Καιρός να τολμήσουμε και στην Αίγινα την πεζοδρόμηση της παραλίας

Ήρθε η ώρα, συμπολίτευση και αντιπολίτευση στον Δήμο, να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το μέλλον της πόλης. Toυ Γιάννη Προβή Πεζοδρόμηση ίσον αναβάθμιση, σύμφωνα με ένα βασικό πλέον αξίωμα της σύγχρονης πολεοδομίας, δοκιμασμένο και κατοχυρωμένο διεθνώς, που, δυστυχώς, στην Ελλάδα καθυστερημένα υιοθετούμε. Ποιος να ξεχάσει τις ομηρικές διαμάχες για την πεζοδρόμηση της Ερμού και της Βουκουρεστίου στην Αθήνα; Η, για να έρθουμε και στα δικά μας (της Αίγινας), ποιος δεν θυμάται τις αντιδράσεις από την πεζοδρόμηση του παραλιακού δρόμου της Πέρδικας. Όπως άλλωστε και τις αναιτιολόγητες διαμαρτυρίες για τη μερική πεζοδρόμηση της Σπύρου Ρόδη από την προηγούμενη δημοτική αρχή, οι οποίες οδήγησαν τη νυν δημοτική αρχή στην επαναφορά της ελεύθερης διέλευσης των οχημάτων, με τις γνωστές παράπλευρες απώλειες... Σήμερα, ωστόσο, οι εκτεταμένες πεζοδρομήσεις στο ιδιαίτερα επιβαρημένο αστικό περιβάλλον των ελληνικών πόλεων –από τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα, τη Λάρισα, την Πάτρα και τα Χανιά μέχρι και το κέντρο της Αθήνας (βλέπε το έργο πνοής στην Πανεπιστημίου)– δρομολογούνται ευρέως ως μια αναγκαία διέξοδος, που, λόγω των συνθηκών, τείνει να γίνει ρουτίνα. Μήπως λοιπόν ήρθε ο καιρός να το τολμήσουμε και στην Αίγινα, υπερπηδώντας το εμπόδιο της έλλειψης περιφερειακού δρόμου; Η εύκολη πρόσβαση των οχημάτων στην Αίγινα, λόγω των συχνών δρομολογίων μεγάλων οχηματαγωγών πλοίων, καθιστά συχνά την παραλία του νησιού δρόμο κυκλοφοριακού χάους. Το μποτιλιάρισμα που προκαλείται από την ανεξέλεγκτη, άναρχη, συχνά δε και άσκοπη διέλευση των οχημάτων μόνο χαρακτήρα νησιού δεν προσδίδει στην εικόνα που αντικρίζει ο επισκέπτης, αλλά και ο κάτοικος της Αίγινας που κατεβαίνει στο λιμάνι για τη βόλτα του. Ο βιασμός της πόλης, κυρίως της παραλίας από το όχημα (αυτοκίνητο ή μηχανάκι), έχει αρχίσει να ξεπερνά κάθε όριο πολιτισμένης ανοχής. Εξ ου και οι συζητήσεις για την ανάγκη μόνιμης πεζοδρόμησης της παραλίας, με την καθιέρωση κάποιων εξαιρέσεων. Το επιχείρημα των εποχούμενων (κυρίως των μετακινούμενων με δίτροχο) ότι η πεζοδρόμηση θα τους δυσκολέψει στις δουλειές τους καταρρίπτεται από τους οδηγούς αυτοκινήτων (των συνετών και όχι εκείνων που παρκάρουν στο πεζοδρόμιο για να πάνε στην τράπεζα ή στο καφενείο), οι οποίοι αφήνουν υποχρεωτικά το αυτοκίνητό τους στους χώρους στάθμευσης και κινούνται με τα πόδια. Γιατί αυτοί μπορούν;

Ο βιασμός της πόλης, κυρίως της παραλίας από το όχημα (αυτοκίνητο ή μηχανάκι), έχει αρχίσει να ξεπερνά κάθε όριο πολιτισμένης ανοχής

