Η ζωντανή ιστορία του Εθνικού έδεσε κάβους στη Σαλαμίνα… - Γράφει ο Γιώργος Αρκουλής
Δεν πάει καιρός που ο βετεράνος Πειραιώτης δημοσιογράφος Δημήτρης Καπράνος πήρε συνέντευξη από έναν ποδοσφαιριστή – διαμάντι της δεκαετίας του 1960, που αγωνίστηκε στον Εθνικό Πειραιά και παρά τα εκπληκτικά του προσόντα στον αγωνιστικό χώρο, ποτέ δεν γεύτηκε σημαντική δημοσιότητα. Ήταν ο Ανδρέας Αντωνάτος, ο «μαέστρος» μιας ομάδας που τότε άξιζε να κερδίσει πρωτάθλημα, αλλά -όπως πικρά δήλωσε ο εξαίρετος Πατρινός μπαλαντέρ- «κάτι γινόταν και ο τίτλος πήγαινε στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό». Με αυτό το «κάτι» που στοιχειοθετεί το παράπονο του Αντωνάτου, η Ιστορία δεν έχει ακόμη ασχοληθεί και πιθανώς δεν θα το κάνει ποτέ, αφού είναι βέβαιο πως οι μνήμες θα φέρουν στην επιφάνεια «σκοτεινές» ιστορίες και περίεργο παρασκήνιο για κάτι εντελώς αυτονόητο. Δηλαδή το κλασικό «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» και ας μη το ψάχνουμε -πάει και τελείωσε!
Ο Αντωνάτος (Πάτρα 1938) , παίκτης ισάξιος του Δομάζου (Αθήνα 1942) , αγωνίστηκε μόνο τέσσερις φορές στην εθνική ομάδα, δηλαδή όταν ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν τραυματίας ή ήθελε να ξεκουραστεί ένεκα ευρωπαϊκών αναμετρήσεων…
Αρχηγός της ομάδας όταν αγωνιζόταν ο Αντωνάτος -και μεγαλύτερος από αυτόν σε ηλικία- ήταν ο Αλέκος Κοζομπόλης, ένας πολύ δυναμικός (και γι’ αυτό αποτελεσματικός…) σέντερ μπακ, αγαπημένος του μεγιστάνα – χρηματοδότη Δημήτρη Καρέλλα. Μαζί με τον πανύψηλο Μανώλη Κλικόπουλο, αποτελούσαν ένα εξαιρετικό αμυντικό δίδυμο, από το 1949 ως το 1965.
Υπάρχει εν ζωή ένας ακόμη σπουδαίος ποδοσφαιριστής του Εθνικού, ο Παναγιώτης Κοτίδης, γέννημα θρέμμα της Δραπετσώνας. Υπήρξε σβέλτος, εξαιρετικός σουτέρ και με τα δύο ποδάρια, ντριμπλέρ, ευέλικτος, ικανός να αγωνιστεί στα δύο άκρα της επίθεσης, δημιουργώντας εξαιρετικές μεταβιβάσεις στον κεντρικό φορ Μιχάλη Κρητικόπουλο.
Αντωνάτος, Κοζομπόλης και Κοτίδης, είναι εδώ και αρκετά χρόνια κάτοικοι Σαλαμίνας, ζουν απλά, ήρεμα κι’ όταν βρίσκονται στο καφενείο είναι απόλαυση να τους ακούς να ξετυλίγουν τις ιστορίες της χαρτογραφημένης τους ποδοσφαιρικής μνήμης, που αποπνέουν ηρωισμό, αδικίες της διαιτησίας, αλλά και να «γυαλίζουν» τα παράσημά του λόγου, όταν ανακαλούν κάποιες από τις μεγάλες στιγμές τους στα γήπεδα όλης της χώρας.
Καμμιά φορά, μπορεί και να τους δεις στην μικρή εξέδρα του τοπικού γηπέδου, όταν ο Αίας υποδέχεται για το πρωτάθλημα τις ομάδες του Πειραιά και των Κυκλάδων. Κυρίως σε αγώνες με τον Εθνικό, που τα ματς αποτελούν σημαντικό γεγονός για το νησί, είναι πάντα εκεί.
Για τους τρεις παλιούς ήρωες, αλλά και γενικά τους ποδοσφαιρόφιλους του νησιού, ένα ματς με Εθνικό, παρά την παρακμή αυτής της ομάδας, είναι τόσο σημαντικό, όσο αυτό πριν 49 χρόνια όταν ένα ζεστό απογευματάκι (13 Ιουνίου 1973), που ο τοπικός Αίας αντιμετώπισε σε συγκλονιστικό φιλικό τον Άγιαξ του Άμστερνταμ, την κορυφαία ομάδα της Ευρώπης. Τον Άγιαξ, που τρεις εβδομάδες πριν πατήσει στην Κούλουρη, είχε κατακτήσει για τρίτη συνεχόμενη φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης με τον μέγιστο Γιόχαν Κρόϊφ και την παρέα του.
Λεπτομέρεια με σημασία: σε εκείνο το ιστορικό φιλικό, είχε διευθύνει ο διεθνής Πειραιώτης διαιτητής (και οπαδός του Εθνικού) Γιώργος Αρμόδωρος, ο οποίος τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του («έφυγε» πέρυσι από κωρονοϊό) είχε επιλέξει την Σαλαμίνα για μόνιμη κατοικία.
