Με το βλέμμα στην Άνοιξη... του Σαρωνικού
Πάμε δέκα χρόνια πίσω. Όταν δεν ξέραμε ακόμη τι μας περίμενε, όταν οι πιο αισιόδοξοι πιστεύαμε πως οι δυσκολίες που είχαν αρχίσει να ξεπροβάλλουν θα ήταν παροδικές…
Πέρασε μία δεκαετία…
Μια δύσκολη δεκαετία που μας ξετίναξε. Κάθε χρόνο και χειρότερα, κάθε χρόνο και πιο κάτω. Οικονομικά, ψυχολογικά, υπαρξιακά. Με τις ελπίδες που συνοδεύουν κάθε νέα χρονιά να κουρελιάζονται την άλλη μέρα και την απαισιοδοξία να μη συγκρούεται με την κανονικότητα.
Παρ’ όλα αυτά, από τούτη τη σελίδα προσπαθούσαμε να τονώσουμε το ηθικό μας, «πατώντας» στα θέλγητρα του Σαρωνικού, που, σε αντίθεση με άλλα διάσημα νησιά, είχε τις προϋποθέσεις να αντέξει στην κρίση. Και φαίνεται πως άντεξε.
Η κοντινή απόσταση από τον Πειραιά και την Πελοπόννησο, οι προσιτές τιμές, ο πολιτισμός και η φιλοσοφία όλου του νησιωτικού συμπλέγματος ανέδειξαν και πάλι αυτή την ανέκαθεν φιλική νησιωτική περιοχή σε έναν εξόχως δημοφιλή προορισμό.
Κάπως έτσι, με εμπόδια, δυσκολίες και αγωνίες, ενισχύθηκαν τα γερά θεμέλια για τα οποία έχουν –ούτως ή
άλλως– φροντίσει η Φύση και η Ιστορία.
Κάπως έτσι, λοιπόν, δικαιούται τώρα ο Σαρωνικός να δρέψει τους καρπούς των κόπων του. Με το βλέμμα στην Άνοιξη, που φαίνεται να πλησιάζει...
Αποχαιρετώντας τον βαρύ χειμώνα, ο οποίος συμπτωματικά σηματοδότησε το τέλος της μαύρης δεκαετίας,
νιώθεις πως κάτι αλλάζει στην ατμόσφαιρα. Με αφετηρία την τεράστια επένδυση στο Ελληνικό, αναζωπυρώνεται το ενδιαφέρον για επενδύσεις στα κοντινά νησιά, ζωντανεύει το πεθαμένο επί χρόνια real
estate, δημιουργούνται θέσεις εργασίας, ανοίγουν οι καρδιές...
Μήπως φταίει η Άνοιξη; Μήπως μας ξεγελούν οι ανθισμένες αμυγδαλιές; Όχι. Δεν μπορεί. Τα στοιχεία
είναι χειροπιαστά. Εμείς μάλλον πάσχουμε από χρόνιες φοβίες. Και δικαίως. Δεν περάσαμε και λίγα δέκα χρόνια τώρα. Ας τολμήσουμε όμως να ελπίσουμε και πάλι.
Η κρίση μάς καθήλωσε, οι νέοι είδαν τα όνειρά τους να απομακρύνονται σαν τα μπαλόνια που χάνονται στον ουρανό. Άλλοι τα κυνήγησαν στο εξωτερικό και άλλοι μοιρολατρικά υποτάχθηκαν στη γενική απογοήτευση. Όμως νά που κάτι κινείται και πάλι. Κάτι πιο υγιές, που δεν ενέχει τον κίνδυνο να σκάσει σαν πυροτέχνημα.
Τουλάχιστον έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Λαμβάνοντας υπόψη τα θετικά της κρίσης, το στοιχειώδες έστω
ξεκαθάρισμα των ξερών από τα χλωρά, πρέπει να πιστέψουμε στην πολυπόθητη ανάκαμψη που αχνοφέγγει στον ορίζοντα.
Να πιστέψουμε, για να τη δούμε εγκαίρως.
Μετά από δέκα μαύρα χρόνια, δικαιούμαστε να κοιτάξουμε ψηλά.
Να σηκώσουμε το βλέμμα από τη γη και να πάρουμε μια βαθιά ανάσα.
Τώρα που ήρθε η Άνοιξη και τα λουλούδια ανθίζουν...
Σίλα Αλεξίου
