Ευχαριστώ μεν, αλλά...

Τώρα που γυρίζει... Τώρα μπορεί το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Τώρα που ο Άγιος Βασίλης κατεβαίνει από την καμινάδα, κουβαλώντας τα δώρα που περιμέναμε τόσο καιρό… Και τι να του πεις; Τόσα χρόνια πού ήσουν; Όχι. Στον Άγιο Βασίλη δεν το λες. Ακόμη και να σου ικανοποιήσει όλες μαζί τις επιθυμίες ετών. Η ανυστερόβουλη πρόθεσή του σε αποδυναμώνει. Αν όμως βγάλει τη στολή και κάτω από τη λευκή γενειάδα δεις ένα άλλο πρόσωπο; Τι κάνεις; Κατ' αρχάς λες «ευχαριστώ». Οποιαδήποτε άλλη αντίδραση συνιστά απρέπεια. Και ταυτόχρονα εκδηλώνεις τη χαρά σου, που επιτέλους γίνεται η επιθυμία σου πραγματικότητα. Που, έστω και αργά, ικανοποιούνται απαιτήσεις για την αναβάθμιση της ζωής σου. Αυτό κάναμε όλοι όταν η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου, αυτοπροσώπως ή διά ανακοινώσεων, μας γνωστοποίησε τη δρομολόγηση μιας σειράς έργων που τα περιμέναμε χρόνια. Όχι μόνο από την ίδια, αλλά και από τους προκατόχους της. Η Αίγινα, την οποία η κ. Δούρου επισκέφθηκε επισήμως φορτωμένη με εξαγγελίες, πανηγύρισε. Δεκαέξι έργα! Έτσι, μάλιστα... Και δεν ήταν μόνο αυτά. Η πολιορκία συνεχίστηκε. Σε μια έξαρση γενναιοδωρίας η Περιφέρεια βομβάρδισε το νησί με δώρα αξίας, ακόμη και συναισθηματικής. Όπως η μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων, που είχε ξεχαστεί. Παρ’ όλα αυτά, το παράπονο έμεινε. Γιατί τώρα; Γιατί οι πολιτικοί ευαισθητοποιούνται τόσο πολύ κάθε παραμονές εκλογών; Γιατί ο μηχανισμός της διοίκησης δεν φροντίζει να μας αποδεικνύει καθημερινά ότι νοιάζεται για εμάς χωρίς υστεροβουλία; Μας τιμά η διαπίστωση ότι η ψήφος μας έχει αξία, αλλά υποτιμά τη νοημοσύνη μας η απροκάλυπτη παροχολογία μπροστά στην κάλπη. Δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο. Ανέκαθεν οι πολιτικοί μας εφάρμοζαν αυτή την πρακτική. Είτε πρόκειται για έργα κοινής ωφέλειας είτε για μικρορουσφέτια, το έδαφος γίνεται πρόσφορο παραμονές εκλογών. Στη συνείδηση του ψηφοφόρου αυτής της χώρας, μάλιστα, οι εκλογές έχουν ταυτιστεί με την ικανοποίηση αιτημάτων –δίκαιων ή χαριστικών– των οποίων η επίλυση χρονίζει. Το χειρότερο είναι ότι η παγιωμένη αυτή νοοτροπία εκμαυλίζει τον πολίτη τόσο πολύ, που αδιαφορεί για το μετά. Ψηφίζει με γνώμονα την ιδιοτέλειά του, ανάγοντας το μικροσυμφέρον του σε ύψιστη αξία. Η πολιτική αξιολόγηση φαντάζει περιττή, καθώς πίσω από τις όποιες διακηρύξεις των διεκδικητών της εξουσίας οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ για την... τακτοποίηση –σε μικρή ή μεγαλύτερη κλίμακα– απαιτήσεων ημετέρων και μη. Το νέο ελληνικό κράτος πλησιάζει την ηλικία των 200 ετών. Στο διάστημα αυτό κατέκτησε μεν μια θέση στον σύγχρονο κόσμο, αλλά εξακολουθεί να αγνοεί ότι ένα πολιτισμένο κράτος λειτουργεί αδιαλείπτως στην υπηρεσία του πολίτη. Ας ευχηθούμε –μέρες που είναι– να το μάθει. Και να μην ξανανιώσει την ανάγκη να δηλώσει παρουσία μόλις πλησιάσουν οι εκλογές... Καλές Γιορτές!...