Το όνειρο του Κασσελάκη - Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη
Σύμφωνα με την τρέχουσα ανάλυση, ο Στέφανος Κασσελάκης απλώς κέρδισε χρόνο μέχρι τις ευρωεκλογές. Αν το κόμμα δεν ανακάμψει, θα αμφισβητηθεί εκ νέου και θα εκπαραθυρωθεί από την Κουμουνδούρου.
Ακούγεται λογικό. Ομως δεν είναι και εύκολο. Αντιθέτως, το πιθανότερο είναι ο Κασσελάκης να μείνει εντελώς μόνος του, χωρίς κηδεμόνες, έχοντας τη σφραγίδα, την επιχορήγηση, το κτίριο και τα κομματικά μέσα ενημέρωσης.
Δεν πήρε, λένε, τη λευκή επιταγή που ζητούσε. Εντάξει. Μόνο που ο Κασσελάκης κερδίζει τη μάχη της επιβίωσης βήμα προς βήμα. Εμφανίστηκε ως ουρανοκατέβατος. Εισέπραξε χάχανα από τους αντιπάλους του. Μετά όμως δεν γελούσε κανείς. Στη συνέχεια του άδειασαν τη γωνιά όσοι συγκρότησαν τη «Νέα Αριστερά». Μια χαρά. Φαντάζεστε να είχε στο κεφάλι του τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου και τον Φίλη; Εκτός των άλλων, ο κόσμος που τον στηρίζει θεωρεί όλους αυτούς βαρίδια με μυρωδιά μούχλας.
Απέκτησε πλήρη έλεγχο στα κομματικά μέσα ενημέρωσης. Αντικατέστησε τα στελέχη, πλήρωσε μισθούς από την τσέπη του, έγινε αφεντικό. Επίσης η αλήθεια είναι, πράγματι, βελτίωσε τα ελληνικά του σε θεαματικό βαθμό, ενώ διαθέτει κάπως καλύτερη αίσθηση της ελληνικής πραγματικότητας. Αν μη τι άλλο, αντέγραψε και βασικά στοιχεία λαϊκίστικης συμπεριφοράς από τον Αλέξη Τσίπρα. Ο αχαλίνωτος ναρκισσισμός του τον εκθέτει συχνά, αλλά και ο ίδιος έγινε πιο προσεκτικός όσον αφορά την προσωπική του ζωή.
Και ύστερα επανεμφανίστηκε ο Τσίπρας. Η σκιά πάνω από την Κουμουνδούρου επέστρεψε στο σώμα της και μίλησε. Γνωρίζουμε τη συνέχεια, την είδαμε στο συνέδριο. Και τώρα μπορεί ο Τσίπρας να βγάζει αφρούς όταν μιλάει για τον Κασσελάκη, πλην όμως το σημάδι στο μάγουλο, από το χαστούκι του συνεδρίου, θα κάνει καιρό να φύγει.
Ο Κασσελάκης τους παίρνει το κόμμα σιγά-σιγά και με θόρυβο. Ας πούμε ο τρόπος με τον οποίο απέλυσε τον Τεμπονέρα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς να ανοίξει μύτη. Θα ελέγξει πλήρως τα όργανα; Ισως και να μην τον ενδιαφέρει και τόσο καθώς αυτός πορεύεται με πυξίδα την «αδιαμεσολάβητη» σχέση με τον λαό (του). Αλλωστε εδώ βρίσκεται και το κρίσιμο σημείο. Στη σχέση του με τη βάση. Ο Κασσελάκης δεν ενδιαφέρεται να είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτό που απέμεινε δεν θα κρατήσει ούτε τα κουφώματα. Τι νόημα θα είχε; Για να πουλάει αριστερό πνεύμα με τον Παππά και τον Πολάκη; Θέλει να φτιάξει κάτι εντελώς καινούργιο και απολύτως προσωπικό. Για να έχει με την Αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ) τη σχέση που διατηρεί ο Τραμπ με τους Ρεπουμπλικανούς.
Είναι πασιφανές ότι ο Κασσελάκης επενδύει σε κάτι καινούργιο που προσπαθεί να χτίσει στη σχέση του (αδιαμεσολάβητη, είπαμε) με τους ψηφοφόρους, όχι απαραιτήτως του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα είναι το όχημα, όχι ο προορισμός. Αλλωστε κάποια στιγμή το κόμμα μπορεί να αλλάξει και όνομα. Οσο, λοιπόν, εμφανίζεται να δίνει λόγο στην κοινωνία, τόσο θα επιχειρεί να δυναμώσει τη δική του απήχηση. Και μπορεί να ισχυρίζεται ότι απευθύνεται στον κόσμο της Αριστεράς, όμως η στόχευση του είναι αυτός ο δήθεν αντισυστημικός χυλός που υπάρχει στην κοινωνία. Ναι ξέρω, σας φαίνεται σχεδόν αδύνατο να του βγει κάτι τέτοιο, ακούγεται (και σήμερα είναι) αστείο. Ομως, αλήθεια, πόσα αδιανότητα και απίθανα έχουμε δει να αγγίζουν την πραγματικότητα;
Για όλα αυτά, βέβαια, υπάρχει μία βασική προϋπόθεση. Να μη βυθιστεί στις ευρωεκλογές.
Πηγή: Protagon.gr
