Στου "Κωλέτζη" η παράδοση του καλού κρασιού συνεχίζεται

Ποιος είπε ότι στην Αίγινα η παράδοση του καλού κρασιού έχει χαθεί; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν ξύλινα βαρέλια που φιλοξενούν τον γλυκό μούστο και τον ζυμώνουν αργά και υπομονετικά; Ποιος μπορεί να πει ότι η παράδοση δεν συνεχίζεται;

Κι όμως στο Λεόντι της Κυψέλης για άλλη μια χρονιά τα βαρέλια βγήκαν από το κελάρι και ετοιμάζονται για τη μουστιά. Θα πλυθούν από τα άξια χέρια των ανθρώπων τους, θα στεγνώσουν, θα «σενιαριστούν» θα πάρουν ξανά τη θέση τους στο κελάρι και έτοιμα πλέον θα υποδεχτούν το φρέσκο μούστο μετά από το πάτημα των σταφυλιών. Και όλα αυτά στην παραδοσιακή ταβέρνα – μπακάλικο του «Κωλέτζη».

Πρωτεργάτης υπήρξε ο αείμνηστος Αντώνης Αξιώτης που δημιούργησε αυτή τη γλυκιόπιοτη παράδοση. Ο Αντώνης Αξιώτης ήταν από τους τελευταίους μιας γενιάς ανθρώπων που δημιούργησαν με την προσωπική τους εργασία, το ήθος και το ύφος τους την ταυτότητα της Κυψέλης.

Ο "Κωλέτζης" όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι και παλαιότεροι Αιγινήτες, σφράγισε μια ολόκληρη εποχή με το μαγαζί του στην περιοχή του Λεόντι. Το όνομα του συνώνυμο του μαγαζιού αλλά και ταυτόσημο του καλού Κυψελιώτικου κρασιού.

Το μπακάλικο που ήταν και ταβέρνα μαζί ήταν στέκι των ανθρώπων που ήξεραν να διακρίνουν το καλό κρασί και αποζητούσαν τον σωστό μεζέ. Τα τραπεζάκια του γέμιζαν από γλεντζέδες που ήξεραν ότι εκεί θα βρουν το καλό κρασί.

Τίμιος και ακούραστος δουλευτής της γης ο Αντώνης Αξιώτης, ανύσταχτος εργάτης σε πολύ δύσκολες εποχές για την Αίγινα και την Ελλάδα γενικότερα δημιούργησε την επιχείρηση του και μια μεγάλη οικογένεια.

Καθημερινός ο αγώνας, μεγάλος ο μόχθος, ανείπωτος ο κόπος, ανομολόγητη η αγωνία να ευχαριστήσει τον καθένα, να τον περιποιηθεί.

Στο κελάρι του με τα ξύλινα βαρέλια ψηνόταν ο Αιγινήτικος μούστος και κάθε χρόνο τέτοια εποχή στηνόταν σωστό πανηγύρι όταν άνοιγε το γιοματάρι.

Το 2006 στα πλαίσια της εργασίας της Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του 2ου Γυμνασίου Αίγινας για τα αμπέλια, επισκεφθήκαμε το μαγαζί του με μια ομάδα μαθητών κι εκείνος μας υποδέχτηκε με χαρά. Μας ξενάγησε στο μαγαζί και στο υπόγειό του και μας έδειξε τα ξύλινα βαρέλια του. Καμάρωνε γι' αυτά όπως και για τα παιδιά του. Μας κέρασε κρασί έφτιαξε μεζέδες. Αυτό ήταν ο Αντώνης Αξιώτης. Ένας άρχοντας!

Τα βαρέλια του ήταν τα παιδιά του. Έτσι τα έβλεπε, έτσι τα περιποιόταν, τα φρόντιζε, τα έπλενε. Γιατί από αυτά ζούσε. Το κρασί του μπάλσαμο. Με αυτό γλέντησαν τόσοι και τόσοι Αιγινήτες. Με αυτό τραγούδησαν, μέθυσαν, έκλαψαν. Τραγούδησαν τα πάθη τους, τους έρωτες τους, τα βάσανα τους, τον καημό τους, τον πόνο τους. Με αυτό το κρασί ευχήθηκαν αλλά και συλλυπήθηκαν στο ξόδι του αγαπημένου τους αδελφού.

Την καλή παράδοση συνεχίζουν εδώ και χρόνια ο γιος του Νίκος και ο εγγονός του Αντώνης. Και η παράδοση αυτή είναι μεγάλη και βαριά, έχει πέσει όμως σε στιβαρά χέρια.

Αυτές τις μέρες λοιπόν αν περάσετε από το Λεόντι μην ξαφνιαστείτε όταν δείτε πολλά ξύλινα βαρέλια στη σειρά. Δεν πρόκειται για τα γυρίσματα κάποιας ταινίας εποχής, αλλά η οικογένεια Αξιώτη ετοιμάζει τα βαρέλια της για το νέο κρασί.