Το Σάββατο του Λαζάρου στη λαογραφία της Αίγινας

Το Σάββατο του Λαζάρου σηματοδοτεί την είσοδό μας στη Μεγάλη Εβδομάδα. Προεόρτιο Σάββατο αυτό της Μεγάλης Αναστάσεως του Χριστού. Ο Λάζαρος σύμφωνα με την παράδοση ήταν στενός φίλος του Ιησού. Πολλές φορές ο ίδιος ο Ιησούς είχε φιλοξενηθεί στο σπίτι του Λαζάρου και είχε αναπτυχθεί μια οικογενειακή φιλία και με τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία.
   Όταν ο Ιησούς πληροφορήθηκε τον απρόσμενο θάνατο Του Λαζάρου, έσπευσε στη Βηθανία και ενώ ο Λάζαρος ήταν ήδη τεσσάρων ημερών νεκρός, ο Ιησούς τον ανέστησε. Από εκείνη τη στιγμή ο Λάζαρος δέχθηκε τα πυρά και τις διώξεις των Εβραίων. Η περίπτωση του Λάζαρου και ιδιαίτερα το θαύμα της Αναστάσεώς του, ξεπερνούσε κατά πολύ τα προηγούμενα θαύματα του Χριστού. Ο Λάζαρος κατέφυγε στην Κύπρο προκειμένου να σωθεί. Εκεί τον συνάντησε πολλά χρόνια μετά ο Απόστολος Παύλος ο οποίος τον χειροτόνησε επίσκοπο Κιτίου (Λάρνακας).
   Ο Άγιος Λάζαρος είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει δύο τάφους. Έναν στη Βηθανία και έναν στη Λάρνακα της Κύπρου.
Η Λαογραφία σε όλη την Ελλάδα διαθέτει πολλές συνήθειες και έθιμα για τη σημερινή ημέρα. Γνωστότερο έθιμο είναι τα κάλαντα για το Λάζαρο με τη χαρακτηριστική φράση: «Πες μου Λάζαρε τι είδες εις τον Άδην που επήγες». Επίσης με αυτήν την εορτή αρχίζουν τα ζυμώματα και οι προετοιμασίες των σπιτικών για το Πάσχα. Σε πολλά σπίτια ζυμώνουν ψωμάκια στα οποία δίνουν ανθρώπινη μορφή και τα ονομάζουν «Λαζαράκια»
Σύμφωνα λοιπόν με το συγγραφέα Ι. Μάντζαρη τα κάλαντα του Λαζάρου στην Αίγινα έχουν ως εξής:
« Σήμερον έρχεται ο Χριστός, ο επουράνιος Θεός.
Εν τη πόλει Βηθανία, Μάρθα κλαίει και Μαρία:
Αν θα ήσουν εδώ Χριστέ μου, δεν θα πέθαινε ο αδελφός μου.
Άδη Τάρταρε και Χάρο, Λάζαρε θε να σε πάρω.
Σήκω Λάζαρε απ’ τον Άδη, για να φας ψωμί και λάδι.
Λάζαρος απολυτρωμένος και με το κερί ζωσμένος.
Λάζαρε μου, Λάζαρε μου, φίλε και αγαπητέ μου,
πες μας Λάζαρε τι είδες, εις τον Άδη που επήγες.
Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδιάς μου, των χειλέων και μη μη ρωτάτε πλέον.
Είδα φόβους, είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους»
Ο κ. Μάντζαρης προσθέτει επίσης ότι τα κάλαντα στην παλιά Αίγινα τα έψαλλαν τα κορικάτσα (μικρά κορίτσια) που γύριζαν από πόρτα σε πόρτα κρατώντας μικρά καλάθια στολισμένα με λουλούδια κάθε λογής και κόκκινες κορδέλες. Οι νοικοκυρές τα φίλευαν με αυγά που ήταν τότε πολύτιμα για τη διατροφή των παιδιών και τακορικάτσα θέλοντας να ευχαριστήσουν τις νοικοκυρές υπενθύμιζαν πως:
«Η κουφή Βδομάδα μπαίνει, του Λαζάρου κατεβαίνει,
έρχεται και η γουρλομάτα με τα γουρλωμένα μάτια».
    Τέλος σε πολλά σπίτια οι νοικοκυρές ζύμωναν τα λαζαράκια, μικρά ψωμιά με μορφή ανθρώπινη στα οποία έβαζαν σταφίδες και αμύγδαλα για μάτια και στόμα. Επίσης δεν λούζονταν το Σάββατο του Λαζάρου γιατί πίστευαν πως θα τρέμει το κεφάλι τους όλο το χρόνο.