Ν. Πορτοκάλογλου: «Στην Ύδρα, πρώτη μου επίσκεψη σαν τραγουδοποιός, ονειρευόμουν ότι θα συναντούσα τον Λέοναρντ Κοέν»

Νίκος Πορτοκάλογλου – από το «Μουσικό Κουτί» της οθόνης στον δρόμο, περιοδεία με Jukebox, φίλους και αγαπημένα τραγούδια.

Μια κιθάρα αγκαλιά, ένα μουσικό κουτί, ένα συνεσταλμένο χαμόγελο καρδιάς και ατέλειωτα χιλιόμετρα μουσική και τραγούδια. Με ενθουσιασμό και αισιοδοξία, πιστός στον εαυτό του, σαν το παιδί στο αγαπημένο του παιχνίδι. Για τον Νίκο Πορτοκάλογλου ήταν μια κιθάρα από την αρχή.

Μετά ήρθαν οι Beatles και οι Stones, ο Τσιτσάνης και ο Χατζιδάκις, ο Dylan και ο Hendrix, ο Σαββόπουλος, τα λαϊκά… Ήρθαν οι Φατμέ. Το «Ταξίδι», η «Θάλασσα», το «Τούνελ»…, τα «Παιχνίδια με τον Διάβολο», «Υπάρχει λόγος σοβαρός»… Προσωπικές επιτυχίες και συνθέσεις για το σινεμά… Και, καθώς Μετρά τα Κύματα της μουσικής, έρχονται αυτά και πλημμυρίζουν το «Μουσικό Κουτί». Που γράφει τώρα τη δική του μουσική ιστορία στην τηλεόραση.

Ψυχή του και οικοδεσπότης, ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Ανάμεσα στα τελευταία γυρίσματα για τη σεζόν του «Μουσικού Κουτιού» –σταθερά στα αγαπημένα του κόσμου και στα προγράμματα του Ertflix– και στην προετοιμασία για την περιοδεία του καλοκαιριού... κλέψαμε τον Νίκο για τον Σαρωνικό.
«Δεν φανταζόμουν ότι θα γινόταν αυτή η θερμή σχέση. Ήταν μεγάλο στοίχημα» λέει για την εκπομπή. «Η πρώτη μου αντίδραση ήταν “Τι δουλειά έχω εγώ; Δεν είναι η δουλειά μου”. Ο Ζούλας όμως είχε την ιδέα στην ΕΡΤ, μια μουσική εκπομπή από έναν μουσικό, και το πίστευε. Μετά άρχισα να το σχεδιάζω κι εγώ στο μυαλό μου.

Στα περισσότερα μουσικά προγράμματα στην τηλεόραση υπάρχει αυτή η τάση του “πατρόν”. Δηλαδή να πάρουμε μια ιδέα απέξω και να τη μεταφέρουμε εδώ. Σαν να γινόμαστε κάπως οι φτωχοί συγγενείς. Δεν ήθελα όμως αυτό.
Έχω κι εγώ κατά καιρούς δει εκπομπές, όπως το “Unplugged” παλιά στο MTV, όπου παίζουν οι καλλιτέχνες σε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, σαν σε ένα σπίτι, με το χαλί μπροστά, τα φωτάκια, όλο το σκηνικό. Και από την άλλη έχω και την αγάπη για τα sitcom (τις σειρές), τα “Φιλαράκια” και το “Big Bang Theory”, που είναι το χαλαρωτικό μου, τα βλέπω και τα ξαναβλέπω με ευχαρίστηση. Κάπως έτσι το φανταζόμουν. Όχι σαν κάτι λαμπερό και φανταχτερό, αλλά σαν ένας μουσικός να έχει φίλους στο σπίτι από την μπάντα του και να υποδέχεται και άλλους φίλους, για να πουν ιστορίες μαζί με μια όμορφη, εξομολογητική διάθεση.
Να γίνεται δηλαδή αυτό σε ένα πλαίσιο καρδιάς, όχι με απόψεις και να μπαίνει κανείς στο τριπάκι να πει κάτι έξυπνο. Και, επίσης, θυμήθηκα ότι η καλύτερη συνέντευξη που είχα κάνει ήταν σε μια εκπομπή με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Πήγαινα όπως πάντα κουμπωμένος και βρήκα έναν άνθρωπο που είχε ασχοληθεί πολύ, και αυτό ήταν πολύ συγκινητικό και τιμητικό για μένα».

Αν αυτό ήταν σίγουρα το πρώτο δυνατό σημείο του «Κουτιού», ένα άλλο είναι το Jukebox. Πώς ξεκίνησε ως ιδέα;
Στηρίχτηκε σε μια ιδέα που είχαμε με τον Λαυρέντη (Μαχαιρίτσα) για ένα πρόγραμμα όπου θα τραγουδούσαμε αγαπημένα μας τραγούδια. Δυστυχώς δεν προλάβαμε, τη δεύτερη χρονιά που θα παίζαμε μαζί. Το κάναμε με τους Μπλε και τον Στάθη Δρογώση στο Γυάλινο, και το κράτησα σαν ιδέα με τους καλεσμένους μας στην εκπομπή. Σαν ένα παιχνίδι. Πολλές φορές ξεκινάει από τα παιδιά της μπάντας.
Αρχίζεις με Τσιτσάνη και βγαίνει σε B.B. King.

