Στην κοιτίδα… των ΜΚΟ

Η δυσωδία διαπερνά τα ρουθούνια σου, κλείνεις τα μάτια να μη βλέπεις, τα αυτιά να μην ακούς – αν κλείσεις και τη μύτη σου, θα σκάσεις. Ίσως είναι και καλύτερα… Ενώ επί τέσσερα σχεδόν χρόνια σε παραγουλίζουν σαν χταπόδι, σε ξεψαχνίζουν σε βάθος τριών γενεών, σου καταλογίζουν πρόστιμα, αν δεν εφαρμόσεις την επομένη αυτό που αποφασίζουν την προηγουμένη…, μαθαίνεις ξαφνικά ότι οι περίφημες ΜΚΟ, σε συνεργασία με τους εκάστοτε κρατούντες, που εντυπωσιάζονταν (;) από τις ιδέες τους, κατασπαταλούσαν το δημόσιο χρήμα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό ούτε στους ίδιους τους χορηγούς τους. Στο όνομα της προώθησης του Πολιτισμού, έβγαιναν από τα κρατικά ταμεία εκατομμύρια ευρώ για μια… σέξι αποναρκοθέτηση, που ανέβαζε το… κύρος της χώρας διεθνώς, ή για δεκάδες άλλους λόγους, οι οποίοι δεν θα έπειθαν για τη χρησιμότητά τους ούτε τον πιο αδαή κροίσο, έστω και αν έψαχνε κάδο να πετάξει τα λεφτά του. Την ώρα που οι πολιτικοί ταγοί λάμβαναν μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής –με τη συνδρομή της Βουλής ασφαλώς–, καταστρατηγώντας το Σύνταγμα και την έννομη τάξη, με μοιραία συνέπεια τη φυσική εξόντωση του Έλληνα, οι αμαρτωλές ΜΚΟ απολάμβαναν τους καρπούς της ασύδοτης διαχείρισης του δημόσιου χρήματος, χλευάζοντας προφανώς ακόμη και τους ευεργέτες τους. Βίλες, πισίνες, πολυτελή αυτοκίνητα, ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς, κι εσύ να αναρωτιέσαι πόθεν έσχε τόσο χρήμα ο νεαρός που κάποτε είχες γνωρίσει ως παρατρεχάμενο προέδρου Οργανισμού; Πού να φανταστείς ότι υπηρετούσε την παγκόσμια ειρήνη με τέτοιο ζήλο… Όσο για την προώθηση του Πολιτισμού… Ηθλιβερή διαπίστωση του χάσματος που χωρίζει τον πολιτισμό των προγόνων μας από τον νεοελληνικό πολιτισμό της αρπαχτής αρκεί. Αλήθεια, ο Τζορτζ Κλούνεϊ, που μάχεται για την επιστροφή των μαρμάρων στον τόπο τους, την κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού –όπως νομίζει–, έμαθε τα νέα; Στην… κοιτίδα των ΜΚΟ, τα μάρμαρα έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Αν υπάρχει καμιά νάρκη στον Άρη, το συζητάμε. Ίσως έτσι διεκδικήσουμε και το Νόμπελ Ειρήνης! Ποτέ δεν ξέρεις… Ας σοβαρευτούμε, όμως. Και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ήταν αυτή η χώρα, αν τα ιλιγγιώδη ποσά που χαρίστηκαν στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις –μια μόδα που κράτησε πολύ– είχαν επενδυθεί στην Υγεία, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην κοινωνία. Μα, επιτέλους, κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τον τόπο του; Το χειρότερο είναι ότι όχι μόνο εξακολουθούμε να ζούμε με την αυταπάτη της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς, αλλά έχουμε και το θράσος να προβάλλουμε την καταγωγή μας, επιδιώκοντας τον σεβασμό των άλλων. Αλίμονο! Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μας έχουν προ πολλού αποκληρώσει. Απλώς, δεν λάβαμε την ειδοποίηση…