Η αναμέτρηση με την παλιά ζωή - Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη
Δεν είναι, απλώς, θέμα κοινωνικής ευθύνης. Είναι μία διαδικασία που αντίκειται στον ρυθμό και τη δυναμική της ίδιας της ζωής. Οσα θα δούμε από τη Δευτέρα και μετά συνθέτουν μία μοναδική άσκηση κοινωνιολογικής παρατήρησης. Τι θα υπερισχύσει; Ο φόβος και η προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα ή θα γυρίσει πίσω, θυμωμένη, η παλιά μας ζωή, απαιτώντας να πάρει τον έλεγχο;
Το σχέδιο για τη λειτουργία των τουριστικών επιχειρήσεων προβλέπει αρκετές καινοτομίες. Διαχωριστικά ανάμεσα στους υπαλλήλους και στους πελάτες στη ρεσεψιόν. Διαχωριστικά και στα εστιατόρια. Ακόμα και στις παραλίες, όπως διάβασα, δεν αποκλείεται να τεθούν κανόνες: απόσταση ανάμεσα στις ξαπλώστρες και αν θες να πας στο μπαρ, θα πρέπει να φοράς τη μάσκα.
Πολύ ωραία.
Κάποιοι θα πουν ότι αυτό δεν είναι διακοπές. Εντάξει, ούτε και αυτό που περάσαμε ήταν Πάσχα. Έχω μόνο μία μικρή απορία. Στα σοκάκια των νησιών θα γίνεται έλεγχος για την αποφυγή συνωστισμού; Θα ρυθμίζεται, ας πούμε, η κυκλοφορία στην Καλντέρα της Σαντορίνης ή στα στενά της Μυκόνου;
Θεωρητικά θα μπορούσε να συμβεί και αυτό. Πρακτικά δεν γίνεται. Μέχρι και χορός με γάντια στα πανηγύρια της Ικαρίας θα ήταν μία καλή και ασφαλής ιδέα. Είναι, όμως, αδύνατο να εφαρμοστεί. Υπάρχουν επίσης ωραίες προτάσεις για τα μπαρ και την εστίαση. Θα τεθεί, λέει, ανώτατο όριο πελατών και απόσταση ανάμεσα στα τραπέζια. Πόσο πιθανό είναι να τηρηθεί κάτι τέτοιο;
Παρεμπιπτόντως, όπως μου έλεγε ιδιοκτήτης κέντρου εστίασης, αν τεθεί περιορισμός θαμώνων στο 30% ή στο 50% της χωρητικότητας, αυτός έχει μπροστά του δύο λύσεις. Είτε να διπλασιάσει τις τιμές του είτε να απολύσει το μισό προσωπικό, εξετάζοντας και το κλείσιμο ως τελική λύση. Κάπως έτσι δεν το περιέγραψε και η Ryanair; «Αν κοπεί το 30% των θέσεων, εμείς δεν μπορούμε να πετάξουμε».
Στα σχολεία, λέει, θα βάλουν τα παιδιά σε απόσταση και θα τους ζητήσουν να κρατούν τις αποστάσεις στα διαλείμματα. Πιστεύετε στα αλήθεια ότι τα παιδιά, «σκασμένα» τόσο καιρό μέσα στο σπίτι, θα τηρήσουν το social distancing;
Πολλά από όσα σκοπεύουμε να κάνουμε από Δευτέρα, είναι πιθανό να μην εφαρμοστούν στην πράξη. Για δύο λόγους.
Πρώτον, επειδή αρκετά από αυτά είναι τεχνικά ανέφικτο να υλοποιηθούν και, δεύτερον, επειδή οι άνθρωποι θα αρχίσουν σταδιακά να δυσφορούν. Είναι σαν να μεγαλώνεις την εικόνα που βλέπουμε τα απογεύματα στις βόλτες. Δεν είναι μόνο ο καιρός που άνοιξε. Είναι και που οι άνθρωποι είτε έχουν κουραστεί είτε φοβούνται λιγότερο.
Kατά μία εκδοχή, θα λάβουμε μέρος σε ένα τεράστιο πείραμα, θα γίνουμε μεταβλητές μιας εξίσωσης με πολλούς αγνώστους. Θα βγούμε έξω χωρίς να γνωρίζουμε πόσοι από μας διαθέτουν αντισώματα, πόσοι ήταν ή και είναι ασυμπτωματικοί φορείς. Θα είμαστε οπλισμένοι με την εκτίμηση (και όχι την απόδειξη) για ατονία του ιού στη ζέστη, εκτιμώντας ότι απ’ όσους πέρασε ο COVID-19, τους αποζημίωσε με ανοσία για κάποιο χρονικό διάστημα. Και θα περιμένουμε να ακούσουμε καλά νέα για τα τεστ αντισωμάτων και το ανάχωμα ανοσίας που, ενδεχομένως, θα αρχίσει να δημιουργείται πάνω στο γενικό πληθυσμό με αιχμή τα παιδιά.
Το γενικό σχέδιο λέει ότι, ως κοινωνίες, θα πρέπει να εκτεθούμε σταδιακά στον ιό προκειμένου να μη δοκιμαστεί το σύστημα Υγείας, ενώ ταυτόχρονα θα οικοδομείται ανοσία της αγέλης – η άλλη λύση είναι να μένουμε σε διαρκή περιορισμό μέχρι να έρθει το εμβόλιο. Πρόκειται, δηλαδή, μία διαδικασία που απαιτεί χειρουργική ακρίβεια και συντονισμό όλης της κοινωνίας με χορευτική αρμονία. Μόνο που πλέον δεν είναι, απλώς, θέμα κοινωνικής ευθύνης.
Είναι ένα σχέδιο, μία διαδικασία, που αντίκειται στον ρυθμό και στη δυναμική της ίδιας της ζωής. Για αυτό και όσα θα δούμε από τη Δευτέρα και μετά συνθέτουν μια μοναδική άσκηση κοινωνιολογικής και ανθρωπολογικής παρατήρησης. Τι θα υπερισχύσει; Ο φόβος και η προσαρμοστικότητα στα νέα δεδομένα ή θα γυρίσει πίσω, θυμωμένη, η παλιά μας ζωή, απαιτώντας να πάρει τον έλεγχο; Λογικά κάτι ανάμεσα στα δύο. Με την παλιά ζωή να κερδίζει κάθε μέρα έστω και λίγα εκατοστά περισσότερου εδάφους. Δεν γίνεται αλλιώς.
Πηγή: Protagon.gr
