ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Αίγινα, πατρίδα καρδιάς

Το ένιωθε ασφυκτικά! Ο κύκλος στην Αθήνα έκλεινε. Βάλθηκε, λοιπόν, να αναζητά τον τόπο των ονείρων της. Και ιδού… Γράφει η Λιλή Μαυροκεφάλου Λίγα χρόνια πριν... Αθήνα... Κυκλοφοριακή ασφυξία και καυσαέριο. Νεύρα και κορναρίσματα. Ο χρόνος στείρος, αφυδατωμένος από ζωή. Κι εγώ εγκλωβισμένη στο ακινητοποιημένο ταξί, ν’ αναρωτιέμαι νοερά τι στο καλό κάνω «στο κλεινόν άστυ», γιατί δεν φεύγω. Την ίδια στιγμή –απίστευτο κι όμως αληθινό– ακούω τον ταξιτζή να μου θέτει το ίδιο ακριβώς ερώτημα! Το «φωνή λαού, φωνή Θεού» στ’ αυτιά μου ακούγεται σαν «φωνή ταξιτζή, φωνή Θεού», σαν επικύρωση της λαχτάρας μου να ζήσω πλέον στη φύση. Βρισκόμουν σε μια κρίσιμη καμπή ζωής, σημαδεμένη από ανατροπές κι απώλειες, αλλά και δυνατότητες. Ένας κύκλος έκλεινε, ένας άλλος άνοιγε. Ο δεύτερος είχε ρίζες νοσταλγίας. Ανεκτίμητο παραμένει για μένα το δώρο να έχω μεγαλώσει μέσα στη φυσική ομορφιά κι ελευθερία μιας βορειοελλαδίτικης κωμόπολης, της Νάουσας. Βάλθηκα λοιπόν να αναζητώ τον τόπο των ονείρων μου – όχι πάντως μακριά από την Αθήνα. Ζώντας μισόν αιώνα στην πρωτεύουσα και δίχως γονικό χωριό, ήμουν «Αθηναία», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η Αίγινα, γνωστή μου μόνο από ημερήσιες εκδρομούλες, ήταν ο πρώτος μου στόχος, όμως οι «τρελές» τιμές κατοικιών και γης με απογοήτευσαν. Μετά από δύο χρόνια άκαρπης έρευνας στα πέριξ, ανακάλυψα ότι η κρίση ευνοούσε την αρχική μου προτίμηση: η αιγινήτικη αγορά ακινήτων είχε «λογικευτεί». Πρώτα εγκαταστάθηκα στην Αίγινα και μετά άρχισα να τη γνωρίζω. Τον τόπο και τους ανθρώπους της. Η διαίσθησή μου δεν με διέψευσε. Μετά από πέντε χρόνια μόνιμης παραμονής, νιώθω ευλογημένη για την επιλογή μου. Ο έρωτάς μου για το νησί όχι μόνο παραμένει ενθουσιώδης, αλλά όλο και βαθαίνει. Απολαμβάνω τις συντροφεμένες πεζοπορίες στην εξοχή και στα εύγλωττα μνημεία της παμπάλαιας ιστορίας της. Χαίρομαι να περιπλανιέμαι στα καντούνια της Χώρας, με τα πετρόκτιστα αρχοντόσπιτα, τις παλιές ξύλινες πόρτες, τους μυστικούς παραδείσους εσωτερικών αυλών, τα σεμνά εκκλησάκια. Συγκινούμαι όταν περνώ από το Κυβερνείο, το Εϋνάρδειο, τη Μητρόπολη, το Ορφανοτροφείο, τόπους δυστυχώς παραμελημένους, καθαγιασμένους εντούτοις από την παρουσία, τη δράση και τη θυσία του Καποδίστρια. Και πάντα με παιδεύει το ερώτημα: πώς γίνεται να μην έχουν αναδειχθεί σε πανελλαδικά μνημεία, σε κιβωτούς ζώσας μνήμης, με χιλιάδες συρρέοντες από παντού επισκέπτες στην πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους;
Λατρεύω τη χειμωνιάτικη όψη της Αίγινας, τότε που οι δρόμοι ερημώνουν, η θάλασσα αγριεύει και το νησί μοιάζει να κλείνεται στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, βυθίζεται στους χυμούς του, αντλεί από τις δυνάμεις και τις εμπνεύσεις του, για να δημιουργήσει τον δικό του πολιτισμό: θέατρο, χορό, τραγούδι, διαλέξεις, εκθέσεις...
Η ψυχή κάθε τόπου είναι, πάνω απ’ όλα, οι άνθρωποί του. Και ο μικρός τόπος φανερώνει αβίαστα την ψυχή του, πάει να πει τους ανθρώπους του. Για εμένα, την ουρανοκατέβατη στην Αίγινα, ήταν –και είναι– ευχάριστη έκπληξη να γνωρίζω Ανθρώπους και να μοιράζομαι μαζί τους ενδιαφέροντα, χαιρετισμούς και χαμόγελα. Μου ανοίγουν ορίζοντες σκέψης και στερεώνουν την εμπιστοσύνη μου στο εντός μας φως. Λατρεύω τη χειμωνιάτικη όψη της Αίγινας, τότε που οι δρόμοι ερημώνουν, η θάλασσα αγριεύει και το νησί μοιάζει να κλείνεται στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, βυθίζεται στους χυμούς του, αντλεί από τις δυνάμεις και τις εμπνεύσεις του, για να δημιουργήσει τον δικό του πολιτισμό: θέατρο, χορό, τραγούδι, διαλέξεις, εκθέσεις... Σε μια διαδικασία ανακύκλωσης, οι ρόλοι δημιουργών και κοινού εναλλάσσονται. Μου αρέσει ιδιαίτερα η συμμετοχή παιδιών και νέων στα πολιτιστικά δρώμενα – έργο βέβαια ορεξάτων δασκάλων. Σφύζει λοιπόν από ζωή η χειμωνιάτικη Αίγινα, αρκεί να την αφουγκραστείς. Ταυτόχρονα, είναι ιδεώδης για δημιουργική απομόνωση. Έτσι, μετά από μακριά απουσία από τα λογοτεχνικά δρώμενα, ολοκλήρωσα εδώ το τελευταίο μου μυθιστόρημα, με τίτλο «Τότε που το Νερό πολεμούσε τη Φωτιά». Και συνεχίζω... Φανατική αναγνώστρια παιδιόθεν, μοιράζομαι σε φιλόξενο χώρο αναγνωστικές εμπει- ρίες λογοτεχνίας με τα μέλη της Λέσχης Βιβλίου. Ήταν κάτι που έλειπε από την Αίγινα και η πρότασή μου βρήκε εξαιρετική ανταπόκριση. Πρόσφατη είναι η Ομάδα Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας, που φιλοδοξεί να εντάξει τους αρχαίους στην καθημερινότητά μας. Με πληγώνει φυσικά το σκουπιδαριό της Αίγινας. Όνειρο απατηλό πως πανστρατιά πολιτών καθαρίζει τον τόπο κι ο καθένας τα εκτός ιδιωτικού του χώρου; Θα ήταν έμπρακτη αγάπη για τον όμορφο τόπο μας και ουσιαστικός πολιτισμός. Αλλά ας αρχίσω από τον εαυτό μου... Σήμερα. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Η Λιλή Μαυροκεφάλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και είναι πτυχιούχος Αγγλικής Φιλολογίας και Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού. Από το 1980 αφοσιώθηκε στη λογοτεχνική δημιουργία. Έχουν εκδοθεί δέκα μυθιστορήματά της (από τις εκδόσεις Κέδρος, Λιβάνης, Άγκυρα), εμπνεόμενα από την ελληνική Ιστορία, αλλά και τη σύγχρονη ζωή. Το τελευταίο της βιβλίο (2017), με τίτλο «Τότε που το Νερό πολεμούσε τη Φωτιά», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Momentum. Έχει βραβευτεί από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά. Από το 2012 μένει μονίμως στην Αίγινα (Κυψέλη), όπου δημιούργησε τη Λέσχη Βιβλίου και την Ομάδα Αρχαίας Ελληνικής Τραγωδίας.

