Το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου δεν είναι μόνο ένα σήμα κατατεθέν της Αίγινας, μια εικόνα ταυτόσημη της νησιωτικής πολιτείας, ένα τοπόσημο, ένα ιδανικό σκηνικό για φωτογράφιση, ένας χώρος περιπάτου και ρεμβασμού. Δεν είναι μόνο αυτό, αν έτσι νομίζετε!
Κάθε απόγευμα ο χώρος γύρω από το κτίσμα μετατρέπεται σε παιδότοπο. Καθώς η ώρα περνά και καταφθάνουνε εκεί νεαρά παιδιά και έφηβοι, ο ναός γίνεται πίστα αναρρίχησης. Δεκάδες αγόρια ακόμα και κορίτσια σκαρφαλώνουν στη στέγη και στον τρούλο, κάθονται, βγάζουν σέλφι, κάνουν τσουλήθρα.
Κι όλα αυτά στη στέγη ενός κτίσματος του 18ου αιώνα. Πάνω στην οροφή ενός ναού, ενός ιστορικού μνημείου!
Πως γίνεται αυτό; Πως επιτρέπεται;
Πόσο αντέχει η οροφή το βάρος τόσων παιδιών;
Ταιριάζει όλη αυτή η δραστηριότητα με την ιερότητα του χώρου και την ιστορία του;
Εάν συμβεί κάποια φθορά στο μνημείο, ποιος έχει την ευθύνη;
Εάν υποχωρήσει η στέγη ή ο τρούλος και τραυματιστούν κάποια παιδιά, που θα αποδοθούν ευθύνες;
Τέλος αδυνατώ να πιστεύσω ότι αυτές οι εικόνες όπως και πολλές άλλες παρόμοιες που λαμβάνουν χώρα κάθε απόγευμα και βράδυ στο συγκεκριμένο σημείο, αναδεικνύουν και προβάλουν την εικόνα της Αίγινας!
Η ιστορία της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού - επιγραμματικά και μόνο - συνδέεται άμεσα με τα χρόνια της Επανάστασης, τη ζωή των Ψαριανών προσφύγων στην Αίγινα καθώς και με τον ίδιο τον πρώτο Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια ο οποίος τοποθέτησε στη στέγη του τον πρώτο φάρο του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους.
Ας σκεφθούμε λοιπόν καλύτερα κι ας προστατέψουμε το μνημείο έτσι ακριβώς όπως του αξίζει.
