Αναδημοσιούμε το editorial της Σίλας Αλεξίου από το τεύχος Απριλίου του Saronic Magazine, που μόλις κυκλοφόρησε, 0 μαζί με το σκίτσο του Σπύρου Ορνεράκη. Το τεύχος είναι Αφιέρωμα στα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821.
Να γυρίσεις 200 χρόνια πίσω και να συμμεριστείς τη χαρά της απελευθέρωσης του ελληνικού έθνους ή να μείνεις στο σήμερα, το χθες και ίσως το αύριο, και να κλάψεις για την πρωτόγνωρη «σκλαβιά» όλων των λαών;
Η συγκυρία για εμάς τους Έλληνες, που αποφασίσαμε να γιορτάσουμε εν χορδαίς και οργάνοις δύο αιώνες ελευθερίας, είναι τραγική. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, το... σκάμε για τα απολύτως απαραίτητα με ειδική άδεια και, την ίδια ώρα, διοργανώνουμε σπουδαίες εκδηλώσεις όπου απαγορεύεται να παρευρεθούμε!
Μόνο διαδικτυακά, σου λέει το πρωτόκολλο. Μα η γιορτή θέλει πάθος. Όπως απαιτούσε και ο αγώνας για την ελευθερία 200 χρόνια πριν. Σώμα με σώμα πάλεψαν οι πρόγονοί μας, για να αποτινάξουν τον τούρκικο ζυγό. Με τη φυσική τους παρουσία ξεσήκωναν τον λαό. Δεν άναψαν τη φλόγα της Επανάστασης με το... ταχυδρομείο.
Κι αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν ήδη καταργήσει την προσωπική επαφή στις νεότερες κυρίως γενιές, η πανδημία ανέλαβε να κόψει κάθε δεσμό μεταξύ των ανθρώπων. Επιβάλλοντας τους δικούς της απαράβατους κανόνες.
Αντί της κατάθλιψης όμως –που έχει κατακλύσει ακόμη και τον πιο ευτυχισμένο λαό της Ευρώπης, τους Δανούς–, ας κρατήσουμε το λάβαρο της ελευθερίας ψηλά κι ας οραματιστούμε μια θριαμβευτική επανεκκίνηση.
Το πάθος των Ελλήνων για την ελευθερία, που έχουν υμνήσει Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και ποιητές, ας ξυπνήσει και πάλι.
Όχι με ξεσηκωμό. Ούτε με κουμπούρια και... κρυφά σχολειά. Κάθε αγώνας άλλωστε έχει τους δικούς του όρους.
Προσδοκώντας σε ένα αίσιο τέλος της «σκλαβιάς» μας, πιστεύοντας ότι το πλησιάζουμε, ας προσέξουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Με τα όπλα που απαιτεί αυτή η μάχη. Εμβόλια, μάσκες, αποστάσεις…
Για να πάρουμε επιτέλους πίσω τη ζωή μας. Να ανοίξουν τα καφέ, τα τσιπουράδικα, οι ταβέρνες, τα μπαρ, οι παραλίες. Να δούμε τους δικούς μας, τους φίλους μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε. Και να θυμηθούμε παρέα όσους χάσαμε σ’ αυτόν τον άδικο πόλεμο…
Οι αγωνιστές του ’21 θυσίασαν τη ζωή τους, τα παιδιά και τα αδέρφια τους για την ελευθερία μας. Πολέμησαν με πάθος τον εχθρό. Με πάθος ανέστησε και ο Ιωάννης Καποδίστριας το Ελληνικό Κράτος από την τέφρα του.
Με πάθος ας αντέξουμε λίγο ακόμη. Μας πνίγει η αδικία.
Αυτό είναι βέβαιο. Αλλά ο σκοπός είναι ιερός. Ελευθερία ή θάνατος. Σήμερα, όπως και πριν από 200 χρόνια.
Για να γιορτάσουμε κι εμείς την απελευθέρωσή μας τιμώντας τη μνήμη των μεγάλων αγωνιστών!
