Πευκοδάσος και θαλάσσια σπορ, τα πλεονεκτήματα του Αγκιστρίου

Πώς σχολιάζει ο δήμαρχος Αγκιστρίου, Γιάννης Αθανασίου, την απαγόρευση του ελεύθερου κάμπινγκ στο νησί.

Η αγάπη του κόσμου μάς έκανε να δούμε με έναν πιο δημιουργικό τρόπο τον τόπο μας και μας οδήγησε στην αξιοποίηση των όσων διαθέτουμε» δηλώνει ο δήμαρχος Αγκιστρίου, Γιάννης Αθανασίου, στον Γιώργο Μπήτρο και στο SM.

Η αφορμή γι’ αυτή την κουβέντα δόθηκε με την απαγόρευση που έθεσε ο Δήμος στην ελεύθερη κατασκήνωση στο δάσος του νησιού. Ο δήμαρχος μας εξέθεσε με γλαφυρότητα τους λόγους που οδήγησαν τον Δήμο στη λήψη αυτής της απόφασης. Παράλληλα, απάντησε σε θέματα υγειονομικής ασφάλειας αλλά και υποδομών του νησιού.

Μέσα από τα λεγόμενά του ο συνομιλητής του καταλαβαίνει αμέσως τον αγώνα των κατοίκων του «πράσινου» νησιού να προσελκύσουν επισκέπτες. Ένας αγώνας που δίνεται μέσα από τον εκσυγχρονισμό των ξενοδοχειακών μονάδων και των προσφερόμενων υπηρεσιών, αλλά και από τα έργα που έχουν δρομολογηθεί, όπως η δημιουργία μίας επιπλέον μαρίνας για 85 σκάφη.

Μεταξύ άλλων, ο κ. Αθανασίου τονίζει για το επίμαχο θέμα του ελεύθερου κάμπινγκ: «Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση των ελεύθερων κατασκηνωτών στο Αγκίστρι, η οποία σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Αρκετοί νομίζουν ότι οι έλεγχοι γίνονται επειδή οι κατασκηνωτές “δεν αφήνουν λεφτά στο νησί”, όμως δεν αναρωτιούνται για τους κινδύνους που εγκυμονεί η παραμονή των ελεύθερων κατασκηνωτών στο δάσος. Το ερώτημα είναι αν πράγματι σέβονται τη φύση όσοι κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στο Αγκίστρι. Μια βόλτα στα κατασκηνωτικά μέρη θα σας πείσει για τον βαθμό που οι κατασκηνωτές αγαπούν τη φύση. Μεγάλες περιοχές του δάσους έχουν μετατραπεί σε τεράστια αποχωρητήρια, αποτελώντας έτσι εστία μόλυνσης. Υπάρχουν σκουπίδια σκορπισμένα σε όλη σχεδόν την έκταση του δάσους. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε βρει απομεινάρια από εστίες φωτιάς κάτω από τα πεύκα (πιθανώς για την παρασκευή γευμάτων), “γόπες” από τσιγάρα και άδειες φιάλες βουτανίου. Οι περιοχές αυτές ασφυκτιούν τους καλοκαιρινούς μήνες από τους κατασκηνωτές, με αποτέλεσμα την αισθητική υποβάθμιση του δάσους και των παραλιών, ενώ συχνά καταγράφονται από τις Αρχές παραβατικές συμπεριφορές. Νομίζω ότι, σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, το Αγκίστρι δεν αποτελεί ασφαλές μέρος για κατασκήνωση. Εκτός από την περιβαλλοντική μόλυνση, ελλοχεύει και ο κίνδυνος πυρκαγιάς κάθε στιγμή. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ως δήμαρχος του τόπου αναλαμβάνω την ατομική και συλλογική ευθύνη, και ακολουθώ ό,τι ορίζει ο νόμος σχετικά με την παράνομη κατασκήνωση, ώστε να προστατεύσω την ανθρώπινη ζωή και το περιβάλλον. Από πέρυσι έχω συγκαλέσει επανειλημμένα κλιμάκιο με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και με εισαγγελική απόφαση πραγματοποιούμε συλλογικά εντατικούς ελέγχους στις κατασκηνωτικές περιοχές με πρόστιμα και ό,τι άλλο ορίζει ο νόμος. Η λύση στο ελεύθερο κάμπινγκ δεν είναι η απαγόρευση, αλλά η παιδεία και η ατομική ευθύνη. Δυστυχώς, στη χώρα μας υπάρχει μεγάλος δρόμος μέχρι την επίτευξη της καλλιέργειας όσον αφορά το κομμάτι της περιβαλλοντικής παιδείας και συνείδησης. Προς το παρόν, οι έλεγχοι κρίνονται αναγκαίοι και επιτακτικοί».

Στην ερώτηση αν μια τέτοια απόφαση θα αποτρέψει πολλούς να έρθουν στο Αγκίστρι απαντά: «Το μήνυμα που εκπέμπει το νησί όλα αυτά τα χρόνια είναι ξεκάθαρο: “Απαγορεύεται η Ελεύθερη Κατασκήνωση στο Αγκίστρι”! Πρόκειται και για σύνθημα, που προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το περάσουμε στο κοινό όλο αυτόν τον καιρό. Πέρυσι ο πληθυσμός των ελεύθερων κατασκηνωτών ήταν μεγάλος, με αποτέλεσμα να είναι ανεξέλεγκτος. Με τους ελέγχους καταφέραμε να μειώσουμε σημαντικά τους ελεύθερους κατασκηνωτές και τους κινδύνους που συνεπάγεται όλη αυτή η κατάσταση για το ίδιο το νησί, αλλά και για τους κατοίκους του. Φέτος θα πραγματοποιηθούν περισσότεροι και αυστηρότεροι έλεγχοι, με σκοπό την οριστική απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης στο Αγκίστρι. Το ζήτημα στην ουσία είναι η προστασία όχι μόνο του περιβάλλοντος, αλλά ακόμη και των ίδιων των κατασκηνωτών, και αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό από αυτούς, με αποτέλεσμα να μένει τελικά η εικόνα ενός “αφιλόξενου” νησιού. Η ατομική και η συλλογική προστασία είναι αυτό που διακυβεύεται στην ουσία, και αυτό προσπαθούμε να διαφυλάξουμε με τη στάση μας αυτή».