Ήταν 3 π.μ. μιας φεγγαρόλουστης νύχτας στην Αθήνα, μόλις μία εβδομάδα πριν από την τελετή έναρξης των Θερινών Αγώνων του 2004, όταν η Πρώτη Κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων φόρεσε ένα κράνος και ξεκίνησε να παρακινήσει τους εργάτες των κατασκευών που έτρεχαν να προλάβουν την προθεσμία.
Αυτή δεν ήταν σε καμία περίπτωση η πρώτη -ούτε η τελευταία- από τις πολλές φορές που η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη πρόσφερε καφέ και το πατριωτικό της μήνυμα σε άνδρες και γυναίκες που εργάζονταν νυχθημερόν για να παραδώσουν αυτό που ένας σκωπτικός κόσμος αποκαλούσε “απίστευτα ελληνικό”.
Ο στόχος της σε αυτή τη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν να εμπνεύσει ένα σπριντ τερματισμού για την ολοκλήρωση της νέας γραμμής του Τραμ, η οποία θα μετέφερε τα πλήθη από το κέντρο της πόλης στο Ολυμπιακό Στάδιο. Από τη διαδρομή έλειπε ακόμη ένα χιλιόμετρο περίπου από την τελική στάση, η οποία και η ίδια δεν είχε ολοκληρωθεί εντελώς.
Στάθηκε πάνω σε μια στοίβα από ράγες και εξέδωσε μια προτροπή που μεταφράζεται ως εξής: ‘Μπορεί να είμαστε κουρασμένοι, αλλά ας το κάνουμε αυτό για την Ελλάδα. Για τον σπουδαίο πολιτισμό μας, τον λαό μας, την εθνική μας υπερηφάνεια”.
Το ακροατήριό της γνώριζε το ανομολόγητο υπονοούμενο: “Και για να αποδείξουμε ότι οι επικριτές και οι αμφισβητίες έχουν άδικο”.
Ζητωκραύγασαν και πέταξαν τα καπέλα τους στον αέρα. Έσκυψαν και πάλι στο έργο τους. Όπως έκαναν και οι ομάδες που εργάζονταν σε αυτό το στάδιο και σε πληθώρα άλλων χώρων. Όλα αυτά, ένα προς ένα, έφτασαν σε ετοιμότητα σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα. Ακριβώς στην ώρα τους, πολλοί από αυτούς.
Σε κάποια από αυτά η μπογιά στέγνωνε ακόμα το πρωί της ημέρας των εγκαινίων. Αλλά στην ώρα τους, παρ’ όλα αυτά. Ένα επίτευγμα που κατέστη πολύ δυνατό χάρη στο γεγονός ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη απέτρεψε τους οδηγούς τρένων και λεωφορείων και τους οικοδόμους από το να ενωθούν με το προσωπικό των ξενοδοχείων και τους τραυματιοφορείς σε απεργίες και διαμαρτυρίες.
Όλα αυτά προς απογοήτευση όσων σε όλο τον πλανήτη είχαν περάσει έναν χρόνο ή και περισσότερο προβλέποντας “αγώνες στο εργοτάξιο”.
Προς απογοήτευση πολλών στο εξωτερικό, οι οποίοι χασκογελούσαν πίσω από τα χέρια τους με την ιδέα και μόνο ότι η μικρή χρεωμένη Ελλάδα θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα σύγχρονο θαύμα.
Ιδιαίτερα εκείνοι στις ΗΠΑ που είχαν χρησιμοποιήσει τον πλούτο, τη δύναμη και την επιρροή τους για να στριμώξουν το χέρι της ΔΟΕ για την εξωφρενική ανάθεση της διοργάνωσης του 1996 στην Ατλάντα. Αντί για την πνευματική και προγονική πατρίδα των Ολυμπιακών Αγώνων στην 100ή επέτειο των πρώτων Αγώνων, που είχαν λάβει χώρα στη μαραθώνια σκιά του Ολύμπου και είχαν δώσει ζωή σε αυτή την αιώνια γιορτή της αθλητικής προσπάθειας.
Έχοντας έρθει σε δύσκολη θέση από τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η απόφαση, και στη συνέχεια από τη φονική έκρηξη βόμβας με σωλήνα με την οποία ένας αστικός τρομοκράτης συγκλόνισε την Ατλάντα, οι Αμερικανοί περίμεναν μια πανωλεθρία στις ακτές του Αιγαίου που θα τους ανακούφιζε από τα νεύρα. Αν η καταστροφή αυτή είχε υλοποιηθεί, το ίδιο το μέλλον των Ολυμπιακών Αγώνων θα είχε τεθεί σε κίνδυνο.
Οι χαρούμενοι επικριτές δεν ήταν οι μόνοι που περίμεναν τα χειρότερα. Χλευάζοντας όταν η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη κέρδισε τη δεύτερη υποψηφιότητά της για να διοργανώσει η Αθήνα το μεγαλύτερο αθλητικό θέαμα στον κόσμο.
Πηγή: Daily Mail
Επιμέλεια-μετάφραση: Σπύρος Αμπελάκης
