Σπέτσες, πόσο μου λείψατε - Άρθρο του Κώστα Αργυρού

Τώρα που πέρασε λοιπόν η «καραντίνα« και άνοιξαν τα νησιά μας μπορώ να μιλήσω. Αυτό που μου έλειψε περισσότερο από όλα, εξαιτίας του «κλεισίματος» ήταν οι Σπέτσες.

Γράφει ο Κώστας Αργυρός - 

Τα τελευταία χρόνια ήταν κάτι σαν παράδοση να πηγαίνω στο νησί αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας για να ανέβω ψηλά στο Μοναστήρι, στο νεκροταφείο. Εκεί που ο πατέρας μου πήγε κάποτε τα οστά του δικού του πατέρα και της δικής του μάνας. Εκεί που μας είχε βάλει να του υποσχεθούμε ότι θα πάμε και τα δικά του. Αυτή ήταν η δική μου ιεροτελεστία. Στην ανηφόρα των Αγίων Πάντων, μετά έλεγχος στο τοιχάκι στην άκρη του νεκροταφείου και τηλέφωνο στη μάνα. «Ελα, μάνα εδώ είμαι. Ολα καλά». Φέτος τη Μεγάλη Εβδομάδα οι Σπέτσες έμοιαζαν μακρινές σαν ένα νησί σε ένα απλησίαστο ωκεανό. Και νοιώθω σαν να έχασα κάτι. Να πω ότι πρόδωσα, θα ήταν μάλλον υπερβολή.

Δεν υπήρχε Πάσχα δίχως Σπέτσες όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά κυρίως δεν υπήρχε καλοκαίρι δίχως Σπέτσες. Εμείς, τα δύο αδέρφια όλο σχεδόν το τρίμηνο με τη «μαμά» και ο «μπαμπάς» στην άδεια του, εκτός από μια ή δυο εβδομάδες που μπορεί να πηγαίναμε κάπου αλλού. Ο «μπαμπάς» δούλευε όλη τη βδομάδα και ερχόταν το βράδυ της Παρασκευής. Εμείς στο μώλο λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα να περιμένουμε το «Καμέλια» ή τον «Πορτοκαλή Ήλιο» και να αναζητούμε τη φιγούρα του ανάμεσα σε εκείνους που στριμώχνονταν για να κατέβουν. «Μήπως δεν πρόλαβε το καράβι, μήπως δεν είναι μέσα;» η αιώνια αγωνία. Κινητά δεν υπήρχαν τότε. Μια φορά συνέβη. Δεν είχε προλάβει το καράβι. Ηρθε την επομένη για να μη μας στεναχωρήσει. Για λιγότερο από ένα εικοσιτετράωρο. Κυριακή μεσημέρι έπαιρνε το δρόμο της επιστροφής για τον γκρίζο Πειραιά. Που μας φαινόταν μαύρος, κατάμαυρος στο ταξίδι στο τέλος Αυγούστου, που σήμαινε και το τέλος των διακοπών. Και αποχαιρετισμό στις «Σπετσούλες» μέχρι το επόμενο Πάσχα, το νωρίτερο.

Αυτή τη φιγούρα του πατέρα μου στο πλοίο της γραμμής θυμάμαι περιέργως περισσότερο από κάθε άλλη του εικόνα. Με ένα κοντομάνικο πετσετέ σχεδόν πορτοκαλί μπλουζάκι της εποχής και ένα στρογγυλό σακίδιο από εκείνα με το σκοινί.
Να μας χαμογελάει αδιαόρατα από την πρύμνη, κοντά στην σκάλα, γιατί ήξερε ότι ανυπομονούσαμε. Ισως για αυτό η δεύτερη πιο συχνή στο μυαλό μου εικόνα του είναι πάλι στην πρύμνη ενός άλλου καραβιού, σε ένα άλλο νησί, πολλά χρόνια αργότερα, πολύ πιο κουρασμένος, μπαίνοντας για να γυρίσει στον Πειραιά. Ημουν φαντάρος σε εκείνο το άλλο νησί και είχε καταλάβει ότι δεν είμαι καλά. Και είχε έρθει να με τσεκάρει.

Αλλά τώρα μιλάω για τις Σπέτσες. Τις δικές μου Σπέτσες με τις αμέτρητες εικόνες που τις θυμάμαι σε άσχετες στιγμές, όπου και αν βρίσκομαι. Με τα χίλια προβλήματά τους, που δεν θα τα γράψω εδώ, γιατί δεν είναι της ώρας. Ερχεται καλοκαίρι. Κι αυτό που σκέφτομαι είναι μονότονα το ίδιο: «Σπέτσες, πόσο μου λείψατε»...