Λεηλασία μιας ζωής...

Με κομμένη την ανάσα... Με κατάπληξη, απορία, τρόμο, απόγνωση... Παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα. Τα δολοφονικά μέτρα, τα αστεία μέτρα, τον προβληματισμό των πολιτικών επί των ρυθμίσεων που τελικά ψηφίζουν και, ασφαλώς, την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού. Μεταξύ γλυκιάς και αλμυρής μπουγάτσας, που, ενδεχομένως, κατατάχθηκαν σε διαφορετικές κατηγορίες ΦΠΑ για να φαιδρύνει η ατμόσφαιρα και να υποχωρήσει –για λίγο έστω– η βαριά μελαγχολία, το σκοτάδι είναι πηχτό. Οι συνεχείς περικοπές με τις αλυσιδωτές συνέπειες, η λεηλασία της ζωής μας δηλαδή, κλείνουν τον ορίζοντα. Τι να δεις; Τους κουκουλοφόρους που αμαυρώνουν ασύδοτοι τον κοινωνικό ξεσηκωμό; Την έλλειψη σεβασμού εκ μέρους των γνωστών αλλά δήθεν άγνωστων δυνάμεων στην πείνα και στην εξαθλίωση της κοινωνίας; Ακόμη και αν δεχθούμε ότι όντως μας πιέζει η Τρόικα όσο μας συνθλίβει η κυβέρνηση, το γεγονός και μόνο ότι με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις χάνονται όλα τα κεκτημένα αυτού του πολύπαθου λαού, θα έπρεπε -αν μη τι άλλο- να προκαλεί τρόμο στους κρατούντες. Η ανικανότητα εξεύρεσης προσφορότερων μέτρων για την επιδιωκόμενη ανάκαμψη θα έπρεπε να καλλιεργεί στο οικονομικό επιτελείο τουλάχιστον αιδώ! Και, αντί του τορπιλλισμού των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας με τραγικά αποτελέσματα, οι αυτουργοί των κοινωνικών αδικιών όφειλαν να αποτίουν φόρο τιμής σε μια κοινωνία που αγωνίζεται να κρατηθεί όρθια. Το στάδιο της αγανάκτησης θεωρείται πλέον ξεπερασμένο. Ο έντονος προβληματισμός για το εγγύς μέλλον (το... μεθαύριο είναι πολύ μακριά) ξυπνάει τα πιο άγρια ένστικτα. Η ανάγκη αναστροφής της καταστροφικής πορείας που ακολουθείται γίνεται επιτακτική. Πώς; Με γνώμονα πάντα την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, ένας είναι ο δρόμος. Για να ανακτήσει ο ισοπεδωμένος πολίτης την αυτοκυριαρχία του, για να αποτινάξει τον εξευτελισμό που εισπράττει καθημερινά, ας του δοθεί η ευκαιρία να πει τη γνώμη του πολιτισμένα. Στην κάλπη... Είτε νομιμοποιώντας την ατέρμονη καταδίωξη του πιο εύκολου στόχου –μισθωτών και συνταξιούχων– είτε απαιτώντας από εκείνους που ομνύουν στη χρηστή διοίκηση, να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει προς αυτή την κατεύθυνση. Να βρουν τρόπους για την είσπραξη φόρων από τους δισεκατομμυριούχους που δηλώνουν... άποροι, να αξιοποιήσουν τον πλούτο που διαθέτει αυτός ο τόπος, να πατήσουν εν ανάγκη πόδι στους ισχυρούς Ευρωπαίους, απειλώντας ακόμη και με αποχώρηση από ένα λόμπι το οποίο μάλλον χρειάζεται τη μικρή Ελλαδίτσα με τη γεωπολιτική της σημασία. Το ξήλωμα του κοινωνικού ιστού πάντως μόνο δεινά θα επιφέρει...Αν και προφανώς –στην παρούσα φάση– ο εν λόγω κίνδυνος δεν εμπίπτει στο πεδίο ενδιαφερόντων εκείνων που φέρουν την ευθύνη για την τύχη μας.