To διαχρονικό «γιατί» που μένει αναπάντητο

Της Σίλας Αλεξίου

«Γιατί;» Διαχρονικό το ερώτημα, που αντιστοίχως, διαχρονικά, παραμένει αναπάντητο. Φταίει η καταστροφική μας παθογένεια; Ή πρόκειται για έναν θανατηφόρο ιό που ενδημεί στη χώρα μας;
Πασχίζει η κεντρική εξουσία να πατάξει τη φοροδιαφυγή, να μειώσει τη γραφειοκρατία, να εντάξει την τεχνητή νοημοσύνη σε πολλούς τομείς, να επιβάλει την ηλεκτρονική διακυβέρνηση προς διευκόλυνση του πολίτη. Και, εν πολλοίς, τα καταφέρνει. Δίνει βάρος στα μεγάλα έργα και, πράγματι, σημειώνει πρόοδο.
Όμως… Ακολουθώντας την πεπατημένη όλων των προκατόχων της, δείχνει και αυτή να αγνοεί τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών για τα δικά τους μεγάλα έργα…
Που, συνήθως, δεν είναι ακριβώς δικά τους. Είναι έργα που αφορούν την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό μας και –γιατί όχι;– τη βαριά βιομηχανία μας, τον Τουρισμό.
Έτσι, μνημεία και ιστορικά κτίρια από το ένδοξο παρελθόν μας στέκουν υπερήφανα στη μοναξιά τους, αποζητώντας ένα ψήγμα ενδιαφέροντος από την Πολιτεία.
Ναι. Δεν βρίσκονται στην Αθήνα. Είναι όμως κάπου εκεί κοντά.
Τριάντα χρόνια χρειάστηκαν για να φωτιστεί ο περίλαμπρος Ναός της Αφαίας στην Αίγινα, που και πάλι, αν δεν είχε αναζητηθεί η παρέμβαση του πρωθυπουργού από τον πρόεδρο των ξενοδόχων του νησιού, το έργο θα ήταν ακόμη μπλεγμένο στα γρανάζια του πολυδαίδαλου λαβύρινθου του ελληνικού κρατικού μηχανισμού. Την ίδια οδό, της προσφυγής στο πρωθυπουργικό γραφείο, ακολουθούν τώρα και οι Σπέτσες –με τη δήμαρχο, συνεπικουρούμενη από τον περιφερειάρχη Νίκο Χαρδαλιά– προκειμένου να «ξεκολλήσει» η ανακαίνιση του αρχοντικού του Σωτήρη Ανάργυρου, μεγάλου ευεργέτη του νησιού, για την οποία χρόνια τώρα πασχίζει το νησί.
Με την Αίγινα να κατέχει τη μερίδα του λέοντος στα ιστορικά κτίρια, η κραυγή αγωνίας που εκπέμπει η κοινωνία του νησιού είναι ακόμη πιο σπαρακτική.
Το Εϋνάρδειο, δωρεά του μεγάλου φιλέλληνα Εϋνάρδου προς τον πρώτο Κυβερνήτη του τόπου, τον φίλο του, Ιωάννη Καποδίστρια, όπου στεγάστηκε το πρώτο δημόσιο ελληνικό σχολείο, κινδυνεύει να πέσει! Όσο για το Ορφανοτροφείο, σχεδόν 40 χρόνια μετά την απομάκρυνση των Φυλακών, από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη, με σκοπό την ανακαίνιση και την αξιοποίησή του, μόλις πέρυσι παραδόθηκε η μία αίθουσα!
Τα ίδια ισχύουν και για το Κυβερνείο του Καποδίστρια, όπου οι εργασίες ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ενώ και άλλα ιστορικά κτίρια, που ανήκουν στον Δήμο Αίγινας (Πύργος του Μάρκελλου, Δημοτικό Θέατρο), ρημάζουν χάρη σε μια ανεξήγητη αδράνεια.
Το γεγονός ότι πολλά μνημεία της Αίγινας –όπως και η Παλαιά Χώρα– υπάγονται κυρίως στην αρμοδιότητα υπουργείων, Πολιτισμού και Παιδείας, προκαλεί στη Δημοτική Αρχή έναν επικίνδυνο εφησυχασμό, τον οποίο άλλωστε επιδεικνύει και για τα δικά της. Ξεχνά ωστόσο μια υποχρέωση, που όχι μόνο νομιμοποιεί, αλλά επιβάλλει μια ηχηρή παρέμβαση εκ μέρους του δημάρχου.
Χωρίς μια τέτοια παρέμβαση, άλλωστε, στην οποία ο Δήμος ήταν αμέτοχος δυστυχώς, δεν θα είχε φωτιστεί ο Ναός της Αφαίας.
Ο δρόμος είναι ανοιχτός! Βούληση υπάρχει;