Πολιτική εναντίον Επιστήμης. Ισοπαλία με δύο χαμένους - Άρθρο του Κώστα Αργυρού
Η εργαλειοποίηση των ειδικών από τους πολιτικούς και η προσπάθεια των επιστημόνων σε διάφορες επιτροπές να μην χαλάσουν το χατήρι σε εκείνους που τους διόρισαν, τελικά πλήγει την αξιοπιστία και των δύο πλευρών και οδηγεί τις κοινωνίες σε άγνωστα μονοπάτια.
Αρθρο του Κώστα Αργυρού
Σε αντίθεση με τις αθλητικές αναμετρήσεις, που διεξάγονται χωρίς θεατές, αυτή έχει εκατομμύρια που την παρακολουθούν «ζωντανά» εδώ και μήνες. Τους αμήχανους και ανήσυχους πολίτες που άλλοτε απλώς διαισθάνονται και άλλοτε βλέπουν μπροστά τους να εκτυλίσσεται μια «μάχη» πολιτικής και επιστήμης. Tο έργο δεν αποτελεί προνόμιο καμιάς χώρας, αλλά ίσως οι τελευταίες εξελίξεις στη Γαλλία να αποτελούν το πιο πρόσφατο και χτυπητό παράδειγμα. Πολιτική και Επιστήμη μοιάζουν πλέον μπλεγμένες σε μια αναμέτρηση, που καμιά από τις δύο πλευρές δε μπορεί να κερδίσει.
Ο πρόεδρος Μακρόν εδώ και αρκετές εβδομάδες αγνοούσε τις προειδοποιήσεις για τη σφοδρότητα του τρίτου κύματος της πανδημίας. Χρειάστηκε να ακούσει τις μαύρες προβλέψεις για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς μέσα στον επόμενο μήνα, να δει πάνω από 800 σχολεία να κλείνουν, να ακούσει για τα φαινόμενα «διαλογής» ασθενών, για να καταλάβει ότι ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Αποφάσισε τώρα να πάει σε σκληρό lockdown για τέσσερις εβδομάδες, με την ελπίδα ότι δεν άργησε πολύ. Ακόμα και ο φιλικός του Τύπος προεξοφλεί πάντως ότι ο πρόεδρος «έπαιξε και έχασε».
Δε χάνει όμως μόνο αυτός αλλά η πολιτική αλλά και η επιστήμη συνολικά.
Γιατί όταν οι πολιτικοί επικαλούνται τους επιστήμονες για να δικαιολογήσουν αλλοπρόσαλες αποφάσεις και οι επιστήμονες απλώς σιωπούν, ο μέσος πολίτης απλώς κουνάει το κεφάλι προβληματισμένος. Οταν αυτές οι αποφάσεις αρχίζουν να συσσωρεύονται σε ένα τεράστιο αλαλούμ αντιφάσεων, όταν μάλιστα κάποιοι επιστήμονες αισθάνονται την υποχρέωση να δικαιολογήσουν πολιτικές αποφάσεις εκ των υστέρων με το επίχρισμα κάποιας επιστημοσύνης, τότε είναι εύκολο ο προβληματισμός αυτός να μετατραπεί σε οργή. Εναντίον και των μεν και των δε...
Σε άλλες χώρες τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Στη Γερμανία ο μισός πολιτικός κόσμος επικαλείται την ανάγκη για σκληρότερα μέτρα τώρα που «το τρίτο κύμα καλπάζει». Ο άλλος μισός απαξιώνει συχνά τις εκκλήσεις και προβλέψεις των λοιοξιωλόγων και ζητά άνοιγμα τώρα. Ο διχασμός αυτός δεν περιορίζεται μόνο στο θέμα των περιοριστικών μέτρων. Ο υπουργός Υγείας Γιενς Σπαν καλεί τους πολίτες να εμβολιαστούν χωρίς φόβο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Φρανκ Βάλτερ Στάινμάιερ δηλώνει ότι εμβολιάστηκε με το AstraZeneca, αλλά ο υπουργός Εσωτερικών Χορστ Ζέεχοφερ αρνείται δημοσίως να υποκύψει σε ένα τέτοιου τύπου «εκβιασμό». Οι πολίτες αναρωτιούνται τι συμβαίνει τελικά και ποιόν θα πρέπει να πιστέψουν.
Οπως είπαμε. Αυτά συμβαίνουν παντού. Ο θυμός επιστρέφει δριμύτερος ενάντια σε εκείνους τους πολιτικούς που δήλωναν κάποτε «νικητές», όπως ο καγκελάριος της Αυστρίας ή ο πρωθυπουργός της Τσεχίας και τώρα αναγκάζονται να πάρουν μέτρα έκτακτης ανάγκης μετατρέποντας τις υποσχέσεις για «εαρινή ανάσταση», σε απολογία για έναν νέο «Γολγοθά» χωρίς ορατό τέλος. Το «παντού» αφορά φυσικά και την Ελλάδα. Το να διαρρέουν επιστήμονες ότι ένας καθηγητής Δημοσίου Δικαίου τους υπέδειξε τι πρέπει να... υποδείξουν δεν μεγαλώνει την αξιοπιστία ούτε των «ειδικών», ούτε των πολιτικών. Ειδικά όταν το στοίχημα που βάζει η ελληνική κυβέρνηση σήμερα μοιάζει ακριβώς με εκείνο που έχασε χθες ο Εμανουέλ Μακρόν. Καλές διαδημοτικές λοιπόν και καλά ψώνια.
