Mετά φόβου ή μετά φόβον κάθαρση; - Άρθρο του Γιάννη Πανούση

Όποιος με την άγνοιά του φτιάχνει μία πίστη, από την πίστη του φτιάχνει μία πλάνη
Ν.Γ.Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών

Όλοι καταγγέλλουν βροντόφωνα τη διαπλοκή των μεγάλων συμφερόντων (Siemens, Novartis κλπ) αλλά μιλάνε πολύ σιγανά για τη διαπλοκή της παρέας (σωματείου, κλίκας κλπ.).

Όλοι θέλουν να συλληφθούν οι καταχραστές της δημόσιας περιουσίας (λαμόγια, επίορκοι κ.α) αλλά δικαιολογούν και υπερασπίζονται την παράνομη δράση «οικογενειών» και ενδιάμεσων ομάδων πίεσης (ρουσφέτια φίλων, επιρροές αναξιοκρατικού χαρακτήρα κ.α).

Η ανοχή ή και διακριτική κατά περίπτωση ηθική αξιολόγηση των πολιτών στη διαφθορά λειτουργεί ως πλυντήριο συνειδήσεων.
Τα πολλαπλά και πολυεπίπεδα δίχτυα των πελατειακών σχέσεων εξαπλώνονται σε όλο το σώμα της διοίκησης και της κοινωνίας. Τα αόρατα νήματα της τοπικής, πανεπιστημιακής, εκκλησιαστικής εξουσίας δημιουργούν ένα παράλληλο με το πολιτικό σύστημα άτυπο μηχανισμό εξυπηρετήσεων των «δικών μας».
Και το χειρότερο. Ενώ οι μεγάλοι παίκτες – όταν συλλαμβάνονται – επικαλούνται τον καπιταλισμό ή το εθνικό συμφέρον, οι μικροί παίκτες στην ανάλογη περίπτωση επικαλούνται τα θεσμικά κενά ή και την αντίσταση κατά του Κακού Κράτους.

Αυτή είναι η κουλτούρα της διαφθοράς.
Μια στρέβλωση αξιών: δημόσιοι λειτουργοί και πολίτες αποκτούν μια ιδιόρρυθμη «συνείδηση δικαίου» όταν διαφθείρουν ή διαφθείρονται.
Aπό την άλλη ούτε η τυφλή δικαιοσύνη,ούτε τα ‘λα’ι’κά δικαστήρια’ αποτελούν δημοκρατική απάντηση στη γενικευμένη ανομία. Η πρώτη είναι θεσμική λειτουργία συνταγματικά κατοχυρωμένη για να προστατεύει και να τιμωρεί. Γι’ αυτό πρέπει να είναι δίκαιη, ανεξάρτητη, ανοιχτομάτα και κοινωνικά ευαίσθητη.

Η δεύτερη συνιστά παθογένεια της; Μεταπολιτευτικής Ελλάδας,όπου ο νόμος του Λιντς κατισχύει του δικαίου. Το ποιός και το πως θα λύσει τον κόμπο[γόρδιο δεσμό του Πολιτεύματος] που δένει σφιχτά τις τρεις[τέσσερις με τα ΜΜΕ] εξουσίες είναι ένα ζητούμενο.Ο Κορονοϊός κάτι κατάφερε,αλλά τα θαύματα σε αυτή τη χώρα κρατάνε μία μέρα [ούτε καν τρεις].

Η Δημόσια Υγεία θωρακίστηκε,όμως η Δημόσια Παιδεία και η Δημόσια Διοίκηση βρίσκονται ακόμα αρκετά πίσω. Σε κάθε περίπτωση οι ελευθερίες και η κοινωνική δικαιοσύνη απαιτούν λειτουργούς υψηλού ήθους και πολίτες που σέβονται τους θεσμούς.
Για να δούμε θα προκύψουν τέτοιοι τύποι στη μετά-φόβον εποχή ή πάλι το ελληνικό Κράτος θα παραμείνει μία χαλαρή συνομοσπονδία συντεχνιακών και πελατειακών ‘κρατιδίων’,όπου ο καθένας τηρεί μόνο το νόμο[;] της παρέας του;