Με έναν τρόπο, που δεν παραπέμπει σε νοσταλγία ωστόσο, σωστά;
Ναι, δεν είμαι άνθρωπος της νοσταλγίας. Με ενδιαφέρει η σημερινή ματιά, ακόμη και σε κάτι παλιό. Και, μάλιστα, στην εκπομπή πιστεύω πολύ σε εκείνο το κομμάτι που έχουμε, την εξερεύνηση, το τι καινούργιο συμβαίνει. Που το κάνει ο Πάνος Σουρούνης, ο οποίος πάντα έψαχνε τα καινούργια – θυμάμαι ακόμη από το Jumping Fish (πλατφόρμα νέων καλλιτεχνών).

Είναι το ανακάτεμα και το «δέσιμο» των πραγμάτων που «δουλεύει»;
Για παράδειγμα, η έναρξη γίνεται πάντα με δύο-τρία τραγούδια που λέμε, ένας συναισθηματικός συνειρμός για το περιβάλλον της βραδιάς. Μπορεί να είναι Σαββόπουλος και Beatles, το «Πουκάμισο το θαλασσί» και το «Kashmir», και πάει λέγοντας… Και ναι, το «δέσιμο». Και των διαφορετικών γενιών. Η Ρένα Μόρφη είναι ένα φωτεινό πρόσωπο, με χιούμορ, ωραία παρουσία και από διαφορετική γενιά… Ο Γιάννης Δίσκος, επίσης, γράφει παρτιτούρες, έχει ιδέες για διασκευές, καταπληκτική δουλειά όλο το τιμ.

Πώς λειτούργησε αυτό ειδικά μέσα στο βαρύ κλίμα του λοκντάουν, της πανδημίας, που έπληξε τόσο τους καλλιτέχνες;
Χωρίς λάιβ μέσα στην πανδημία… Μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει άνεργος και με τόσους συναδέλφους να βρίσκονται σε τόσο δύσκολη κατάσταση. Προσωπικά ήμουν τυχερός, γιατί δούλευα, και μάλιστα πολύ. Και έβλεπα και πολύ κόσμο και συναδέλφους, που δεν θα τους συναντούσα διαφορετικά.
Έχω την αίσθηση ότι η χρονιά αυτή ήταν σαν μία δεκαετία ολόκληρη… Ένιωθα ότι χρειαζόμασταν μια ανάταση. Από το Γαλάτσι και το City Garden Festival ξεκινάει η περιοδεία (21 Ιουλίου) με πολλούς σταθμούς και ένα πρόγραμμα με τα αγαπημένα τραγούδια της δισκογραφίας του αλλά και νέες συνθέσεις, με το κοινό ακόμη πιο κοντά, αφού κάθε εβδομάδα ήμασταν «επίσκεψη» στο «σπίτι» του Νίκου και
εκείνος στο δικό μας. Χωρίς τηλεοπτικές αποστάσεις τώρα, συναυλιακά στη Λιβαδειά, στην Ορεστιάδα, στο Ηράκλειο, στα Χανιά, στη Μύκονο, στη Σύρο, στη Χαλκιδική, στην Κύπρο, μεταξύ άλλων, αλλά και στον Πειραιά, στο Βεάκειο, στις 9 Σεπτεμβρίου.

Καλοκαίρι για σένα, λοιπόν, σημαίνει και…;
Καλοκαίρι σημαίνει νησιά. Κυκλάδες και Πάρος, το νησί που έχω πάει τις πιο πολλές φορές. Πάτμος και Κύθηρα, αλλά και Άνδρος. Και, βέβαια, στα νησιά του Σαρωνικού! Ύδρα, Σπέτσες και Αίγινα πηγαίναμε, είχε σπίτι ένας θείος…
Εκδρομές, από τις πρώτες μας, με φίλους και sleeping bag. Στην Ύδρα, θυμάμαι, ήταν η πρώτη μου επίσκεψη σαν τραγουδοποιός. Νεαρός ακόμη ονειρευόμουν ότι θα έβρισκα τον Λέοναρντ Κοέν. Και πράγματι τον είδα. Εκεί που καθόμουν σε κάτι σκαλάκια, τον είδα να περνάει μπροστά μου, με μαύρο παντελόνι και μαύρο πουκάμισο. Τον είδα, αλλά δεν το συνειδητοποίησα αμέσως. Μετά νόμιζα ότι
ονειρευόμουν, και βέβαια δεν του μίλησα.

Και σήμερα, που έχουν αλλάξει τόσο πολλά, πώς ακούς μουσική;
Γλιτώσαμε πολλά λεφτά… Θυμάμαι, παλιά έμπαινα στο Metropolis και έβγαινα με μια τσάντα γεμάτη δίσκους. Και τους άκουγα όλους προσεκτικά, ακόμη και εκείνους που τελικά μπορεί να μη μου άρεσαν. Τους χάλια δίσκους τούς άκουγες κι εκείνους, γιατί ήθελες να κάνεις απόσβεση. Χάθηκε όμως κάτι σημαντικό, γιατί, όταν τα έχεις όλα και τσάμπα, δεν τα εκτιμάς τόσο. Τώρα ακούω πολλά πράγματα μέσα από το Spotify και τις πλατφόρμες, που μετά προτείνουν και άλλα, σύμφωνα με εκείνα που άκουσες… Είναι κάπως σαν ένα ραδιόφωνο. Ας πούμε, δεν αγόρασα τον δίσκο του Springsteen αλλά τον άκουσα, όπως και άλλα πολλά που μου αρέσουν.

Για να επιστρέψω στην εκπομπή και στο κοινό, περίμενες αυτή την ανταπόκριση;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το περίμενα. Βέβαια, έχει πέσει πολλή δουλειά. Αν και αυτό δεν εγγυάται πάντα την επιτυχία· μπορεί να έχεις δουλέψει πολύ, και να μη βγει. Αλλά βγήκε, και επιπλέον όλο αυτό έχει και μια αρχειακή αξία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, 800 «γράψαμε» τραγούδια.