Διαβάστε επίσης

Τροιζηνιακά ψυχογραφήματαΛαθρεπιβάτης

Η μεγαλύτερη ομορφιά του τόπου αυτού είναι οι άνθρωποι. Σαν τι άνθρωποι λοιπόν μαζεύονται στα καφενεία και στα ταβερνάκια της Τροιζηνίας; Γράφει ο Κωνσταντίνος Παΐδας Μία από τις ο...

Μια μέρα στο Μανάβικο...Λαθρεπιβάτης

Ή, αλλιώς, τι μπορεί να πάθει (ή μάλλον να φάει…) κανείς από την εμμονή του να αναζητεί φρέσκα προϊόντα εκτός εποχής! Του Φίλιππου Δραγούμη Στην Αίγινα, εκτός από τους παραγωγούς, ...

Πάλι, πάλη…Λαθρεπιβάτης

Μια ανατομία της κρίσης που βιώνουμε, ως χώρα και ως πολίτες, και μια προσέγγιση της διεξόδου μας… Γράφει ο Γιάννης Δελής Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, πιστεύουν πως αυτό που ζούμε...

Ο «παράδεισός» μου…Λαθρεπιβάτης

Γράφει η Ελένη Βουδουράκη Ξυπνάω, και πριν καλά-καλά ανοίξω τα μάτια μου, φοράω τεμπέλικα το μαγιό, παίρνω την τσάντα θαλάσσης με τα απαραίτητα είδη μέσα και ξεκινώ. Ανοίγω την εξώ...

Κρίση, η ευλογημένη…Λαθρεπιβάτης

Ξαναβρέθηκε στο αγαπημένο νησί των ανέμελων εφηβικών της αποδράσεων, αφού η… αναθεματισμένη οικονομική κρίση ξύπνησε μέσα της τη νοσταλγία για μια «άλλη» ζωή. Γράφει η Γεωργία Σταυ...