ΓΡΑΦΩ τήν ώρα πού συνεδριάζει τό ΚΥΣΕΑ καί τό Ορούτς Ρεΐς κατευθύνεται πρός τό Καστελλόριζο μέ κλειστούς τούς πομπούς καί τούς ασυρμάτους του.
Δίπλα μου έχω τήν κυριακάτικη γελοιογραφία του Χαντζόπουλου τήν οποία καί «χαζεύω»: Ερντογάν καί Μητσοτάκης ντυμένοι ως Ρωμαίοι ανθύπατοι νά θωπεύουν τήν «Κλεοπάτρα» Μέρκελ. Στήν βάση της γελοιογραφίας υπάρχει τό εξής σχόλιο: «τί εργάρα καί τί ηθοποιάρες». Στήν ίδια εφημερίδα έχω διαβάσει από τόν Ιούνιο σέ μιά δευτερεύουσα παρενθετική πρόταση τήν συμμαχική εκτίμηση, ότι τόν Δεκαπενταύγουστο θά έχουμε επεισόδιο.
Τό τηλέφωνό μου κτυπά ασταμάτητα. Μαθαίνω ότι ο Υπουργός Άμυνας θά κοιμηθεί απόψε στό Πεντάγωνο –εννοείται αυτό. Στό κεφάλι μου βουίζουν διαρκώς φωνές. Η φωνή του Προέδρου του Κοινοβουλίου Κώστα Τασούλα νά μου λέει πρό δύο ημερών ότι τό «αναβαλόνδην» τελειώνει καί ότι «έρχεται η ώρα της αλήθειας». Η φωνή του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια νά μου περιγράφει γιατί έπρεπε νά πάμε τώρα σέ αυτή τήν συμφωνία. Γιατί τόν Σεπτέμβριο θά ανηρτάτο στόν ΟΗΕ τό τουρκολιβυκό μνημόνιο καί εμείς δέ θά είχαμε τίποτε στά χέρια μας, κανέναν τίτλο. Τώρα έχουμε αυτόν. Η φωνή του αποφασιστικού αρχηγού ΓΕΕΘΑ Κωνσταντίνου Φλώρου νά ενημερώνει τίς ημέρες πού ήταν ήσυχα τά πράγματα καί τίποτε δέν προμήνυε τήν κλιμάκωση ότι «είμαι σέ σύσκεψη, δέν μπορώ νά σας μιλήσω». Η φωνή του ναυάρχου Λυμπέρη νά μου εξηγεί ποιά είναι τά σενάρια εμπλοκής γιά τό Πολεμικό Ναυτικό σέ περίπτωση πού τό ερευνητικό ρίξει καλώδια γιά σεισμικές έρευνες στό Καστελλόριζο. Η φωνή του πρώην Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά νά μου εκφράζει τήν μή έκπληξή του γιά τήν στάση της συνιστώσας Τσακαλώτου στά εθνικά θέματα, δεδομένου ότι «ο Ευκλείδης ζητούσε στό υπουργικό συμβούλιο από τόν Τσίπρα νά αναγνωρίσει τά Σκόπια μέ σκέτο τό όνομα “Μακεδονία” χωρίς αλλαγή του Συντάγματος». Η φωνή του πρύτανη της διπλωματίας μας νά μου λέει «χάθηκε χρόνος, έπρεπε νά είχαμε εμείς τήν ατζέντα του διαλόγου, χωρίς κανένα από τά θέματα πού βάζουν οι Τούρκοι». Η φωνή Βουλευτού του ΚΚΕ πού μέ γνήσια θνική αγωνία παρακολουθεί τίς εξελίξεις. Η φωνή κορυφαίου πανεπιστημιακού νά μου λέει «θά χαθούν νησιά καί θάλασσες στήν Χάγη ή στήν διαιτησία παιδί μου!» Η φωνή τέλος του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, νά λέει πώς «πρέπει νά είμαστε αποφασιστικοί διότι τήν κρίση τήν ξορκίζεις μιά ζωή, αλλά έρχεται μιά μέρα πού κρίνει τά επόμενα εκατό χρόνια!».
