Κείμενο και φωτογραφία Μπάμπης Κανατσίδης
Όταν γράφω για τα χαρακτηριστικά των Ποριώτών, πάντα έχω μια ιστορία να διηγηθώ για το μοναδικό τους χιούμορ. Από τα ευρηματικά παρατσούκλια που μένουν χαραγμένα στη μνήμη, μέχρι τις μυθικές ατάκες που έχουν γίνει ανέκδοτα και περνούν από γενιά σε γενιά, το χιούμορ των Ποριωτών ήταν πάντα ένα από τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων του νησιού. Όμως, στις μέρες μας, φαίνεται πως ένα μέρος της κοινωνίας μας έχει χάσει τον προσανατολισμό του για το τι πραγματικά είναι αστείο και τι όχι.
Το πρόσφατο περιστατικό με την επίθεση ανηλίκων σε 85χρονη γυναίκα με βαρελότα δεν είναι αστείο. Δεν είναι αστείο να πετάς πυροτεχνήματα στα πόδια ενός ανθρώπου που παλεύει με τα χρόνια και τις δυσκολίες. Είναι χαζομαγκιά απαίδευτων και ανώριμων ανθρώπων.
Δεν είναι αστείο να διασύρεις συντοπίτες σου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να τους αποκαλείς «ψυχασθενείς», «πουλημένους» ή «ανήθικους» και να βλέπεις «γελάκια» να συνοδεύουν τα κακόβουλα σχόλια.
Δεν είναι αστείο να χλευάζεις κάποιον για το φύλο του, τον σεξουαλικό του προσανατολισμό ή την χώρα καταγωγής του, νομίζοντας ότι η προσβολή αποτελεί χιούμορ.
Δεν είναι αστείο να θέτεις σε κίνδυνο τη ζωή των συμπολιτών σου με επικίνδυνη οδική συμπεριφορά, ούτε να σέβεσαι τους κανόνες μόνο όταν τους επιβάλλουν οι «δικοί σου» άνθρωποι.
Αστείο είναι ένα έξυπνο ανέκδοτο που χαρίζει χαμόγελα. Είναι μια παλιά ιστορία που μας κάνει να γελάμε με νοσταλγία. Είναι ένα σκίτσο, μια ταινία, μια θεατρική παράσταση ή ένα τραγούδι που μας ενώνει μέσα από το γέλιο. Η έλλειψη σεβασμού, η επιθετικότητα και η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο δεν βγάζουν γέλιο – βγάζουν πόνο, διχασμό και ντροπή.
Το περιστατικό με την ηλικιωμένη στον Πόρο δεν ήταν απλώς μια μεμονωμένη πράξη. Ήταν ένα σύμπτωμα μιας νοοτροπίας που φαίνεται να ριζώνει: της σύγχυσης ανάμεσα στο χιούμορ και την κακία, ανάμεσα στην πλάκα και την παρενόχληση. Και το πιο ανησυχητικό; Ότι αυτή η νοοτροπία περνάει στα παιδιά μας.
Αν δεν διδάξουμε στα παιδιά μας τη διαφορά ανάμεσα στο γέλιο που ενώνει και στη χλεύη που πληγώνει, νετάραμε...
Αν δεν τους μάθουμε ότι ο σεβασμός είναι αδιαπραγμάτευτος, ότι η ασφάλεια των άλλων δεν είναι παιχνίδι και ότι οι πράξεις έχουν συνέπειες, τότε είμαστε χαμένοι από χέρι...
Η δημοσιοποίηση του περιστατικού με τα βαρελότα έφερε τον Πόρο στο επίκεντρο της δημοσιότητας για όλους τους λάθος λόγους. Το νησί μας διασύρθηκε, αλλά μέσα από αυτή την κρίση γεννήθηκε και μια ευκαιρία: η ευκαιρία να κοιτάξουμε στον καθρέφτη. Να δούμε τα λάθη μας, να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας – ως γονείς, ως γείτονες, ως μέλη μιας κοινότητας.
Δεν αρκεί να κρύψουμε τα «σκουπίδια» κάτω από το χαλάκι, να δικαιολογήσουμε τις πράξεις ως «παιδιάστικα αστεία» ή να πετάξουμε το μπαλάκι αλλού. Η αλλαγή ξεκινά από εμάς.
Ας διδάξουμε στα παιδιά μας ότι το χιούμορ είναι τέχνη, όχι όπλο. Ας τους δείξουμε ότι ο σεβασμός δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Ας κάνουμε τον Πόρο ξανά ένα μέρος όπου το γέλιο ενώνει και δεν πληγώνει. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και σε όλους όσοι ονειρεύονται ένα νησί που θα είναι περήφανο για την καρδιά και το ήθος του.