Κάθε λογικός και πολιτισμένος άνθρωπος του νησιού άλλωστε το γνωρίζει, αλλά και ο επισκέπτης, που βγαίνει από το πλοίο και έρχεται αντιμέτωπος με μια παραλία που θυμίζει Πειραιά σε ώρες αιχμής, το βιώνει: Η Αίγινα (δυστυχώς, ή μάλλον ευτυχώς ακόμη) δεν διαθέτει υποδομές για έναν τόσο μεγάλο κυκλοφοριακό φόρτο οχημάτων στην παραλία, όπου, εκτός των άλλων, συχνά δημιουργούνται και κίνδυνοι ασφαλείας. Αυτό λοιπόν πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να διατηρηθεί ο νησιώτικος χαρακτήρας της! Η λύση επομένως είναι μία: η πεζοδρόμηση σε μόνιμη βάση (εκτός δύο ή τριών πρωινών ωρών για την τροφοδοσία των καταστημάτων) της παραλιακής λεωφόρου της Αίγινας, από το ύψος του γηπέδου έως την πιάτσα των ΤΑΞΙ, ώστε επιτέλους το αυτοκίνητο και το δίκυκλο να προσαρμοστούν στις ανάγκες της πόλης. Ποιος διαφωνεί; Μόνο μερικές επιθετικές μειοψηφίες στην Αίγινα έχουν αντίθετη γνώμη, είτε λόγω στενού ιδιοτελούς συμφέροντος είτε λόγω άγνοιας, αλλά δυστυχώς καταφέρνουν να επιβάλουν τη λάθος άποψη. Κάποιοι άλλοι –καλοπροαίρετα ή όχι– θέτουν ως προϋπόθεση για την πεζοδρόμηση τη διάνοιξη της περιφερειακής λεωφόρου, έργο που θα χρειαστεί τουλάχιστον 15 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Κάτι τέτοιο όμως, ακόμη και με τη «γλώσσα» των ειδικών, φαντάζει ως υπεκφυγή ή ψευδοδίλημμα. Περιφερειακός δρόμος υπάρχει και χρησιμοποιείται κατά τους καλοκαιρινούς μήνες τις βραδινές ώρες, που κλείνει η παραλία. Αν καθιερωθεί, με σωστή σήμανση και εναλλάξ μονοδρόμηση στο σημείο που στενεύει, δεν θα υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα, πλην της υποχρεωτικής αλλαγής των συνηθειών. Αλλά ας το δούμε και πιο τεχνοκρατικά: Η πόλη της Αίγινας είναι χώρος απόληξης οχημάτων και όχι διέλευσης. Το 80% του κυκλοφοριακού φόρτου της, σύμφωνα με μελέτες που κατά καιρούς έχουν γίνει, προκαλείται από άσκοπα περιφερόμενους, ακριβώς επειδή επιτρέπεται. Ε, λοιπόν, για το καλό της πόλης και όλων μας –επαγγελματιών και απλών πολιτών–, το 80% ας ξεβολευτεί από το «καβάλα πάν' στην εκκλησιά...», και το 20% ας εξυπηρετηθεί από τον υπάρχοντα περιφερειακό.

Η λύση είναι μία: πεζοδρόμηση -εδώ και τώρα, σε μόνιμη βάση- της παραλιακής, από το ύψος του γηπέδου έως την πιάτσα των ΤΑΞΙ, ώστε επιτέλους το αυτοκίνητο και το δίκυκλο να προσαρμοστούν στις ανάγκες της πόλης

Για την εφαρμογή του μέτρου θα απαιτηθεί ασφαλώς αυστηρή αστυνόμευση έως ότου απορροφηθεί η αλλαγή, και, όπως λέει η διεθνής –αλλά και η πρόσφατη ελληνική– εμπειρία, σε παρόμοιες καταστάσεις το νέο κυκλοφοριακό θα ισορροπήσει στα νέα δεδομένα της πόλης, αρκεί να επιτραπεί στα μεγάλα οχήματα που δεν χωρούν από τον περιφερειακό (πόσα να είναι;), όπως και στα οχήματα έκτακτων αναγκών, να περνούν κατ' εξαίρεση. Ας το τολμήσουμε, λοιπόν. Για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας. Για τον πολιτισμό! Όσο για την εμπορική κίνηση στο λιμάνι, δεν κινδυνεύει. Αντιθέτως. Οι πεζοδρομήσεις, όπου έγιναν, έφεραν δουλειά στους επαγγελματίες. Ήρθε η ώρα για τη δημοτική αρχή, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, να αναλάβει δράση από κοινού. Η συναίνεση όλων, ιδιαίτερα του σημερινού δημάρχου κ.Σάκη Σακκιώτη και του πρώην δημάρχου κ. Παναγιώτη Κουκούλη, πρέπει να θεωρείται δεδομένη, αν λάβουμε υπόψη μας τις σχετικές τοποθετήσεις τους σε ανύποπτο χρόνο. Άλλωστε, ακόμη και σε ένα πιθανό δημοψήφισμα, οι πολίτες της Αίγινας –ο γράφων πιστεύει ακράδαντα– θα τάσσονταν με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της λύτρωσης της παραλίας. Και γρήγορα, πριν μπει το καλοκαίρι !!!