Ψηλά το κεφάλι, ίσια η πλάτη… (#08)

Ποιος το περίµενε ότι θα ερχόταν η ώρα που όλοι θα ευχόµασταν να είχαµε µεγαλύτερη ηλικία... Να µπορούσαµε να επωφεληθούµε των προνοµίων που καταργούνται, των κεκτηµένων που κερδήθηκαν µε αγώνες και που τώρα ανήκουν πλέον στην Ιστορία... Ποιος φανταζόταν ότι η συνταξιοδότηση –απευκτέα φάση της ζωής κάποτε– θα έπαιρνε τώρα διαστάσεις ονείρου... Ποιος νέος θα ένιωθε ποτέ ότι έχασε το τρένο που οδηγεί στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής του, εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του; Σε ποιον χώρο εργασίας θα έβλεπες τους παλιούς να χαµογελούν αισιόδοξα και τους νέους να αποστρέφουν το βλέµµα από το ζοφερό –όπως διαγράφεται–µέλλον; Και να κοιτάζουν πίσω... Με νοσταλγία για πράγµατα που δεν έζησαν... Η κρίση ανέτρεψε πλήρως την ισορροπία της φύσης. Και αυτή είναι η πιο οδυνηρή συνέπεια. Μειώσεις αποδοχών, κατάργηση αυξήσεων και ανεργία, σε συνδυασµό µε τις ολοένα αυξανόµενες τιµές των αγαθών και τις επαπειλούµενες αυστηρές ποινές για όποιον αδυνατεί να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, συνθέτουν την καθηµερινότητά µας. Ο προβληµατισµός µεταξύ του «δεν» και του «τι να κάνουµε», µεταξύ της έµπρακτης αντίδρασης και της στωικής αποδοχής της λαίλαπας µέτρων, άγονος. Οι σπίθες που θα µπορούσαν να πυροδοτήσουν µια µαζική αφύπνιση τρεµοπαίζουν. Θα σβήσουν; Θα φουντώσουν; Το Κάιρο –και όχι το Παρίσι ή η Ρώµη– µεταβλήθηκε ξαφνικά σε µια χώρα ονειρική, όπου ο σκυµµένος Έλληνας φαντάζεται τον εαυτό του όρθιο, γενναίο, υπερήφανο µέσα στο πλήθος. Πώς φτάσαµε ως εδώ εµείς οι τόσο καλοµαθηµένοι; Εµείς που –χωρίς περίσκεψη και ενοχλητικές έννοιες– γεµίζαµε τα κέντρα, που πληρώναµε τα ακριβά ρούχα, που αγοράζαµε σκάφη, αυτοκίνητα, σπίτι στην πόλη, στο βουνό, στη θάλασσα, στο εξωτερικό... Που πηγαίναµε διακοπές έναν µήνα, αλλά και κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, επιφυλάσσαµε στον εαυτό µας µια απόδραση... Απλώσαµε τα πόδια µας έξω από την κουβέρτα, όπως έλεγε κάποτε ο σοφός λαός, αντιπαρερχόµενος κάθε δυσκολία µε πνευµατώδεις ατάκες και αµείωτη διάθεση για ζωή. Το οξύ πνεύµα και η αγάπη για το ευ ζην –παρά τις περί του αντιθέτου προσπάθειες της τρόικας– ακόµη διασώζονται. Οι αντιξοότητες δεν µας εµποδίζουν να διακωµωδούµε τα κακώς κείµενα, έστω και αν εφαρµόζονται στην πλάτη µας. Πόσο βάρος µπορεί να σηκώσει άραγε αυτή η πλάτη και να µη γείρει; Ψηλά το κεφάλι, ίσια η πλάτη, µας έλεγαν στο σχολείο την ώρα της γυµναστικής. Ναι. Ψηλά το κεφάλι, ίσια η πλάτη... Ψηλά το κεφάλι, ίσια η πλάτη... Κρίση είναι, θα περάσει. Αν όµως δεν αντιδράσουµε, αν δεχτούµε αδιαµαρτύρητα τα επιβαλλόµενα µέτρα, η κρίση θα έχει κάνει τον κύκλο της και εµείς θα συνεχίσουµε να ζούµε στον ρυθµό της από συνήθεια. ?ική µας και όσων βολεύτηκαν από τους κανόνες της. Στη µνήµη όσων αγωνίστηκαν για τα κεκτηµένα που χάνουµε, ας µην το βάλουµε κάτω. Και επειδή οι συµβολισµοί έχουν τη δική τους σηµασία, ας σηµατοδοτήσουν οι Απόκριες την αλλαγή πλεύσης µας. Γέλα, Παλιάτσο, µε τη βεβαιότητα ότι θα ξαναγίνεις άνθρωπος! Ψηλά το κεφάλι, ίσια η πλάτη... Σίλα Αλεξίου