Η διάσημη Αγία Μαρίνα της Αίγινας
Το μικρό γραφικό εκκλησάκι στην άκρη του κόλπου και του οικισμού, έδωσε το όνομά του σε μια ολόκληρη περιοχή που έγραψε ιστορία στον τουριστικό χάρτη της Ελλάδας τις δεκαετίες του '50- '60 -'70 - '80.
Μια από τις πιο διάσημες παραλίες της Ελλάδας εκείνων των δεκαετιών. Μονοήμερος προορισμός για μπάνιο από τότε, αφού η αμμουδερή παραλία, η μεγαλύτερη σε έκταση αμμουδιά της Αίγινας έγινε γρήγορα γνωστή σε επισκέπτες και παραθεριστές.
Στην Αγία Μαρίνα ταξίδευαν μικρά καραβάκια από τον Πειραιά, μεταφέροντας ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες εκατοντάδες επισκεπτών, όπως η "Εριέττα" η "Ελενα", η "Μαρίνα", ο "Μιχαήλ" η «Αγγέλικα» και πολλά άλλα κατόπιν έως τα νεότερα "Ελβίρα" και "Αλέξανδρος".
Η Αγία Μαρίνα επίνειο -τρόπον τινά- του ναού της Αφαίας ήταν το αγκυροβόλιο για πολλές θαλαμηγούς ή μικρά κρουαζιερόπλοια και σκάφη αναψυχής που μετέφεραν μεγάλες προσωπικότητες που ήθελαν να επισκεφθούν το ναό της Αφαίας, ανάμεσα τους η Ελίζαμπεθ Τέϋλορ, η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Άλμπερ Καμύ κ.αλ. Μην ξεχνάμε επίσης πως ένα μεγάλο μέρος από το πασίγνωστο "Μυθιστόρημα των τεσσάρων" των Βενέζη, Καραγάτση, Μυριβήλη, Τερζάκη, εκτυλίσσεται στην Αφαία και στην Αγία Μαρίνα.
Ο μικρός οικισμός τότε δεν ήταν λοιπόν άγνωστος. Η ιστορικός Γωγώ Κουλικούρδη αναφέρει πως ο οικισμός αυτός με το όνομα "Αγία Μαρίνα" είναι γνωστός από το 1673.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να αναρωτιέται κάποιος γιατί η Αγία Μαρίνα προσέλκυσε από πολύ νωρίς τα βλέμματα και το ενδιαφέρον τόσων επισκεπτών. Αρκεί να ρίξει μια ματιά σε παλιές καρτ- ποστάλ και εικόνες της περιοχής όπως αποτυπώνονται με το μοναδικό συνδυασμό του γαλάζιου της θάλασσας και του πράσινου του πευκοδάσους. Εικόνες που μας έρχονται από τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70 πριν αρχίσει η τρελή κούρσα της ανοικοδόμησης και της τουριστικής ανάπτυξης.
Πριν από αυτές πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μαρτυρούν έναν τόπο στην κυριολεξία παρθένο, όπου δεν υπάρχουν κτίσματα παρά μόνο ο εκκλησάκι της Αγίας Μαρίνας στην άκρη του κόλπου και κάποιοι χωρικοί να ανεβάζουν με γαιδουράκια τους λιγοστούς τουρίστες από κάποιο πλοιάριο προς το ναό της Αφαίας.
Η μεγαλύτερη λοιπόν αμμουδερή σε μήκος παραλία του νησιού προσέλκυσε χιλιάδες επισκεπτών τα επόμενα χρόνια με αποτέλεσμα την αλματώδη ανάπτυξη της περιοχής με ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, καταστήματα κάθε είδους από σουβενίρ έως ταβέρνες καφετέριες, νυχτερινά club και δύο θερινά σινεμά.
Μέχρι που τα πράγματα άλλαξαν. Όλοι γνωρίζουμε τους λόγους και τις αιτίες του οικονομικού μαρασμού που ακολούθησε. Σήμερα γίνονται σοβαρές προσπάθειες και οι προσφερόμενες υπηρεσίες έχουν κατά πολύ βελτιωθεί. Θαλάσσια συγκοινωνία υπάρχει και ελπίζουμε να συνεχιστεί. Και μην ξεχνάμε πως είναι η μοναδική παραλία του νησιού που κάθε χρόνο εξασφαλίζει την πολυπόθητη γαλάζια σημαία.
Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου για το οποίο φροντίζουν ιδιαίτερα το Τοπικό Συμβούλιο του Μεσαγρού και ο δραστήριος πολιτιστικός σύλλογος που έχουν αναλάβει δράση για να αναδειχθεί ο τόπος και οι ομορφιές του.
Η Αγία Μαρίνα εξακολουθεί να γοητεύει και να προσφέρεται για διακοπές επιπέδου καθώς συνδυάζει το πευκοδάσος και την καθαρή ανοιχτή θάλασσα προς το πέλαγος. Επίσης ο επισκέπτης μπορεί να πραγματοποιεί πολλές καθημερινές αποδράσεις προς τα κοντινά μνημεία ή αξιοθέατα. Να θυμίσουμε ότι μέσα στο πευκοδάσος υπάρχει ο σπουδαίος ναός της Αφαίας και το Μουσείο αλλά και το ακμαίο γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Μηνά, ενώ σε κοντινές αποστάσεις είναι η Παλιαχώρα της Αίγινας, ο Άγιος Νεκτάριος και το ψαροχώρι της Βαγίας.
Οι πανέμορφες φωτογραφίες προέρχονται κατά κύριο λόγο από το μοναδικό αρχείο του εκπαιδευτικού κ. Νεκτάριου Κουκούλη, το αρχείο του αείμνηστου Γρηγόρη Συριώτη και τις κατά καιρούς αναρτήσεις στο fb παλαιών φωτογραφιών της κ. Α. Χαρτοφύλακα - Λεούση.
