προσευχόταν. Η ιστορία της μονής είναι μεγάλη. Ο θρύλος λέει ότι η τοποθεσία της επελέγη από τους μοναχούς –μετά από αλλεπάλληλες καταστροφές που είχε υποστεί από τους πειρατές στην προηγούμενη θέση της, στο Λεόντι–, όταν οι εργάτες, που είχαν αρχίσει την ανέγερση του νέου κτίσματος εκεί κοντά, έβρισκαν κάθε πρωί τα εργαλεία τους σε άλλο σημείο. Εξέλαβαν το φαινόμενο ως θέλημα της Παναγίας, και έτσι αποφάσισαν να κτίσουν το μοναστήρι εκεί, ακριβώς στο κέντρο του νησιού, με τη μαγευτική θέα.
Βασιλική Ταντάουι
