ΤΣΙΠΟΥΡΑ ΣΤΗ ΓΕΦΥΡΑ

Ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη στην ηγεσία του Συνασπισμού τον Φεβρουάριο του 2008. Λίγες μέρες μετά την εκλογή του επισκέφθηκε την Αίγινα, και ένα βράδυ μαζί με τον επιστήθιο φίλο του Αλέκο Φλαμπουράρη πήγαν στου «Μπαρούτη» για φαγητό. Στην οδό Αφαίας. Όταν μπήκε στο μαγαζί, σηκώθηκαν οι θαμώνες όρθιοι και τον χειροκρότησαν. Στους μήνες που ακολούθησαν τον γνώρισα και εγώ. Ήταν η εποχή που σάρωνε στις δημοσκοπήσεις και κάναμε μια τηλεοπτική συνέντευξη στον σταθμό του μετρό, στον Κεραμεικό. Το άστρο του άρχισε να παίρνει την κατιούσα μετά τα επεισόδια του Δεκεμβρίου, και τα ποσοστά του κόμματος από τα ξεγυρισμένα 18άρια έτειναν προς το 3%. Είχαμε φθάσει αισίως στην άνοιξη του 2009, και ο Αλέξης έβλεπε με άγχος την πρώτη του πολιτική δοκιμασία, τις ευρωεκλογές, να πλησιάζει. Δεν μου άρεσε που ένας άνθρωπος της γενιάς μου αμφισβητείτο τόσο ανοικτά, ανεξαρτήτως του αν βρισκόμαστε σε εντελώς διαφορετικά ιδεολογικά στρατόπεδα. Έπρεπε να στηριχθεί. Πρότεινα τότε στους συνεργάτες του, τον διευθυντή του γραφείου του Νίκο Παππά και τη Δώρα Μανιού, να κάνουμε κάτι διαφορετικό: τηλεοπτική συνέντευξη εν πλω. Το σκέφθηκαν, το ζύγισαν, τους άρεσε, το αποφασίσαμε. Τώρα που φθάσαμε κοντά στις νέες εκλογές και το άστρο του Τσίπρα στέκει ψηλά και πάλι, είχα μια ιδέα. Ανέσυρα από το αρχείο μου τη συνέντευξη εκείνη, για να διαβάσω τι μου είπε τότε και να διαπιστώσω τρία χρονια μετά αν οι σκέψεις του και η ανάλυση του αντέχουν στην επικαιρότητα. Πρέπει να του αναγνωρίσω ότι η στρατηγική του σκέψη ήταν ορθή. Και εις ό,τι αφορά τον εαυτό του και εις ό,τι αφορά το κόμμα του. Τον είχα ρωτήσει αν φοβάται μήπως έγινε πρόωρα αρχηγός και καεί. «Τα φτερά του Ίκαρου κάηκαν, αλλά εκείνος πέταξε και το χάρηκε αυτό το ταξίδι» μου είπε και πρόσθεσε: «Αν φοβάσαι μην καείς, δεν θα μπεις ποτέ στη φωτιά. Ο καθένας κινδυνεύει ό,τι και να κάνει. Αν δεν πάρει ρίσκο, η μόνη βεβαιότητα είναι ότι δεν θα κάνει τίποτα». Σε άλλο σημείο της συνέντευξής μου είπε ότι η ηγεσία του θα κριθεί στα επόμενα τρία χρόνια, όταν θα οξυνθεί η κρίση. Υποστήριζε τότε –ένα τμήμα του γυρίσματος έγινε στο ΚΕ– ότι πλησιάζει το τέλος του δικομματισμού. Η άποψή του για το πώς πρέπει να πολιτεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν συγκεκριμένη: «Η Αριστερά πρέπει να είναι αυθάδης». Στην επιστροφή συνέβη και κάτι απρόοπτο. Ταξιδέψαμε μαζί με τον γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Μεθάνων, ο οποίος του εξέφρασε την εκτίμησή του. Ο τότε πλοίαρος του «Νεφέλη» Μιχάλης Μηγαδάκης μάς φώναξε στη γέφυρα για τσίπουρα. Ο Αλέξης κράτησε το τιμόνι την ώρα που το πλοίο περνούσε από το Φανάρι του Μπούζα και έστριβε... δεξιά. «Τι μου έκανες!» σχολίασε. Σε λίγες μέρες ο Τσίπρας θα κριθεί από τον ελληνικό λαό. Δεν νομίζω ότι είναι η ώρα του για πρωθυπουργός, το καταλαβαίνει και ο ίδιος. Σκέφτομαι ξανά την κουβέντα του για τον Ίκαρο. Αυτή τη φορά έχει απλώσει τόσο πολύ τα φτερά του, που πράγματι κινδυνεύει να καεί... Αν γλιτώσει, θα είναι μια χρήσιμη αντιπολίτευση για τον τόπο.