Καθεύδουν μακαρίως
Μια απομυθοποιητική ματιά στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης προς τους φτωχούς και αδύναμους συμπολίτες μας, που «ουσιαστικά απενoχοποιούν» την Πολιτεία για την αδιαφορία της. Γράφει ο Δημήτρης Τσαλίδης
Ηκινητοποίηση πολιτών που άρχισε πριν από λίγα χρόνια, και εντείνεται τελευταία, για τη συγκέντρωση τροφίμων, φαρμάκων και άλλων ειδών πρώτης ή άλλης ανάγκης με προβληματίζει, όπως φαντάζομαι προβληματίζει και πολλούς άλλους ομοίους μου «αντιδραστικούς». Οι αναμφισβήτητα ευαίσθητοι συμπολίτες μας εμφανίζονται με σακούλες σε συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και λοιπές εκδηλώσεις. Αλεύρια, μακαρόνια, ζάχαρη, μπισκότα, σαπούνια και άλλα χρήσιμα προσφέρονται αντί εισιτηρίου, για να προωθηθούν «σε όσους τα έχουν ανάγκη», με αντάλλαγμα δύο ωρίτσες απόλαυσης, με γέλια, χαρές και χειροκροτήματα και σπανίως με προβληματισμό για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Είναι ευτυχείς για το φιλανθρωπικό τους έργο και δεν δείχνουν να ενοχλούνται ούτε για τους λόγους ούτε για τους υπευθύνους που τους εξώθησαν να ανταλλάξουν τη χειρονομία τους με μια πρόσκαιρη συνειδησιακή ηρεμία.
Δεν αντέχω στον πειρασμό να σκεφθώ ότι όλη αυτή η εκστρατεία που προωθεί την προσφορά διαφόρων ειδών από τους ανώνυμους πολίτες για την ανακούφιση αναξιοπαθούντων, εξίσου ανώνυμων συμπολιτών μας, ή ακόμη και αλλοδαπών προσφύγων και μεταναστών, είναι μια συγγνωστή, αλλά πολιτικά μάλλον απαράδεκτη υποκρισία. Το σύνθημα αυτό ομολογώ ότι με εκνευρίζει και με ενοχλεί, επειδή υποκρύπτει άφεση αμαρτιών και καλύπτει ασυνειδήτως την κρατική αναλγησία.
Διαφωνώ ριζικά με την πρωτοβουλία αυτήν. Τη θεωρώ κίνητρο για μια ανεπιτήδευτη, αλλά αβάσταχτα αντιδημοκρατική και υποκινούμενη υποκριτική πράξη, που υποκαθιστά τις θεσμοθετημένες κοινωνικές δομές και ουσιαστικά απενοχοποιεί, με αυτόν τον τρόπο, την πάσης φύσεως και αρμοδιότητας ηγεσία του τόπου, απαλλάσσοντάς την από κάθε υποχρέωσή της να ασκεί συνεπή και σταθερή κοινωνική πολιτική, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς.
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Ποιος και τι φταίει για την κατάσταση ανέχειας στην οποία έχουν οδηγηθεί χιλιάδες συνάνθρωποί μας;Μεταβιβάζει δηλαδή αυτόματα και ανενδοίαστα στους απλούς πολίτες –οι οποίοι, άλλοι λίγο και άλλοι περισσότερο, υποφέρουν επίσης– το δικό της καθήκον, τη δική της υποχρέωση, και κωφεύει στις απαιτήσεις και στις εκκλήσεις μιας χειμαζόμενης μάζας, που δεν έχει ούτε τη διάθεση ούτε όμως και τα μέσα να αντισταθεί και να εξεγερθεί εναντίον της κρατικής αναλγησίας και αδιαφορίας. Εκμεταλλεύεται δηλαδή ξεντρόπιαστα αυτή την αδυναμία των πολιτών και σφυρίζει αδιάφορα. Δεν φταίνε φυσικά όσοι αποδέχονται τον ελάχιστο οβολό. Είναι οι μόνοι αθώοι στην περίπτωση, τα μόνα θύματα της ολέθριας πολιτικής που ασκείται εις βάρος των ίδιων αλλά και όλων των υπολοίπων. Το ερώτημα που τίθεται νομίζω ότι είναι απλό: Ποιος και τι φταίει για την κατάσταση ανέχειας στην οποία έχουν οδηγηθεί χιλιάδες συνάνθρωποί μας; Ποιος ευθύνεται, αλλά καθεύδει μακαρίως, και υποχρεώνει όλους αυτούς να αναζητούν καταφύγιο και βοήθεια στην εθελοντική προσφορά αλληλεγγύης από τους πολλές φορές καταγγελλόμενους «έχοντες»; Ποιος ευθύνεται που η ανεργία εξωθείται –θαρρείς σκόπιμα– στα ύψη, όταν οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα αναστατώνουν τους ατομικούς και οικογενειακούς προϋπολογισμούς, όταν οι παντός τύπου και μορφής φόροι εξαντλούν τον πολίτη; Οι ψευδείς ισχυρισμοί ότι τίποτε το κακό δεν συμβαίνει στον τόπο, που μάλιστα παίρνουν και τη μορφή πανηγυρικών δηλώσεων με ιδιαίτερη αυταρέσκεια, και η προσπάθεια να εκτραπεί το ενδιαφέρον των πολιτών από τα πραγματικά αδιέξοδα στα εξωπραγματικά δικά τους κατορθώματα εξοργίζουν φυσικά τον πολίτη, αλλά και τον μεταβάλλουν ταυτόχρονα σε άβουλο και άσφαιρο θεατή, που τελικά θεωρεί πράξη αντίδρασης αυτή την κατάθεση της σακούλας με το αλεύρι και τη ζάχαρη. Είμαι περίεργος αν η κίνηση αυτή θα έχει την ίδια ανταπόκριση από τους έχοντες και διαθέτοντες, τώρα που ήλθαν οι μέρες να εισπραχθούν λιγότερα χρήματα από συντάξεις, μισθούς ή επιδόματα και να πληρωθούν πολύ περισσότερα για ποικιλία φόρων και άμεσων ή έμμεσων επιβαρύνσεων. Αν συμβεί αυτό, τότε δεν θα έχουμε ούτε εγώ ούτε οι όμοιοί μου λόγο αντίθεσης. Με μία διαφορά: Θα σημαίνει ότι όσοι προστρέχουν με τις σακούλες θα ρίχνουν νερό στον μύλο της εξουσίας, καθησυχάζοντάς την ότι «τίποτε κακό και παράξενο» δεν συμβαίνει στον τόπο, και θα επιβραβεύουν εκείνους τους θεράποντες της εξουσίας που σίγουρα ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα. Βιογραφικό Ο Δημήτρης Τσαλίδης είναι συνταξιούχος δημοσιογράφος και συγγραφέας τεσσάρων βιβλίων. Γεννήθηκε το 1944 στην Κωνσταντινούπολη, εργάστηκε για 45 χρόνια στο «Βήμα» και στην «Ελευθεροτυπία». Μένει εδώ και χρόνια μόνιμα στην Αίγινα και ασχολείται πλέον με τη συγγραφή και τον… κήπο του.
