Κάθε... σακουλάκι και πρόστιμο

Συμβαίνει στην Αθήνα. Η Διεύθυνση Καθαριότητας του Δήμου διαθέτει δωρεάν κάδους οικιακής κομποστοποίησης για την ανακύκλωση οργανικών απορριμμάτων στο σπίτι. Οχ! Ακόμη δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε το γυαλί και το χαρτί από τα παϊδάκια, άντε να μπούμε και σε νέους μπελάδες. Διότι μπορεί μεν η τεχνολογία να κάνει άλματα και ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι να αξιώνουμε τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας, έλα όμως που η εξέλιξη μας δυσκολεύει... Ακούσαμε τις υποσχέσεις των υποψήφιων δημάρχων προεκλογικά, ένα μεγάλο μέρος των οποίων αναλώθηκε στο πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Ή, ακριβέστερα, των βουνών των σκουπιδιών που αποτέλεσαν το τελευταίο (μακρύ) διάστημα μόνιμο... διάκοσμο τουλάχιστον στην Αίγινα και στο Πόρτο Χέλι. Όλοι είχαν λύσεις, βασισμένες σε προηγμένα συστήματα που ήδη εφαρμόζονται στο εξωτερικό, αλλά και σε πολλά μέρη της Ελλάδας, με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα. Οι νικητές των εκλογών κάθισαν ήδη στη δημαρχιακή καρέκλα. Με εξαίρεση τις Σπέτσες και το Αγκίστρι, όπου ο λαός ανανέωσε την εμπιστοσύνη του στους προηγούμενους δημάρχους, αναγνωρίζοντας την προσφορά τους, αλλά και την Τροιζηνία, όπου θα επαναληφθεί η εκλογική διαδικασία, τα υπόλοιπα νησιά και οι νησιωτικές περιοχές του Αργοσαρωνικού ανέδειξαν νέα πρόσωπα ή, στην περίπτωση της Αίγινας, έναν δήμαρχο από τα παλιά. Τα προβλήματα που υποχρεούνται να λύσουν είναι μεγάλα. Έχουν να κάνουν με υποδομές, και ως εκ τούτου με την εξεύρεση κονδυλίων. Οι δυσκολίες όμως δεν περιορίζονται εκεί. Ο ισχυρότερος αντίπαλος της εξέλιξης είναι οι αντιδράσεις των πολιτών, που –μοιραία– μεταφράζονται σε πολιτικό κόστος. Θέλουμε αποχετευτικό σύστημα, αλλά μας ξεβολεύουν τα έργα. Θέλουμε βιολογικό καθαρισμό, αρκεί να γίνει στο φεγγάρι. Θέλουμε πεζόδρομους, υπό την αίρεση ότι το δικό μας όχημα θα εξαιρείται από τις απαγορεύσεις. Και πάει λέγοντας... Το ίδιο πνεύμα, δυστυχώς, επικρατεί και στον τομέα της καθαριότητας, παρά το γεγονός ότι –ως ολιγαρκής λαός– επικεντρώνουμε εκεί όλες μας τις προσδοκίες. Αξιώνουμε μεν από τον Δήμο λύσεις με πρωτοποριακά συστήματα, αποκλείοντας ενδόμυχα το ενδεχόμενο να συμβάλουμε κι εμείς οι ίδιοι στην επιτυχή εφαρμογή τους. Αυτό μάς έλειπε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε... Να μην κρεμάμε τα σκουπίδια μας στο δέντρο, να μην αφήνουμε στις γωνίες τα σακουλάκια με τα αποφάγια μας... Είναι λυπηρό, αλλά πραγματικό. Όσες προσπάθειες και αν καταβληθούν από τους Δήμους, αν δεν εκπαιδευτεί η ελληνική κοινωνία, θα αποτύχουν. Και, επειδή η κοινωνική συνείδηση δεν εμφυτεύεται, ούτε μπορεί ο πολίτης να καθίσει στο θρανίο, η λύση είναι μία. Να πληρώνει επιτόπου τις παρασπονδίες του. Κάθε σακουλάκι και πρόστιμο. Υπό την προϋπόθεση ότι και οι δημοτικοί άρχοντες δεν θα κάνουν τα στραβά μάτια... Και μάλιστα επιλεκτικά!