Πέρασαν 20 χρόνια από τότε. Ήμουνα 51 χρονών και είχα την τύχη, ένας πολύ καλός φίλος να με συστήσει στη Γιάννα Αγγελοπούλου, που τότε (αρχές του 2001) αναζητούσε έναν επαγγελματία δημοσιογράφο για να καλύψει μια κενή θέση στη Γενική Διεύθυνση Τύπου και ΜΜΕ της Οργανωτικής Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων ΑΘΗΝΑ 2004, αυτήν του Διευθυντή των Ελληνικών ΜΜΕ. Πράγματι, συναντήθηκα με τη Γιάννα και ξεκινήσαμε. Σταυροκοπήθηκα για την τύχη μου, ευχαρίστησα θερμά, φυσικά τον φίλο, αλλά κυρίως την κυρία των Αγώνων για την εμπιστοσύνη της, και μπήκα γερά στο παιχνίδι!
Τρία χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 2004 ήταν όλα έτοιμα. Πως; Αυτό είναι μια άλλη, δύσκολη, σύνθετη μα πάνω από όλα συναρπαστική ιστορία, που όμως δεν είναι του παρόντος άρθρου. Παραμονές έναρξης, λοιπόν, των Αγώνων (Παρασκευή 13 Αυγούστου 2004) έχω έρθει σε επαφή με μια μικρή μα δυναμική και ανερχόμενη εβδομαδιαία οικονομική εφημερίδα (ΕΠΙΧΕΙΡΩ), την οποία προόριζα να αποτελέσει για μένα ένα σίγουρο και ασφαλές όχημα για την επιστροφή μου στη μάχιμη δημοσιογραφία. Όμως, ένιωθα και την ανάγκη κάτι να γράψω ενόψει της Τελετής Έναρξης των Αγώνων και ιδού το και ολίγον ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΌ άρθρο εκείνο, που το φυλάω στο αρχείο μου ως «φάρο» για όλη την μετέπειτα πορεία μου μέχρι και σήμερα.
Του Γιάννη Προβή
Μας πάει και Ολυμπιάδα…
-----------------------------------------------------
«Μάτια μου η Ελλάδα…
και μεσ΄ την παρακμή της
χτυπάει και Ολυμπιάδα!»
Πάνω από δεκαετία κλείσαμε από την εποχή που το δημοφιλές λαϊκό άσμα παιάνιζε νυχθημερόν στα ερτζιανά και γέμιζε με γλυκόπικρα μουσικά σχόλια τις ατέλειωτες ώρες των ενημερωτικών εκπομπών.
Τότε, που, οι λίγοι και ρομαντικοί έβλεπαν την ελληνική Ολυμπιάδα ως ένα άπιαστο όνειρο και οι περισσότεροι και ρεαλιστές ως μια αχρείαστη, πανάκριβη και αταίριαστη χλίδα.
Η Ελλάδα, που, «όπου κι αν πάει μας πληγώνει», ήταν για χρόνια το προσφιλές θέμα της έντεχνης καλλιτεχνικής δημιουργίας, που αποτύπωνε το κλίμα μιας ταραχώδους εποχής, για την οποία οι ιστορικοί μας μπορεί να έχουν γράψει και θα γράψουν ακόμη πολλά, αλλά και οι σοφές γιαγιάδες μας έλεγαν το απίστευτο: «παιδί μου, μικρό χωριό μεγάλοι μπελάδες!». Με άλλα λόγια, το «εθνικό μας παράδοξο»...
Αλλά, τα χρόνια πέρασαν και οι Αγώνες ήρθαν. Μια μάλλον καλή διεθνής και εσωτερική συγκυρία και η πρωτοβουλία κάποιων ανθρώπων τους έφερε στη γη όπου γεννήθηκαν και αναβίωσαν. Και αυτό ακριβώς το παράδοξο είναι που προετοιμάζεται πλέον πυρετωδώς να ξεπεράσει τώρα σύσσωμη όλη χώρα, τούτες τις μέρες, παραμονές της έναρξης αυτής της μεγάλης γιορτής…
Γιατί, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας, είναι πια εδώ. Και είναι εδώ, όχι μόνο στα πολυτελή στάδια. Αλλά, δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στη πλατεία μας, στην παραλία μας, στο κέφι μας, στη βόλτα μας.
Στην πόλη μας, που, παρά τις αστείρευτες γκρίνιες και τις όποιες, θεμιτές η αθέμιτες πολιτικές επικρίσεις, ετοιμάζεται για να υποδεχθεί και να φιλοξενήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες και θεατές των Αγώνων, με ένα νέο πρόσωπο - η αλήθεια είναι - πιο καθαρό και πιο σύγχρονο από ποτέ. Άλλαξε, βελτιώθηκε σε υποδομές, οργανώθηκε καλύτερα, στολίστηκε και περιμένει το μεγάλο αυτό γεγονός.
Κι αν η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου, ανεξαιρέτως κόμματος και χρώματος, μπορούσε να είχε πιάσει από την πρώτη στιγμή το «νήμα» τούτης της μεγάλης παγκόσμιας ειρηνικής διοργάνωσης, που μας χτύπησε αίφνης την πόρτα σε εκείνη την παράξενη και ανύποπτη εποχή, τώρα τα πράγματα θα ήταν όλα πολύ καλύτερα.
Ας είναι, όμως. Έστω και τώρα, η υπόθεση των Αγώνων, ας είναι η αρχή. Η αρχή μιας νέας και μακράς Ολυμπιακής περιόδου ανάπτυξης για όλη τη χώρα, και μετά τους Αγώνες. Γιατί κάτι τέτοιοι, πράγματι μοναδικοί Αγώνες, δεν πρέπει να τελειώνουν ποτέ!!!
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2004
Άρθρο στο ΕΠΙΧΕΙΡΩ