Αφού τελειώνουν οι φωνές μέσα μου –δέν είναι οι μόνες– επιχειρώ στάθμιση. Ο Ερντογάν θέλει διάλογο εφ’ όλης της ύλης γιά Λωζάννη, Μοντρέ, γκρίζες ζώνες, αποστρατιωτικοποίηση, υφαλοκρηπίδα. Καί θά τόν επιδιώξει είτε μέ τήν μπλόφα είτε μέ τά όπλα. Οι ξένοι όπως γράφει καί ο Ροζάκης στήν «Καθημερινή» θέλουν ουδέτερη ζώνη τό Αιγαίο χωρίς τήν Ελλάδα στά 12 μίλια, «γιατί αυτό στερεί στούς υπόλοιπους χρήστες του Αιγαίου τό δικαίωμα στήν ελεύθερη ναυσιπλοΐα». Άρα μέ δεδομένο πώς Βερολίνο – Ουάσιγκτων δέ θέλουν πόλεμο, θά μας πιέσουν νά καθίσουμε στό τραπέζι «νά τά βρούμε» όπως προειδοποίησε ο Καραμανλ?ς από τόν Οκτώβριο. Εμείς δέ θέλουμε βεβαίως ούτε πόλεμο ούτε καί συνθηκολόγηση. Η Χάγη είναι γιά εμάς τό μοναδικό φύλλο συκής. Τήν έχουμε προετοιμάσει. Οι συμφωνίες μέ τήν Ιταλία καί τήν Αίγυπτο –αναγκαίες μέ δεδομένη τήν πίεση του χρόνου– κρύβουν ένα σωρό μηνύματα πρός τήν Άγκυρα. Η τελευταία μέ τό Κάιρο περιέχει πρώτον στό άρθρο 2 συμφωνία γιά συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων μέ τήν Αίγυπτο αν βρεθούν στίς οριοθετημένες θαλάσσιες ζώνες (σινιάλο πρός τήν Άγκυρα πώς θά κάνουμε τό ίδιο), δεύτερον απόκλιση από τήν αρχή της μέσης γραμμής καί υιοθέτηση της ευθιδικίας, τρίτον μειωμένες επήρειες νησιών, καί τέταρτον εξαίρεση του Καστελλορίζου. Από τήν άλλη βεβαίως άριστα κατοχυρώνει τά ελληνικά συμφέροντα στήν Κρήτη στά χωροθετημένα οικόπεδα γιά τήν ExxonMobil, γιά τήν Total ή τήν ΕΝΙ.
Τί προκύπτει από όλα αυτά; Δεδομένου πώς οι Έλληνες δέν θέλουμε πόλεμο, η Κυβέρνηση μετά καί τό επεισόδιο πού έρχεται (μέτριας ή αυξημένης έντασης θά δούμε) θά δεχθεί υπό τήν πίεση του διεθνούς παράγοντα διμερή απ’ ευθείας διάλογο εφ’ όλης της ύλης, διαιτησία ή Χάγη. Διαδικασίες στίς οποίες θά προσέλθει μέ νέες θέσεις όπως αυτές έχουν κωδικοποιηθεί στίς Συνθήκες μέ τήν Ιταλία καί τήν Αίγυπτο. Υπάρχει βεβαίως καί η πιθανότητα νά επεκτείνουμε τώρα μέ ενημέρωση του ΟΗΕ τά χωρικά μας ύδατα, υπάρχει καί η πιθανότητα νά τό πάμε «μέχρι τέλους», όπως θά ήθελαν οι αρχηγοί επιτελείων των οποίων τά βλέμματα γυαλίζουν. Λυπάμαι αν θά στενοχωρήσω τά τρόλλς του Διαδικτύου πού μας επιτίθενται κατά καιρούς, αλλά τό δίλημμα Μητσοτάκη είναι «Σημίτης ή Τσώρτσιλ;». Εύχομαι ολοθέρμως Τσώρτσιλ! Μετά τό 1922, αυτή είναι η στιγμή πού θά κρίνει τά επόμενα εκατό χρόνια.
