Έξι χρόνια… γάμου

Οταν πεθάνει και η ελπίδα, τι γίνεται άραγε; Περιμένεις να πεθάνεις κι εσύ; Σ’ αυτή τη φάση βρίσκεται η ελληνική κοινωνία στην πλειονότητά της, και το πιο ανησυχητικό είναι ότι κανείς δεν προσπαθεί να της αναπτερώσει το ηθικό. Κανείς δεν της υπόσχεται πλέον έξοδο από το Mνημόνιο… Στις 23 Απριλίου συμπληρώνονται 6 χρόνια… γάμου της Ελλάδας με το Mνημόνιο. Αν επιχειρήσουμε να συγκρίνουμε τη σημερινή μας ψυχολογική κατάσταση με τα συναισθήματα που μας προκάλεσε η ανακοίνωση της θλιβερής είδησης –διά στόματος Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελλόριζο την ημέρα εκείνη–, θα διαπιστώσουμε ότι απέχει παρασάγγες. Γιατί απλούστατα τότε είχαμε την πολυτέλεια –χωρίς να θεωρηθούμε αιθεροβάμονες– να ελπίζουμε σε ένα βελούδινο διαζύγιο. Η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα δεν ήταν εύκολη, αλλά όλοι πιστεύαμε πως το μαρτύριό μας κάποτε θα τελείωνε. Πως η απόφαση για την περίφημη τακτοποίηση του χρέους μας δεν αντιστοιχούσε σε θανατική καταδίκη… Τα ολοένα και επαχθέστερα μέτρα δεν πτόησαν την αισιοδοξία μας. Παρακολουθώντας μάλιστα και τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (που είχαν την ίδια τύχη) να εκτίουν την ποινή τους –και σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα να ανακτούν το δικαίωμα της διαχείρισης των οικονομικών τους κατά το δοκούν–, ονειρευόμασταν κι εμείς καλύτερες μέρες. Οι περί επικείμενης ανάκαμψης διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων, παρά το γεγονός ότι είχαν χάσει προ πολλού την αξιοπιστία τους, ενίσχυαν την ανάγκη μας να δούμε το μαύρο άσπρο. Φτάσαμε δηλαδή στο σημείο να πιστεύουμε προδήλως αβάσιμες υποσχέσεις, επιβεβαιώνοντας τη σοφή ρήση που θέλει την ελπίδα να πεθαίνει τελευταία. Τώρα, καθώς ουδείς πλέον μας ενθαρρύνει να ελπίσουμε, αφήσαμε την ελπίδα να ξεψυχήσει. Ας μην γελοιοποιηθούμε κι άλλο. Αρκετά έξι χρόνια. Όταν δεν έχεις να πληρώσεις για τα στοιχειώδη, η αμείλικτη πραγματικότητα σε βάζει στη θέση σου. Σου επιβάλλει την ψυχολογία του ετοιμοθάνατου που βιάζεται να τελειώσει το μαρτύριό του. Ακριβώς αυτό συμβαίνει την περίοδο που διανύουμε. Ο ψυχολογικός πόλεμος μας κατέβαλε. Κουραστήκαμε. Όχι μόνο να πληρώνουμε, αλλά και να παρακολουθούμε διαρκώς δυσοίωνα σενάρια για πρόσθετη φορολόγηση, πρόσθετες περικοπές μισθών και συντάξεων, και για ό,τι άλλο μάς συμβαίνει κατ’ εξακολούθηση τα τελευταία έξι χρόνια. Τα πήγαινε-έλα στις Βρυξέλλες δεν μας εξάπτουν πια τη φαντασία. Το πάρε-δώσε της κυβέρνησης με τους δανειστές δεν ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία. Ούτε ως θέαμα στην τηλεόραση. Ας τελειώνει λοιπόν το βασανιστήριο, και ό,τι γίνει. Αλλά, πριν βγει η τελευταία μας πνοή, θα γιορτάσουμε το Πάσχα με ό,τι έχουμε και… δεν έχουμε, απελευθερωμένοι τουλάχιστον από φρούδες ελπίδες για μια καλύτερη ζωή…