Ο Ναβάλνυ, ο Nordstream2 και οι κούφιες απειλές - Άρθρο του Κώστα Αργυρού
Πόσο ειλικρινείς μπορεί να είναι εκείνοι στο Βερολίνο που απειλούν τη Μόσχα με «βούλιαγμα» του αγωγού που ενώνει τη Ρωσία με τη Γερμανία λόγω της δηλητηρίασης του πολιτικού της ρωσικής αντιπολίτευσης;
Αρθρο του Κώστα Αργυρού
Στο γερμανικό κομμάτι του διαδικτύου κυριαρχεί αυτές τις ημέρες το μαύρο χιούμορ. Πολλοί είναι αυτοί που εκφράζουν την «ελπίδα» το ρωσικό εμβόλιο να είναι εξίσου «αξιόπιστο» με τις νευροτοξικές ουσίες, που κληρονόμησε στη Μόσχα το σοβιετικό της παρελθόν. Σαν αυτή που κρατά ακόμα σε κώμα σε νοσοκομείο του Βερολίνου τον ηγέτη της αντιπολίτευσης Αλεξέι Ναβάλνυ. Στον παραδοσιακό γερμανικό Τύπο κυριαρχούν πιο συμβατικά ερωτήματα. Οφείλει η κυβέρνηση Μέρκελ να τιμωρήσει την χώρα του Πούτιν παγώνοντας τον περίφημο αγωγό Nordstream 2, ο οποίος έτσι κι αλλιώς ήταν πάντα εξαιρετικά αμφιλεγόμενος, επειδή μεταφέροντας φυσικό αέριο στη Γερμανία, αφενός θα παρακάμψει όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και αφετέρου, όπως θεωρούν πολλοί θα αυξήσει την ενεργειακή εξάρτηση από τη Μόσχα. Το έχουν ζητήσει και κάποιοι πολιτικοί από το σύνολο των κομμάτων ακόμα και Χριστιανοδημοκράτες αν και οι φωνές τους είναι μάλλον μετρημένες στα δάχτυλα.
Ο υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας έδωσε νέα τροφή στη σχετική φιλολογία δηλώνοντας τώρα, ότι η κυβέρνησή του περιμένει πειστικές (ρωσικές) απαντήσεις για το πώς και από ποιούς δηλητηριάστηκε ο Ναβάλνυ. Και αν δεν λάβει αυτές τις απαντήσεις πιθανώς να σκεφτεί και άλλα βήματα, όπως μια αναθεώρηση της στάσης της για το μέλλον του πολυσυζητημένου αγωγού. Ενα «στοπ» στην ολοκλήρωση του Nordstream 2 και μάλιστα τώρα, που αυτή έχει μπει στο τελικό της στάδιο θα ήταν σίγουρα πλήγμα για τη ρωσική πλευρά, η οποία αφενός προσδοκά οικονομικά και πολιτικά οφέλη από τη λειτουργία του και έχει ήδη επενδύσει περίπου τα μισά από τα συνολικά 9,5 δισ, ευρώ που έχουν «πέσει» στο φιλόδοξο αυτό έργο.
