ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Το κάρο και το άλογο - Άρθρο του Κώστα Αργυρού

Το «Ταμείο Ανάκαμψης» δεν είναι λεφτά από τον ουρανό και δε μας απαλλάσει από το καθήκον σχεδιασμού ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου στην πράξη και όχι στα λόγια

 

 

Αρθρο του Κώστα Αργυρού

 


Περίσσεψαν τις τελευταίες εβδομάδες οι έπαινοι και οι διθύραμβοι για την γενναία απόφαση της ΕΕ να προχωρήσει στη σύσταση ενός «Ταμείου Ανάκαμψης» ως απάντηση στις συνέπειες της πανδημίας covid-19. Μετά τον πρώτο ενθουσιασμό αποδεικνύεται ότι κάποιοι μάλλον βιάστηκαν να βάλουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Γιατί δεν υπάρχει καμιά «απόφαση», αλλά απλώς προτάσεις και σκόπιμο θα είναι να περιμένουν να δουν πώς θα αποκρυσταλλωθούν, πριν αρχίσουν να «μοιράζουν» τα περίφημα 32 δισεκατομμύρια.

 

Ενόψει της τηλεδιάσκεψης κορυφής της ΕΕ την Παρασκευή το τοπίο παραμένει ακόμα θολό. Η ίδια η κυρία Μέρκελ φρόντισε να αποσαφηνίσει ότι άμεση απόφαση δεν πρόκειται να υπάρξει. Οι λόγοι είναι πολλοί. Δεν είναι μόνο οι «φειδωλοί 4» (Αυστρία, Δανία, Ολλανδία, Σουηδία) που διαφωνούν με το ύψος των επιδοτήσεων και τάσσονται υπέρ μεγαλύτερου ποσοστού χρηματοδότησης με την «κλασσική» μορφή του δανεισμού. Στο πλευρό τους επέλεξαν να πάρουν θέση και άλλες χώρες όπως το Βέλγιο, η Ιρλανδία, η Τσεχία. Η τελευταία ανήκει και στο στρατόπεδο του «Βίζεγκραντ», των χωρών δηλαδή της Ανατολικής Ευρώπης μαζί με την Ουγγαρία, την Πολωνία και τη Σλοβακία, που ζητούν μια διαφορετική κατανομή των κονδυλίων, αφού αισθάνονται ριγμένες απέναντι στις χώρες του Νότου. Και αυτές οι χώρες θα ζητήσουν όπως ακούγεται αναπροσαρμογή των προτάσεων.

 

Η εξίσωση έχει λοιπόν πολλές παραμέτρους. Δεν είναι γραμμική. Γι αυτό και στις Βρυξέλλες εκτιμούν πως η «προωθημένη πρόταση» της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έγινε ακριβώς για να υπάρχει το ενδεχόμενο των
οπισθοχωρήσεων. Και αυτό σημαίνει ότι η αναλογία επιδοτήσεων/δανείων μάλλον θα αλλάξει γέρνοντας περισσότερο προς τη  μεριά των δεύτερων. Τα οποία (δάνεια) δεν υπήρχαν στην πρόταση Μέρκελ- Μακρόν, αλλά προστέθηκαν στην «φιλόδοξη» πρόταση των Βρυξελλών.

 

Υπάρχει και η σύνδεση του «Ταμείου Ανάκαμψης» με τις μεσοπρόθεσμες δημοσιονομικές προοπτικές της ΕΕ, στις οποίες -όχι χωρίς λόγο- έκανε αναφορά η κυρία Μέρκελ. Μιλάμε για τον αποκαλούμενο προϋπολογισμό της ΕΕ για την επόμενη επταετία, ο οποίος έχει κολλήσει εδώ και μήνες  ακριβώς λόγω σημαντικών διαφωνιών. Υπάρχει η σαφής υπόνοια ότι πιθανώς κάποια χρήματα, που θα εμφανιστούν ως παροχές από το Ταμείο θα αφαιρεθούν από την άλλη... τσέπη, από τον προϋπολογισμό δηλαδή, για να
μπορέσει να βρεθεί ο συμβιβασμός.

