Θέλω να πάω σχολείο - Άρθρο του Γιώργου Μπήτρου
Μια γελοιογραφία που έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου και επιβεβαιώνει τη δύναμη αυτής της μεγάλης τέχνης. Πάντα οι γελοιογραφίες είχαν πρώτη, δεύτερη και καμιά φορά και τρίτη ανάγνωση. Οι γελοιογράφοι ήταν και είναι πομποί και δέκτες μηνυμάτων της κοινωνίας και ο ρόλος τους σε εποχές πολύ δύσκολες ήταν καταλυτικός (στο πόλεμο του '40 ή την εποχή της δικτατορίας).
Η σημερινή γελοιογραφία ή καλύτερα σκίτσο έρχεται να αποτυπώσει μια μεγάλη διαπίστωση ίσως και αλήθεια. Στα παιδιά λείπει το σχολείο, λείπουν οι συμμαθητές, η παρέα, η τάξη, η μικρή και μεγάλη κοινωνία του σχολείου, η εκπαιδευτική διαδικασία, η μάθηση.
Δεν είναι ρομαντικά τα λόγια αυτά ούτε η εξιδανίκευση μιας κατάστασης. Είναι μια πικρή διαπίστωση: η ζωντανή διδασκαλία - διαδικασία δεν αντικαθίσταται δεν αναπληρώνεται με την τηλεδιάσκεψη.
Ωραία λοιπόν κάναμε το ηλεκτρονικό μας διάλειμα. Γίναμε καλύτεροι ή εξπέρ στη χρήση των υπολογιστών. Κάποιοι έτρεξαν να αγοράσουν lap top ακόμα και γραφίδες και κάμερες όμως ως εδώ. Προσαρμόσαμε τη ζωή μας στα νέα δεδομένα. Παρακινήσαμε ευατούς και αλλήλους να είναι συνδεδεμένοι με τις ώρες στον υπολογιστή, ενώ μέχρι πριν κάναμε κηρύγματα για να απεξαρτηθούμε από την πολύωρη χρήση του υπολογιστή! Τώρα επιβάλλεται!
Ήδη η κόπωση είναι μεγάλη. Ο κορεσμός κτυπά κόκκινο.
Ο μικρός μαθητής της εικόνας θέλει να βγει έξω, να δραπετεύσει από το ηλεκτρονικό δωμάτιο, να κλείσει το tamplet, να σταματήσει τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και να βρει τους φίλους και συμμαθητές του.
Ναι θέλει να πάει σχολείο! Πιστέψτε το.
