Θα μπορούσα να μιλήσω για σπίτια ονειρικά, του Μίμη Φατούρου, χτισμένα ή μάλλον φυτρωμένα, πλάι στη θάλασσα, ή μέσα στην πόλη. Eργα που δεν τραυματίζουν αλλά σέβονται τον περιβάλλοντα χώρο ή και για άλλα έργα θα μπορούσα να μιλήσω, περίτεχνα, μεγάλα: Mουσεία, πινακοθήκες, σπουδαία, λαμπρά αλλά πάντα με μια ιδιαίτερη προσθήκη, ένα «κάτι τις άλλο» να προδίδει ότι ακόμα κι ένα επιβλητικό δημόσιο κτίριο μπορεί να κρύβει τη γοητεία ενός μικρού περιστεριώνα και να σε αφήνει να ονειρεύεσαι. Να ονειρεύεσαι πως ένας άλλος κόσμος είναι δυνατός. Και πως ο τόπος και ο χώρος αποτυπώνουν τον χρόνο και το σχήμα σου, εσένα τον ίδιο δηλαδή, τη ζωή που κουβαλάς και πως αξίζει όσο μπορείς σε αυτή τη σκοτεινή και συνάμα φωτεινή ζωή, με κάθε κόστος, με κάθε τίμημα να αναζητάς την έκθεση στην ομορφιά.Την αληθινότητα δηλαδή.
Και ο Μίμης Φατούρος σε αυτή την αναζήτηση έχει αφιερώσει τη ζωή του. Σε αυτήν την αναζήτηση έχει αφήσει ανεξίτηλα το ίχνος του. Θυμάστε εκείνο το παιδικό παραμύθι Χάνσελ και Γκρέτελ; Tα σημάδια που αφήνεις για να μη χαθείς στο δάσος, εκεί που ακόμα και σήμερα –ιδίως σήμερα– κατοικεί η μάγισσα με την ασχήμια και τις παραπλανητικές παγίδες της; Η ομορφιά των δημιουργημάτων του είναι τα σημάδια που μας απομακρύνουν από την ασχήμια των πραγμάτων. Είναι τα σημάδια και μιας ηθικής στάσης ζωής που καθορίζει το είναι, το βλέμμα του, την ύπαρξή του.
Ομως θα τα αφήσω όλα αυτά και θα σταθώ σε ένα βράχο τον οποίο ο δημιουργός Φατούρος άφησε ανέπαφο έξω από το σπίτι μας στην Αίγινα. Φρόντισε να χτίσει το σπίτι έτσι ώστε να μην ενοχλείται ο βράχος. Είναι σαν να σχεδίασε και να φαντάστηκε το σπίτι με μοναδικό σημείο αναφοράς αυτόν τον βράχο. Κι ο ανενόχλητος αυτός βράχος στην είσοδο του σπιτιού θα είναι εκεί ακόμα και όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε, ένας αφοσιωμένος φύλακας που θα επιτρέπει σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα των καταστάσεων, ανέπαφα τα αγριολούλουδα να ανθίζουν. Ενας βράχος γενναιόδωρος και ανεκτικός, που θα αφήνει χώρο σε αστρικές καμπανούλες, μαβιά κρινάκια, σπάρτα, ίριδες, παπαρούνες, κι άλλα, κυρίως άλλα, ανονόμαστα ανθάκια, πιο πολύτιμα ακόμα καθώς έχουν γλιτώσει από την οριοθέτηση της ονοματοθεσίας, το γλυπτό αυτό της φύσης που είναι σαν να το έφτιαξε με τα χέρια του ο Μίμης Φατούρος είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι υπάρχει ένα καταφύγιο ενάντια στη φθορά και στον θάνατο: Nα κάνεις τέχνη πριν από αυτόν. Αφήνοντας τη σοφία της φύσης να σε καθοδηγεί, να σε εμπνέει και να σου ψιθυρίζει στο αυτί ερωτικά μυστικά δημιουργίας. Με άλλα λόγια, μυστικά μεταμόρφωσης της ζωής.
Υστερόγραφο, Νοέμβριος 2020
Εδώ και λίγο καιρό, είδαμε μέσα από μια σχισμή του βράχου να φυτρώνει ένα νεογέννητο πεύκο.
* Αναδημοσίευση «Ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Φατούρος», εκδ. Δομές, 2010. Επιμέλεια: Λόη Παπαδόπουλου και Σ. Τσιτιρίδου.
Πηγή: kathimerini.gr
