Ένας... δήμαρχος δεν φέρνει την άνοιξη

Οι εκλογές μάς θρέφουν, ό,τι και να λέμε. Αφυπνίζουν κρυμμένες δυνάμεις, απενοχοποιούν θαμμένα ένστικτα, ταράζουν ακόμη και τις βολεμένες συνειδήσεις. Οι τζογαδόροι βρίσκονται στο στοιχείο τους, απαλλαγμένοι από την ανάγκη να κρύψουν το πάθος τους. Το απαγορευμένο νομιμοποιείται. Οι άλλοι, οι πολλοί ή λίγοι που δεν μυθοποιούν την τύχη, ανακαλύπτουν έναν άγνωστο εαυτό. Ποντάρουν, αγωνιούν, διαπληκτίζονται. Με λίγα λόγια όλοι... παίζουν. Οι επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές συμπίπτουν με μια κακή περίοδο για τον ελληνικό λαό. Το κλίμα, μέσα στο οποίο καλούνται οι ψηφοφόροι στις κάλπες, μόνο για διασκέδαση δεν προδιαθέτει. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ωστόσο, η δίψα για κάτι καλύτερο –έστω και σε τοπικό επίπεδο– αποφορτίζει τη βαριά ατμόσφαιρα. Τα στρατόπεδα εξοπλίζονται, οι δυνάμεις ενώνονται, οι αντίπαλοι ακονίζουν τα μαχαίρια. Η προεκλογική περίοδος ξεκίνησε και οι υποψήφιοι καταγράφουν τη δυναμική τους. Τα κουκιά –στους μικρούς δήμους– αντιστοιχούν σε σόγια, οι υποψήφιοι σύμβουλοι προτιμώνται αν έχουν πίσω τους μεγάλη οικογένεια, οι υποσχέσεις για ... καλύτερες μέρες ξεπερνούν κάθε προσδοκία. Παρωχημένες συνήθειες, οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις. Γιατί πλέον το καλό έπαψε να είναι υποκειμενικό. Η ποιοτική ζωή έχει συγκεκριμένα και αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά, η ανάδειξη του πλούτου κάθε τόπου ακολουθεί ξεκάθαρες κατευθύνσεις, οι ανάγκες των ανθρώπων αξιολογούνται με σταθερά κριτήρια. Ρουσφετολογικές τακτικές και εξυπηρετήσεις, εις βάρος του κονωνικού συνόλου, δεν έχουν θέση στην αυτοδιοικητική –τουλάχιστον– πολιτική. Η υποχρέωση εμπέδωσης αυτής της λογικής δεν αφορά αποκλειστικά την εκάστοτε δημοτική αρχή. Απευθύνεται και σε όλους εμάς, που δυστυχώς την υποστηρίζουμε αναλόγως των συνθηκών. Εμφανιζόμαστε ως ένθερμοι θιασώτες της αντικειμενικής αντιμετώπισης των προβλημάτων που ανακύπτουν, αρκεί να μην αγγίζει εμάς. Αν νιώσουμε πως κινδυνεύει η ησυχία μας, η ιδιοκτησία μας, η βολή μας, βγάζουμε... νύχια. Η ίση αντιμετώπιση συνιστά και δική μας αρχή –πέραν αυτής που ορίζει το Σύνταγμα– μόνο αν πρόκειται να θιγούμε. Όσο για τις βαθιές τομές που ευαγγελιζόμαστε, ασφαλώς και τις στηρίζουμε, αρκεί να μη μας θίξουν... Αυτή η νοοτροπία δεν οδηγεί πουθενά. Χωρίς τη συνεργασία των πολιτών, χωρίς τη συναίνεση του κοινωνικού συνόλου και, κυρίως, χωρίς διάθεση για θυσίες, τίποτε απολύτως δεν θα βελτιωθεί. Κανένας δήμαρχος, όσο αποφασιστικός και να είναι, δεν θα τολμήσει να ανοίξει μέτωπα προς κάθε κατεύθυνση, αν δεν ενθαρρυνθεί από τον κόσμο. Αν δεν εξασφαλίσει –έστω διαισθητικά– τη συγκατάθεσή μας. Μόνο έτσι θα παλέψει, θα τολμήσει και θα επαληθεύσει τις προσδοκίες τουλάχιστον εκείνων που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της προόδου. Αυτοί άλλωστε υποχρεούνται να αποτελέσουν τη ... μαγιά. Να συμβάλουν στη διάδοση των αναγκών, να πείσουν τους διστακτικούς, ή ακόμη και τους αδιάλλακτους, για τις επιβαλλόμενες λύσεις. Ενας... δήμαρχος δεν φέρνει την άνοιξη. Η ευθύνη ανήκει σε όλους. Ας αποβάλουμε τις κακές συνήθειες της στείρας αντιπαλότητας και της άκριτης αντίδρασης. Ήρθε ο καιρός... Σίλα Αλεξίου