«Ανάσες» ευαισθησίας από τον Λευτέρη Διακογιάννη
Ο Λευτέρης Διακογιάννης δεν είναι μόνο επίμονος (στην κυριολεξία) κηπουρός. Δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που στολίζει το παραλιακό μέτωπο της Αίγινας φυτεύοντας με δική του πρωτοβουλία ως εθελοντική προσφορά, άνθη στις νησίδες με κόπο και πείσμα.
Είναι ένας ρομαντικός και ονειροπόλος άνθρωπος ο οποίος, παρά το γεγονός ότι είναι μονίμως παρών στα παραδοσιακά καφενεία του νησιού και δεν παραλείπει να κάνει τις βόλτες του στην παραλία, επί μια εικοσαετία τώρα, καταγράφει μια πολύ αξιόλογη παρουσία στα γράμματα με τις ποιητικές του συλλογές, τις μεταφράσεις και άλλα δοκίμια.
«Στις ανάσες που πήρα από κάποιους π’αγάπησα και ίσως μ’αγάπησαν», αφιερώνει ο Λευτέρης Διακογιάννης την 7η ποιητική του συλλογή «Ανάσες», που μόλις κυκλοφόρησε. Αντλώντας έμπνευση από την Κω, τον αγαπημένο τόπο καταγωγής του, την Αίγινα, όπου παντρεύτηκε και έριξε άγκυρα τις τελευταίες δεκαετίες μετά από μια μεγάλη βόλτα στην Αφρική και την Αθήνα, αλλά και από γεγονότα που τον άγγιξαν –όπως ο θάνατος του Θάνου Μικρούτσικου- αφήνει το συναίσθημά του να εκφραστεί ατόφιο, χωρίς φιοριτούρες, «πρέπει» και κανόνες.
«Το ξέρω ότι μάταια ψάχνω πια να βρω εκείνη την παλιά μοναδική μου Αίγινα. Μα εγώ ο αθεράπευτα ρομαντικός πάντα θα την γυρεύω.»
Ευαίσθητος, ρομαντικός, δεν νιώθει την ανάγκη να το κρύψει. Αντίθετα. Αφήνει στην κοινή θέα τα εσώψυχά του, «…τώρα που μόνος είμαι και με τυλίγει η παγωνιά», τους φόβους του «Φοβάμαι όταν ψάχνω να σε βρω μα εσύ λείπεις…», «Φοβάμαι κι όμως θέλω πια να φύγω κι ας ξέρω πως αυτό θα με σκοτώσει», τους συναισθηματικούς του κραδασμούς «Όλες οι παιδικές μου μνήμες χάθηκαν. Έρημος έγιναν. Σαχάρα…».
Η ποίηση του Λευτέρη Διακογιάννη ανοίγει της πόρτα της ψυχής, δίνει διέξοδο στις καλά κρυμμένες σκέψεις, στα καταπιεσμένα «θέλω». Η άριστη εικονογράφηση των ποιημάτων από την αυτοδίδακτη ζωγράφο Δήμητρα Κατσίρου, που φιλοτέχνησε με χρώμα και ευαισθησία τη συλλογή αντλώντας έμπνευση από την έμπνευση του ποιητή, συμβάλλει στην επίτευξη του στόχου. Στην … ανάσα μας.
Σίλα Αλεξίου