Oμως ένα τέτοιο «φρενάρισμα» δεν θα έπληττε μόνο τη Μόσχα. Στο έργο εμπλέκονται πάνω από 100 μεγαλύτερες ή μικρότερες εταιρίες από 12 διαφορετικές χώρες και οι μισές από αυτές είναι γερμανικές. Η εγκατάλειψη του Nordstream 2 θα σήμαινε και για αυτές οικονομική καταστροφή. Αυτό το γνωρίζει πριν από όλους ο Βλάντιμιρ Πούτιν, που φυσικά ενδιαφέρεται να προστατεύσει τα συμφέροντα της Gazprom, αλλά γνωρίζει και για τα συμφέροντα των «εταίρων» του, οπότε μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα. Προς τι τότε οι έμμεσες απειλές του κυρίου Μάας;
Απανωτές οι προκλήσεις
Πιθανώς η γερμανική κυβέρνηση να αισθάνεται σήμερα εγκλωβισμένη σε μια απόφαση, που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και σε ένα σχέδιο του Γκέρχαρντ Σρέντερ στις αρχές της χιλιετίας. Αισθάνεται «προσβεβλημένη» από τον κυνικό, σχεδόν αδιάφορο τρόπο που αντιμετωπίζει ο Βλάντιμιρ Πούτιν τα αιτήματά της για εξηγήσεις κάθε φορά, που το ρωσικό «παρακράτος» επιχειρεί στα εδάφη της. Και τα περιστατικά δεν είναι και λίγα. Η κυβερνοοεπίθεση κατά της ιστοσελίδας της γερμανικής Βουλής στις αρχές του χρόνου από Ρώσους χάκερς, η δολοφονία ενός Τσετσένου στο ζωολογικό κήπο του Βερολίνου από Ρώσους μισθοφόρους πέρσι το καλοκαίρι, οι παρεμβάσεις ρωσικών ΜΜΕ στις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα με την πρόσφατη «στήριξη» των συνωμοσιολόγων αρνητών, του κορωνοϊού. Κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιο θέμα ρωσικής «ανάμιξης» η Μόσχα σταθερά αρνείται ότι έχει κάποια σχέση το επίσημο κράτος με όλα αυτά.
Υπάρχει φυσικά τις τελευταίες εβδομάδες και η προκλητική για τους Γερμανούς υποστήριξη του Προέδρου Λουκασένκο στη Λευκορωσία. Ολα αυτά κάπου έχουν φτάσει το ποτήρι στα όρια του ξεχειλίσματος. Αλλά κυρίως έχουν καταδείξει στους Γερμανούς ένα μεγάλο τους λάθος.
Στη Δύση είχαν πιστέψει ότι με την σύνδεση των οικονομικών τους συμφερόντων με χώρες, που δεν είχαν και τόσο δημοκρατικές παραδόσεις θα τις υποχρέωναν και αυτές να εκδημοκρατιστούν και να ακολουθήσουν το δικό τους πρότυπο. Στη Γερμανία αυτή η αυταπάτη ήταν έντονη. Τώρα διαπιστώνουν ότι η διαπλοκή των συμφερόντων, όχι μόνο δεν ενισχύει τις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά υποχρεώνει συχνά τους ίδιους τους Δυτικούς να «κάνουν τα στραβά μάτια» απέναντι σε αντιδημοκρατικές ενέργειες από ηγέτες, που απέκτησαν εκτός από τις πάγιες διασυνδέσεις με υπόγειους μηχανισμούς, και τεράστια οικονομική «άνεση». Αντί να κάνουν τους θεωρούμενους ως «όχι και τόσο εξαρτημένους από τη Δύση, κατέληξαν να εξαρτώνται οι ίδιοι περισσότερο από αυτούς». Και αυτό δεν αφορά μόνο τη σχέση με τον Πούτιν. Σκεφτείτε και τις σχέσεις με την Τουρκία ή την Κίνα, όπου και εκεί οι επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας αναγκάζονται να κάνουν επανειλημμένα ότι δεν βλέπουν.
Οι απειλές προς τη Μόσχα λοιπόν για ένα πιθανό μπλοκάρισμα του Nordstream 2 δεν αποδεικνύουν τίποτα περισσότερο από τη γερμανική αμηχανία απέναντι στην παντοδυναμία του Πούτιν. Γίνονται περισσότερο για την τιμή των όπλων. Θα ήταν πιο ειλικρινές να σταματήσουν. Δε μπορεί να διαφημίζεις ανθρωπισμό και πολιτικά δικαιώματα σε εκείνους, που περιμένεις να σου «γεμίσουν» τις τσέπες από άλλα προϊόντα.
