Ο Σερ Άλεξ είναι πατημένα τα 83, μα ακόμα τα ‘χει 400. Αυτοί οι «αλητάμπουρες» με λευκά που σκάρωσαν μπροστά στα μάτια του ένα σωρό ποδοσφαιρικές ζαβολιές στο Χάμπντεν, είναι σίγουρο ότι του ξύπνησαν δικές του αναμνήσεις, μέσα σε ένα απόγευμα τον γύρισαν καμιά 30αριά χρόνια πίσω.
Κόντρα στο ρεύμα της εποχής ήταν αυτός που αποφάσισε να ρίξει στα βαθιά την «τάξη του ’92», ένα σωρό αμούστακους πιτσιρικάδες όπως ο Μπέκαμ, ο Σκόουλς, ο Μπατ, οι αδερφοί Νέβιλ.
Η πρεμιέρα της σεζόν 1995-96 ήταν καταστροφική, οι γεροντάρες της Άστον Βίλα έδωσαν ένα σκληρό μάθημα στο πρώτο μέρος, ο Μπέκαμ έβαλε το γκολ της τιμής στην επανάληψη για το τελικό 3-1.
Στα μικρόφωνα του Match of the Day, η παλιά μεγάλη δόξα της Λίβερπουλ, Άλαν Χάνσεν δεν μάσησε τα λόγια του και θέλησε να ρίξει αλάτι στην πληγή του συμπατριώτη του: «Δεν μπορείς να κερδίσεις με τα παιδιά»!
Ήταν πιθανώς μία από τις χειρότερες δημόσιες τοποθετήσεις στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ακόμα και 30 χρόνια μνημονεύεται ειρωνικά.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το εκμεταλλεύτηκε ακόμα και εμπορικά, πουλάει σουβενίρ με αυτή την ατάκα!
Στο τέλος της σεζόν οι κόκκινοι διάβολοι κατάφεραν και κέρδισαν το νταμπλ «παίζοντας με τα παιδιά». Αυτά «τα παιδιά» έγιναν η βάση της ομάδας που κατέκτησε το θρυλικό τρεμπλ τρία χρόνια αργότερα.
Τα παιδιά μνημονεύονται ακόμα και σήμερα. Και πιθανώς εκείνη η κίνηση του Σερ Άλεξ να παίξει με τα παιδιά και να μην περιμένει πότε θα ωριμάσουν, να άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου, να άλλαξε αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις δεκαετιών.
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ήταν κάτι που βασίστηκε στην λογική ή την απόγνωση. Κάτι κάτι καλά σχεδιασμένο ή μία απέλπιδα κίνηση. Ίσως, πια να μην έχει καμία σημασία.
Η κίνηση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να ρίξει στα βαθιά όλα τα «μωρά», να εμφανίσει μία ενδεκάδα με μέσο όρο ηλικίας τα 23 έτη, να δώσει την σκυτάλη στην νέα γενιά, να ανεβάσει την φαντασία στην εξουσία, πίσω από μία προπονητική επιλογή, ήταν και μία πράξη γεμάτη συμβολισμούς.
Σε μία άκρως συντηρητική χώρα, όπου το παιδί πρέπει να μένει στο σπίτι ως τα 30 και όπου ταλέντο θεωρείσαι μέχρι να ασπρίσεις. Σε μία χώρα όπου ανθεί η οικογενειοκρατία, η αναξιοκρατία, το βόλεμα, το μέσον, η αρπαχτή, η μετριότητα, έρχεται μία ευλογημένη γενιά που θέλει τον κόσμο στα χέρια του, και τον θέλει ΤΩΡΑ!
Μία γενιά που δεν της χαρίστηκε τίποτα, δεν της δόθηκε τίποτα έτοιμο.
Μία γενιά με λαμπερά πρόσωπα, καθαρά βλέμματα, ειλικρινή χαμόγελα και αγνότητα ψυχής.
Α, και με ποιότητα. Τόση ποιότητα που το μάτι δεν έχει συνηθίζει να βλέπει.
Μία Εθνική Ελλάδας που μπορεί να παίξει κυριαρχικά, σύγχρονα, συναρπαστικά. Με εντάσεις, ποικιλίες, ντρίμπλες, τρίγωνα, τετράγωνα και ρόμβους.
Μία Εθνική μοντέρνα, γοητευτική, ερωτεύσιμη.
Η ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι γεμάτη από ηρωικά βράδια, τιτάνες, κολοσσούς, αυταπάρνηση, γενναιότητα, πάθος, καταθέσεις ψυχής.
Από το 0-0 στο Γουέμπλεϊ με τον Αρχοντίδη, ως την εποχή του Ότο και του Σάντος, η συνταγή ήταν το μισό-μηδέν.
Ακόμα και η ομάδα που κατέκησε το Euro, πήρε την πρόκριση στην τελική φάση χάρη σε ένα φτωχό, αγχωτικό, ψυχοβγαλτικό 1-0 επί των Βορειο-Ιρλανδών, που ήρθε από το σημείο του πέναλτι.
Ετούτοι εδώ είναι κάτι άλλο. Κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αυτό το βράδυ στην Γλασκώβη, αυτό το 0-3, με τον κυριαρχικό τρόπο που ήρθε ήταν το turning point. Η βραδιά που η φαντασία ανέβηκε στην εξουσία. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Κάποια στιγμή, μετά από πολλά χρόνια, είναι πολύ πιθανό κάποιες ποδοσφαιρικές διηγήσεις να ξεκινούν με την φράση: «όλα ξεκίνησαν εκείνο το βράδυ στο Χάμπντεν»…
Πηγή: sdna.gr
