Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας - Άρθρο του Νότη Ανανιάδη

Του Νότη Ανανιάδη

Ένας σημαντικός σκηνοθέτης μου έλεγε ότι η διαφορά των δημοσιογράφων από τους ανθρώπους του θεάτρου, είναι ακριβώς ότι η κοινή γνώμη αποδέχεται ότι οι καλλιτέχνες πένονται , ενώ οι δημοσιογράφοι « τα έχουν οικονομήσει». Ενώ στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτε από τα δύο.

 Όλα αυτά τα θυμήθηκα με το απαράδεκτο – για να το θέσω κομψά- βίντεο του ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει μια  anchorwoman  να μιλάει όλο και πιο θερμά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όσο πιο πολλά πεντατακοσάευρα πέφτουν από τον ουρανό κατά την διάρκεια ενός υποτιθέμενου δελτίου ειδήσεων.  Ενώ τα κονδύλια από την διαφήμιση «Μένουμε Σπίτι» ευλόγως τα ενθυλάκωσαν οι ιδιοκτήτες κι όχι οι εργαζόμενοι των ΜΜΕ.

Παρά το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός,  σε όποιο καφενείο κι αν ρωτήσεις – ιδίως στο ψηφιακό καφενείο των  Social Media- η πλειοψηφία θα σου πει ότι «οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν». Βέβαια θα συμφωνήσει η ίδια πλειοψηφία ότι κι οι πολιτικοί τα παίρνουν κι οι δικαστικοί κι οι αστυνομικοί και πάει λέγοντας.

Ένας λόγος παραπάνω για να καταγγείλει κανείς το άθλιο βίντεο. Διότι  «χαϊδεύει» τα χαμηλότερα ένστικτα  των θαμώνων του καφενείου. Ότι όλοι ίδιοι είναι ! Κάτι που η παράδοση της Αριστεράς πάντα αντιπάλευε.  «Άνθη του κακού»  σε κάθε κλάδο βρίσκει κανείς. Αλλά δεν (μπορούν να) χαρακτηρίζουν συλλήβδην τον κλάδο.

Επιτυχημένος σκηνοθέτης μου έλεγε ότι αν ήθελε να χτυπήσει τον υποτιθέμενο χρηματισμό των ΜΜΕ , με αφορμή την καμπάνια για την πανδημία αντί για την καρικατούρα της παρουσιάστριας, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να κατασκευάσει μια καρικατούρα καναλάρχη – δεν είναι δύσκολο να την φανταστούμε- ο οποίος με βάση την ένταση της βροχής των ευρώ να δίνει εντολές για την αύξηση του «γλειψίματος» της κυβέρνησης.

Λεπτομέρειες…

Όπως λεπτομέρεια αποτελεί και το γεγονός ότι μια νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τον κολασμένο  Ιούλιο του 2015 αποτελεί την έωλη βάση των τραπεζών να διεκδικούν πριν από τους εργαζόμενους αποζημιώσεις από την πώληση των περιουσιακών στοιχείων της «Ελευθεροτυπίας», που είχε πτωχεύσει έναν χρόνο νωρίτερα!

Ή, όπως «λεπτομέρεια» αποτελεί για την κυβέρνηση η άρνηση της να δώσει «εδώ και τώρα» τον πλήρη  κατάλογο με τις εταιρείες των ΜΜΕ που χρηματοδοτήθηκαν από την επίμαχη, αλλά και τόσο αναγκαία, διαφημιστική καμπάνια.

Κάπου εκεί χάνεται και η ουσία της συζήτησης. Σε όλη την Ευρώπη εφαρμόζονται προγράμματα ενίσχυσης του Τύπου – ιδίως του έντυπου. Το «χαρτί» κινδυνεύει  και πρέπει να σωθεί, είναι η βασική ιδέα των προγραμμάτων σε μια Ευρώπη που η Bild είναι η εφημερίδα με την μεγαλύτερη κυκλοφορία. Εδώ θα ξεχαστούμε, μαλώνοντας για το ποιος πήρε πόσα, πόσα είχε πάρει το Documento και πόσα  τώρα  το ανενεργό site κάποιου μάνατζερ μια πορνο- ντίβας.

Κάπως έτσι η κουβέντα θα οδηγείται στους συμψηφισμούς και στα «ναι, αλλά και στην Αμερική καταπιέζουν τους μαύρους».  Και κανείς δεν θα σκεφτεί ότι ο ενώ ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα, οι «μαύροι» παραμένουν πάντα οι εργαζόμενοι στα Μέσα.

Αυτά τα  ολίγα και παραφράζοντας τον Συγκελά, παρακαλώ μην πείτε στην μαμά μου ότι είμαι δημοσιογράφος. Νομίζει ότι δουλεύω σε κάποιον οίκο ανοχής…

*Ο  τίτλος του άρθρου από το βιβλίο του συναδέλφου Γιάννη Παντελάκη, της παλιάς «Ελευθεροτυπίας»