Η ιδέα πίσω από ένα εμβόλιο κατά του καρκίνου είναι να εισάγονται τα νεοαντιγόνα απευθείας στο σώμα, ώστε να εκπαιδεύεται το ανοσοποιητικό σύστημα να βλέπει οποιοδήποτε καρκίνο που τα φέρει ως ξένο σώμα, έτοιμο για εξάλειψη
Προς το τέλος του 19ου αιώνα, ο William Coley, ένας χειρουργός στη Νέα Υόρκη, έκανε μια εκπληκτική παρατήρηση.
Ένας από τους ασθενείς του, που βρισκόταν κοντά στον θάνατο λόγω όγκου στον λαιμό, ανάρρωσε αφού προσβλήθηκε από σοβαρή βακτηριακή μόλυνση του δέρματος.
Εντυπωσιασμένος, ο Coley προσπάθησε να επαναλάβει αυτό το εύρημα, εγχέοντας σε ασθενείς ένα "μείγμα" βακτηρίων, για να προκαλέσει υποχώρηση του καρκίνου τους. Με αυτόν τον τρόπο, αντιμετώπισε πάνω από χίλιους ασθενείς, συχνά με επιτυχία.
Η λογική του Coley ήταν ότι η μόλυνση θα μπορούσε να ενεργοποιήσει το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να καταπολεμήσει τον καρκίνο. Αυτή η ιδέα, αμφιλεγόμενη κατά τη διάρκεια της ζωής του, δεν είχε γίνει ευρύτερα αποδεκτή από τους επιστήμονες μέχρι τη δεκαετία του 1950.
Σήμερα, αποτελεί τη βάση για την ανάπτυξη μιας νέας γενιάς θεραπειών, γνωστών ως "εμβόλια κατά του καρκίνου", τα οποία στοχεύουν να εκπαιδεύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα να αναγνωρίζει τους όγκους και να σταματά την εξάπλωσή τους.
Ο καρκίνος μπορεί να ξεκινήσει από σχεδόν οποιοδήποτε κύτταρο του σώματος. Το
ανοσοποιητικό σύστημα συνήθως προσπαθεί να αποτρέψει την εξάπλωσή του, παρακολουθώντας τον οργανισμό για ανώμαλα κύτταρα.
Για παράδειγμα, τα λευκά αιμοσφαίρια, γνωστά ως Τ-λεμφοκύτταρα, επιτίθενται σε όγκους, αναγνωρίζοντας ξένες πρωτεΐνες- αντισώματα στις επιφάνειές τους. Τα φυσιολογικά κύτταρα (natural killer cells) και τα μακροφάγα μπορούν επίσης να εντοπίσουν και να καταστρέψουν καρκινικά κύτταρα αναζητώντας τα ασυνήθιστα μόρια που φέρουν ή αφού επισημανθούν από αντισώματα.
Αν, όμως, τα καρκινικά κύτταρα εξελιχθούν ώστε να παρακάμπτουν το ανοσοποιητικό σύστημα, μπορούν να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν και να εξαπλωθούν σε όλο το σώμα. Αυτή η στρατηγική παράκαμψης, ωστόσο, προσφέρει πλέον στους ογκολόγους νέους στόχους για φαρμακευτική παρέμβαση.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι τα καρκινικά κύτταρα περιείχαν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μεταλλάξεις που τα διέκριναν από τα υγιή γειτονικά κύτταρα. Ορισμένες από αυτές τις μεταλλάξεις στο κυτταρικό DNA προκαλούν στα καρκινικά κύτταρα την παραγωγή νεοαντιγόνων, που μπορούν να ενεργοποιήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα.
Η ιδέα πίσω από ένα εμβόλιο κατά του καρκίνου, λοιπόν, είναι να εισάγονται αυτά τα νεοαντιγόνα απευθείας στο σώμα, ώστε να εκπαιδεύεται το ανοσοποιητικό σύστημα να βλέπει οποιοδήποτε καρκίνο που τα φέρει ως ξένο σώμα, έτοιμο για εξάλειψη.
Πιο δύσκολο απ' ό,τι φαίνεται
Για να δημιουργήσουν ένα τέτοιο εμβόλιο, οι επιστήμονες πρέπει πρώτα να πάρουν δείγμα ενός όγκου και να εντοπίσουν όλες τις γενετικές του μεταλλάξεις.
Αυτές οι πληροφορίες αναλύονται για να προβλεφθεί ποια νεοαντιγόνα είναι πιθανότερο να προκαλέσουν την ισχυρότερη ανοσοαπόκριση από τον οργανισμό.
Στη συνέχεια, δημιουργείται ένα εμβόλιο που ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα ώστε να παράγει αντισώματα κατά αυτών των συγκεκριμένων ανώμαλων πρωτεϊνών. Αυτό επιτυγχάνεται με την εισαγωγή RNA, το οποίο, όταν εγχέεται, δίνει εντολή στα κύτταρα του σώματος να παράγουν τα νεοαντιγόνα. Η επακόλουθη ανοσολογική απόκριση στοχεύει τον αρχικό όγκο.
