Αίγινα: Οι σφουγγαράδες της Αίγινας και η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου.

   Τέτοια εποχή πριν πολλές δεκαετίες, τότε  που η Αίγινα διέθετε έναν ολόκληρο στόλο από σφουγγαράδικα σκάφη, τα αιγινήτικα καΐκια φορτωμένα με τα πολύτιμα σφουγγάρια επέστρεφαν στο νησί  τους. Η επιστροφή των πληρωμάτων έδινε αφορμή για μεγάλες γιορτές και πανηγύρια  στα σπίτια του νησιού.

   Η Γωγώ Κουλικούρδη αναφέρει πως ήταν τόσος ο πλούτος, που άναβαν το πούρο τους με χαρτονόμισμα το οποίο είχαν ανάψει πριν. Αυτά συνέβαιναν με τους καπεταναίους και τους ιδιοκτήτες των σφουγγαράδικων καϊκιών. Αλλά και όσοι αποτελούσαν το πλήρωμα έφερναν πολλά όμορφα πράγματα στα σπιτικά  τους, με τα οποία στόλιζαν το νοικοκυριό τους, από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, υφάσματα, εργαλεία κ. αλ.

   Στο χωριό  της Κυψέλης όπου ζούσαν πολλοί σφουγγαράδες  τότε στηνόταν σωστή γιορτή των Εισοδίων, όπου πανηγύριζε  ο παλαιός ναός.

   Σύμφωνα με μαρτυρία  του Σεβ. Μητροπολίτου Ύδρας και κυψελιώτη στην καταγωγή κ.κ. Εφραίμ,  όλα  τα παιδιά μαζεύονταν στην πλατεία ανήμερα της εορτής και οι σφουγγαράδες  τους μοίραζαν παπούτσια. Μεγάλο δώρο για  τα  χρόνια εκείνα. Παπούτσια δεν υπήρχαν και πολλά παιδιά κυκλοφορούσαν ξυπόλητα. Τα παπούτσια τα κρατούσαν και τα φορούσαν τα  Χριστούγεννα.

Οι σφουγγαράδες ξεχειμώνιαζαν στο νησί ασχολούμενοι με αγροτικές δουλειές ή επισκεύαζαν τα σκάφη τους. Το Μάιο έφευγαν για τα παράλια  της Κρήτης ή της βορείου Αφρικής  για να επιστρέψουν και πάλι στο τέλος Σεπτεμβρίου, αρχές Οκτωβρίου.

Από  τα μέσα της δεκαετίας  του ’50  το σφουγγάρι έπαψε να δίνει μεροκάματα στους ανθρώπους. Αιγινήτες και Υδραίοι σφουγγαράδες αναγκάστηκαν να αλλάξουν επάγγελμα  και να αναζητήσουν εργασία ακόμα και εκτός  του νησιού τους. Μια ολόκληρη εποχή τελείωσε μαζί της και πολλές συνήθειες, έθιμα, τρόποι ζωής.

   Άλλα ήθη, άλλες εποχές θα πει κανείς. Όμως η ανθρωπιά, το νοιάξιμο, η συλλογικότητα ήταν αυτό που έδινε ζωή και δύναμη να προχωρήσουν τότε οι άνθρωποι, να σταθούν στα πόδια  τους, να προκόψουν.