 


Τέλος αυτοί που έβαλαν το τηγάνι στη φωτιά πριν ακόμα πάνε για ψάρεμα ξεχνούν ότι ακόμα και αν εγκρινόντουσαν τα 32 δισ. για την Ελλάδα θα αφορούσαν συγκεκριμένα έργα, με πολύ συγκεκριμένες προϋποθέσεις, που θα πρέπει να βασίζονται σε συγκεκριμένα προγράμματα σε βάθος  επταετίας και που θα αρχίσουν να εκταμιεύονται το νωρίτερο το πρώτο εξάμηνο του 2021. Δεν είναι δηλαδή κάποια άμεση ένεση ρευστότητας, όπως επιχειρούν να την εμφανίσουν ορισμένοι, που θα έδινε το σπρώξιμο που χρειάζεται τώρα η ελληνική οικονομία. Δε μας λύνει δηλαδή τα επείγοντα προβλήματα του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, μετά την καθίζηση των κρατικών εσόδων της άνοιξης. Και δεν απαλλάσει τον πολιτικό κόσμο από την ευθύνη σχεδιασμού ενός πραγματικά νέου αναπτυξιακού μοντέλου, που θα λαμβάνει υπόψιν του και τα μαθήματα αυτής της κρίσης και το ενδεχόμενο μιας επόμενης. Χωρίς βεβαίως να αναιρεί την ανάγκη να έχουμε ανοιχτά τα μάτια στις τρέχουσες ανοικτές ή παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για τα όποια «πακέτα».

 

Κλείνοντας μια ακόμα παρατήρηση. Το να πιστεύει κανείς ότι με μερικά «ευρώ-πακέτα» θα ηττηθεί ο «αντιευρωπαϊσμός» είναι δείγμα αφέλειας. «Πακέτα» έχουν υπάρξει άφθονα και στο παρελθόν, από του Ντελόρ μέχρι του Γιούνκερ. Τα ΜΟΠ, τα ΕΣΠΑ και πάει λέγοντας. Ενίσχυσαν όλα αυτά την «ευρωπαϊκή ιδέα» η απλώς γέννησαν και συντήρησαν ένα «σύνδρομο  λευκών επιταγών από τους κουτόφραγκους»;

 

Η ΕΕ δε μπορεί να συμπεριφέρεται σαν τους ενοχικούς χωρισμένους γονείς, που σε κάθε κρίση του έφηβου τέκνου τους προσπαθούν να το καθησυχάσουν με κάποιο καινούριο gadget δανειζόμενοι χρήματα. Η τακτική αυτή δεν λύνει το πρόβλημα. Απλώς το μεταθέτει. Και σίγουρα δεν παράγει... αγάπη. Θα πείτε η
Ενωση ήταν πάντα ένας γάμος από συμφέρον. Σωστό. Αλλά τότε πρέπει να σκεφτόμαστε σταθερά ότι υπάρχουν μεγαλύτεροι παίκτες από εμάς με μεγαλύτερα και ισχυρότερα συμφέροντα.

Διαβάστε επίσης

Τα φιστίκια του κυρ-Γιάννη στις Σπέτσες - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Η ευτυχία των παιδικών χρόνων στις Σπέτσες ήταν μάλλον αυτό, που τώρα βαφτίστηκε από τους διαφημιστές «κατάσταση μυαλού».     Δεν έχω ξαναφάει φιστίκια σαν του κυρ-Γιάννη. Φρεσκοψη...

Μπόρις Τζόνσον ο πρώτος διδάξας - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Ο κορωνοϊός δεν έπληξε μόνο την υγεία του Βρετανού πρωθυπουργού. Είναι πολύ πιθανό να δώσει ένα μεγάλο πλήγμα και στην πολιτική του σταδιοδρομία   Βλέποντας τις εικόνες από τις βρε...

Η Μέρκελ αφήνει ως κληρονομιά μια «σχεδιασμένη οικονομία» - Άρθρο του Κώστα ΑργυρούΚώστας Αργυρός

Αρθρο του Κώστα Αργυρού -    Ηταν αρχές του 2019 όταν ο υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας και δεξί  χέρι της Μέρκελ, Πέτερ Αλτμάιερ παρουσίαζε το σχέδιο για μια «εθνική βιομηχανική...

Αντιπαθεί η Φεστέγερ τους Γερμανούς; - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Γιατί η υπόθεση Lufthansa προβληματίζει τις Βρυξέλλες. Η επιστροφή στη λογική της μαζικής κρατικής παρέμβασης στην οικονομία και η γερμανική πρωτοκαθεδρία στον τομέα   Αρθρο του Κώ...

Η Μέρκελ διχάζει (πάλι) τους Γερμανούς - Άρθρο του Κώστα Αργυρού Κώστας Αργυρός

Κάποιοι θεωρούν ότι καλώς είναι διστακτική στο «άνοιγμα» μετά την καραντίνα, άλλοι όμως θέλουν πιο ραγδαία βήματα επιστροφής στην κανονικότητα.   Του Κώστα Αργυρού   Η βιασύνη δεν ...