Εκείνες τις νύχτες που προσμέναμε το θαύμα - Άρθρο του Γιώργου Μπήτρου
Του Γιώργου Μπήτρου
Ήταν κάποιες νύχτες που κανείς δεν θέλει πια να τις θυμάται. Ήταν τότε που κάθε βράδυ χειμώνα – καλοκαίρι διανυκτέρευε το φέρυ μποτ στο λιμάνι της Αίγινας. Ήταν εκείνες τις νύχτες που έφευγε για να μεταφέρει έναν τραυματία, έναν κτυπημένο, μια έγκυο γυναίκα εσπευσμένα στον Πειραιά. Δεν γινόταν αλλιώς! Ήταν ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Ανεξάρτητα από καιρό, το πλοίο έπρεπε να φύγει. Αλλιώς κάποιος θα έφευγε για πάντα!
Πώς να ξεχαστούν εκείνες οι νυχτιές αλλά και οι μέρες που το ασθενοφόρο σαν τρελό έτρεχε να προλάβει το πλοίο ή το ιπτάμενο δελφίνι. Μέσα στο γκαράζ το ασθενοφόρο, ή δίπλα στους επιβάτες κατάχαμα στο πάτωμα το φορείο με τον ασθενή, σε κοινή θέα, εκτεθειμένο σε μικρόβια και άλλους κινδύνους.
Πώς να ξεχαστούν αυτά!
Γι’ αυτό όσοι από εμάς έχουμε μεταφέρει δικό μας άνθρωπο με ίδιον μέσο σε νοσοκομείο του Πειραιά ή της Αθήνας.
Όσοι από εμάς έχουμε παρακαλέσει και πληρώσει αδρά για να μεταφέρουμε με ασθενοφόρο τη μάνα μας ή τον πατέρα μας σε νοσοκομείο.
Όσοι από εμάς έχουμε καβγαδίσει με το πλήρωμα του πλοίου για τη μεταφορά ασθενούς, επειδή έπρεπε να παραμείνει μέσα στο γκαράζ σε αυτοκίνητο λόγω αδυναμίας μετακίνησης του.
Όσοι από εμάς έχει χρειαστεί να νοικιάσουμε ιδιωτικό θαλάσσιο μέσο για μια έκτακτη μεταφορά δικού μας ασθενούς σε νοσοκομείο.
Όσοι χρειάστηκε – παλαιότερα – να μεταφέρουν κτυπημένο ή ασθενή μέσα στη νύχτα ή ετοιμόγεννη γυναίκα.
Όσοι έχασαν παιδί ή αγαπημένο πρόσωπο κατά τη διάρκεια μεταφοράς του στον Πειραιά.
Όσοι έτρεξαν να προλάβουν και έχασαν το τελευταίο πλοίο, ενώ έπρεπε να ταξιδέψουν για ιατρικούς λόγους στον Πειραιά.
Όσοι τα παλαιότερα χρόνια βρέθηκαν στις παραπάνω δύσκολες καταστάσεις, ή σε παρόμοιες, ταλαιπωρήθηκαν, μάτωσαν, έκλαψαν, έτρεξαν γεμάτη αγωνία στο λιμάνι, παρακάλεσαν, ικέτεψαν.
Όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι συντοπίτες μας, συμπολίτες, φίλοι γνωστοί και συγγενείς έχουν κάθε δικαίωμα να χαίρονται για τον ερχομό του πλωτού ασθενοφόρου.
Και επειδή έχουν αυτά τα βιώματα πιθανόν να εύχονται να είναι πάντα «δεμένο».
Δηλαδή να μην χρειαστεί να ταξιδέψει νύχτα για τη μεταφορά κάποιου συνανθρώπου μας. Να μη παλέψει με τη σοροκάδα και το βοριά. Να μη μουσκέψει τον εσωτερικό του χώρο η υγρασία από τα δάκρυα και ο ιδρώτας από την αγωνία.
Το καλωσορίζουμε. Του ευχόμαστε να έχει καλά αλλά λίγα ταξίδια. Να είναι πάντα ετοιμοπόλεμο και τα στελέχη του πάντα άξια και δυνατά. Να μην χρειαστεί να «τρέξει» και στα άλλα νησιά.
Να μη χρειαστεί δηλαδή, παρά το γεγονός ότι ήδη έχει κάνει ταξίδια μεταφοράς ασθενών.
Να συμβάλουμε όλοι για τη λειτουργία του και την παρουσία του στο νησί μας.
Η κομψή φιγούρα του σίγουρα μεταδίδει το αίσθημα της ασφάλειας και της σιγουριάς. Δίνει ελπίδα και αισιοδοξία στις σκοτεινές μέρες και νύχτες του καιρού μας.